دلم برای مربی کره جنوبی سوخت!

محمد مایلی کهن سرمربی تیم ملی در سال 96 که توانست به همراه ایران پیروزی تاریخی 6 بر 2 را برابر کره جنوبی به ثبت برساند، درباره شرایط آن روزهای تیم ملی به ایسنا می‌گوید:

«به هر حال واقعیتی که وجود دارد این است که ما تیم فوق‌العاده جوانی در آن سال داشتیم. کریم باقری سه بازی ملی داشت و بازیهای ملی علی دایی هم از 8، 9 بازی ملی تجاوز نمی‌کرد. عابدزاده هم به خاطر مصدومیت و سرماخوردگی که داشت جایش را به نیما نکیسا داده بود و همانطور که همه می‌دانند جو خاصی در آن تیم و اطراف آن وجود داشت. اما ما ریسک بزرگی را انجام دادیم. به هر حال آن تیم شایسته بود و ما توانستیم تیم ملی را بر سر سجاده مردم بیاوریم. همه آن تیم را دوست داشتند و برایش دعا می‌کردند چون هم خوب بازی کرد و هم از نظر اخلاقی رعایت همه چیز را داشت.»

وی در پاسخ به این سوال که پس از آنکه ایران از کره جنوبی پیش افتاد آیا شما باز هم فرمان حمله صادرکردید یا بازیکنان اشتهایشان سیری ناپذیر بود؟ گفت: «به هر حال آن بازی یک دیدار استثنایی بود که کمتر چنین نتایجی به دست می‌آید و به همین خاطر آن بازی به تاریخ پیوست. البته اینطور نبود که ما به بازیکنان بگوییم که عقب بیایند. گلهایی هم که به ثمر رساندیم انصافا استثنایی بود. با این حال ما برای همه بازیکنان وظایفی در نظر گرفته بودیم و هر کس می‌دانست که چه کاری را باید برای موفقیت تیم ملی انجام دهد.»

مایلی کهن درباره خاطره‌اش از بازی به یادماندنی ایران و کره جنوبی در سال 96 گفت: «من در جریان بازی متوجه گریه سرمربی کره جنوبی نشدم. اما وقتی بازی را از تلویزیون تماشا کردم برای مربی کره جنوبی دلم سوخت و همین حالت به من دست داد. دوباره متوجه شدم که فوتبال خیلی بی رحم است.»