به دور از تعصبات با کشورهای پیشرفته دیگر قراردادهای معمولی اقتصادی می بستن نیازی به زیر چتر شرق رفتن نبود

فکتهای ( واقعیتهای ) موجود در مورد موضوع مورد بحث :
۱- این یک قرار داد نیست بلکه انجه تا کنون در دسترس است یک تفاهم نامه است مه لابد به دنبال جلسات و گفتگوهایی به نتیجه رسیده است .
۲- حتی این تفاهم نامه هنوز امضاء هم نشده است.
۳- تفاه نامه ها اگر امضاء هم شوند الزام اور نبستند.
۴- در مورد این تفاهم نامه بیش از اندازه بزرگنمایی شده و غوغا کرده اند.
۵- از محتوای پیامها و اظهار نظرات و پخش مجدد اینترنتی و توییتها که بازار آن در فضای مجازی داغ است ، اکثریت منتقدان حتی متن این تفاه نامه را نه دیده اند و بالطبع نخوانده اند.
۶- سردمداران این جو غالب عمداً به نوعی نشر اکاذیب میکنند.
۷- منتقدان عادی از روی احساس و با نأثیر از شرایط بد دیگر حاکم بر کشور به نوعی مخالفت خود را در این قالب بیان میکنند.
۷- اطلاع رسانی در این مقوله بسیار بد، بدون هماهنگیهای لازم و نا کافی بوده است.
۸- مردم عادی و حتی بعضی از نمایندگان مجلس هم از طریق پاسخ های ارائه شده به منتقدین در جریان چنین تفاهم نامه ای قرار گرفته اند.
۹- عملیاتی شدن تفاه نامه ها با کشورهای دیگر با صدها اما و اگر روبرو هستند. این تفاه نامه هم از این قاعده مستثنی نیست.
۱۰- همه موضوعات تفاهم نامه در مقام نظر خوب و قابل دفاع هستند.
۱۱- با توجه به شرایط تحریم و پیش بینی عدم تفاهم با غربیها در موضوعات مطروحه راه دیگری برای بروندرفت از وضعیت وخیم اقتصادی فعلی متصور نیست.
۱۲- ارکان تأثیر گذار نظام موافق تفاهم نامه هستند.
۱۳- قبولی طرف چینی نسبت به همه مفاد تفاهم نامه بعید به نظر می‌رسد.
۱۴- عملیاتی کردن نیات و امال خیر و به صلاح کشور که از متن تفاهم نامه پیشنهادی به چین استشمام می‌شود هنر بزرگی است که محل شک است.
۱۵-حتی ده در صد موضوعات تفاهم نامه به شرط عملیاتی شدندگام بزرگی در جهت بهبود شرایط اقتصادی کشور است. اعتماد عمومی لازم است.
۱۶- دفاع از تفاهم نامه برای برخورداری از مقبولیت عامه وظیفه و کار مهم مسئولین مطلع خاص است. این وظیفه را به تریبون‌های عامی که محل زد و خورد جناحی است نباید سپرد.
با اینهمه واقعیت موجود‌و‌حتی موارد بیشتری از اینها که بتوان شمرد منطق مخالفین و غوغا سالاران سست و بی بنیان است. تمرکز و اهتمام برای اقناع مردم وظیفه و اولویت حاکمیت است که غفلت از آن به شرط اجرایی شدن تفاهم نامه شیر بی اشکم و یال خواهد بود که مضار آن بیش از منافع آن خواهد بود.

من جز دسته مخالفین این قرارداد هستم زیرا
1- تمامی قراردادهای تاریخ که استعماری خانده شدن مانند قرارداد 1919 خودمان در ظاهر و برای مردم همین شکلی بودن و در عمل اتفاق دیگری میافتد
2- وقتی شما با یه ابر قدرت قرارداد امضا میکنید (حالا چه چین چه امریکا) اون میتونه تفسیر خودش از قرارداد رو به شما تحمیل کنه و با قدرت اقتصادی و نظامیش ما رو مجبور به پذیرش کنه ( نمونه خیلی نزدیک همین برجام هست که امریکا خودش خارج شده هیچ کدام از وظایف خودش رو طبق برجام عمل نمیکنه ولی فشار رو از ایران برنمیداره تا ایران به تمام وظلیف برجامیش عمل کنه) تازه در این قرارداد 5 کشور دیگه هم به اصطلاح شریک شدن ولی برای ایران بیفایدست وای به روزی که چین بخواد به نظر خودش باشه در قرارداد 25 ساله!!!!
3- حالا فرض کنید این قرارداد بسته شد و چین نفت ایران رو ارزون خرید ولی حاضر نشد مثلا در پتروشیمی ایران سرمایه گذاری کنه یا خیلی کند کار های مورد علاقه ایران رو جلو برد بعد آیا ما به سادگی میتونیم اعلام کنیم چین نقض عهد کرده و ما خارج میشیم از این توافق؟ آیا چین به بهونه همین قرارداد نمیتونه ایران رو تحت فشار قرار بده؟ و مثلا ایران رو به نقض عهد متهم کنه؟ کدوم دادگاه داد ما رو از چین خواهد گرفت؟ ایا اونموقع نباید بریم دست به دامان آمریکا شیم؟؟؟
4- روسیه یه نیرگاه رو تو چند سال ساخت؟ چین اتوبان شمال رو تو چند سال ساخت؟ اگه 20 سال بگزره و یه سری پروژه نیمه کاره روی دستمون مونده باشه آیا مجبور نمیشیم 25 سال دیگه این قرارداد رو تمدید کنیم؟

پس به نظرم لازم نیست حتی از مفاد این قرارداد آگاه باشیم تا باهاش مخالف باشیم چون به هر حال زورمون به چین نخواهد رسید که با منطق و مذاکره راضیش کنیم به تعهداتش پایبند باشه همونطور که زورمون به امریکا نمیرسه و همه میدونن چین اگه بی منطق تر از امریکا نباشه با منطق تر حتما نیست. به قول شیخ اجل:

چو جنگ آوری با کسی درستیز
که از وی گزیرت بود یا گریز

اینجور بنظر می رسد که عده ای می گوینداگر چینی ها بیایند و کل منابع ایران را برداشت کنند چین می توان به قدرت اول جهان تبدیل شود!!!

متاسفانه يكي از آتش بيارهاي معركه خود شما رسانه ها هستيد!
از يك طرف اسم آن را قرارداد مي گذاريد از طرف ديگه عنوان مي كنيد كه هنوز امضا نشده!
مگر مي شود يك قرارداد امضا نشده باشد؟ اگر قرارداد نيست چرا اسم آن را قرارداد مي گذاريد و جامعه را نگران مي كنيد، اگر قرارداد است و امضا شده چرا مجلس هيچ خبري از آن ندارد؟

وقتی در این خصوص می توان نظر داد که متن کامل قرارداد را خوانده باشی ، ظاهرا قرار نیست که متن آن برای عموم فاش شود ، پس باید از همان هایی نظر خواهی شود که به متن اصلی قرارداد دسترسی دارند.
چرا قرارداد همکاری و سرمایه گذاری 5 ساله امضا نمی شود؟ ظرف 5 سال زوایای پنهان این قرارداد آشکار می شود و بعد از 5 سال اگر طرفین راضی بودند ، مدت آن را چند سال دیگر تمدید می کنند و در غیر اینصورت ، چین را بخیر و ایران را به سلامت.

بندر استراتژیک مومباسا در کشور کنیا به‌دلیل ناتوانی دولت در بازپرداخت وام‌هایش، در معرض مصادره شدن از طرف کشور چین قرار دارد. مومباسا دومین شهر پر جمعیت کنیا و مرکز صنعت گردشگری در ناحیه ساحلی است. در صورت اقدام چین، هزاران کارگر شاغل در بندر مومباسا مجبور به‌کار زیر نظر وام‌دهندگان چینی خواهند شد و عواید حاصل از مبادلات تجاری در این بندر نیز مستقیما به جیب وام‌دهندگان چینی خواهد رفت. این وام‌ها به منظور توسعه شبکه ریلی کنیا پرداخت شده بودند.

پیش از این و در دسامبر ۲۰۱۷، بندر هامبانتوتا در کشور سریلانکا در پی ناتوانی در بازپرداخت میلیاردها دلار وامی که از کشور چین دریافت شده بود، به مدت ۹۹ سال در اختیار کشور چین قرار گرفت. در سپتامبر ۲۰۱۸ نیز فرودگاه بین‌المللی کنت کائوندا در کشور زامبیا به همین سرنوشت دچار شده و به تصرف چینی‌ها در آمده بود.

این اقدامات چین به‌عنوان نمونه‌هایی از جاه‌طلبی‌های این کشور در بکارگیری ابزار وام و مساعدت‌های مالی توصیف شده است که به گسترش نفوذ آنها در نقاط مختلف جهان می‌انجامد.

400 میلیارد دلار! بازم که دلار!
اگر در هر قراردادی منابع طبیعی تموم شدنی بدیم جاش دلار! آمریکا یا هر ارز دیگه بگیریم که بخواهیم با اون حقوق بدیم به این و اون (چه داخلی چه خارجی چه دوستان منطقه ای) و یا اینکه کالای مصرفی بخریم، عقلانی نیست و خیانت هست به بیت المال و ایران و نسل بعدی. چوب حراج زدن به منابع طبیعی تمام شدنی هر کشوری نیاز به مدیریت ندارد
حالا میخواد انگلیس غارت کنه یا فرانسه یا پرتقال یا آمریکا یا کره یا چین یا هند.

توجه
توجه
الان باید مشخص شود که تبعات این قرارداد مربوط به کدام مسول یا نهاد می شود؟
چون ما یک تعداد مسول و نهاد داریم که اگر قرارداد خوب شد، کار اوناست، اگر قرار بد شد، کار بقیه است. کلا همه ی کارهای خوب به این افراد و نهادهای خاص مربوط میشه و همه کارهای بد به سایرین

سابقه چین در عقد قرارداد با کشورهای دیگه سابقه خوبی را نشان نداده . کشور چین توسعه طلب است و رفتارش در دریای چین و کشورهای دیگه این را ثابت کرده . چین خودش تولید کننده است و کشورهای دیگه را مصرف کننده می خواهد و رفتارش در پروژه نفتی در ایران این را ثابت کرده . ایران را به عنوان یک کارت بازی در برابر امریکا میخواهد نه یک شریک استراتژیک . کره شمالی همسایه و شریک چین است وضعیت کره شمالی را ببین . مگر کشورهای دیگه که روی ارامش دارند برای پیشرفت قراداد استراتژیک منعقد کردند . چین و روسیه هر دو به امریکا مشکل دارند ولی روابط تجاری قوی با غرب دارند و مستمره هم نشدند . چین خودش نگاه به غرب دارد ما نگاه به شرق , اوج بد بختی