خداییش من نمی دونم کشوری که این قدر در برابر دانشجوهاش بخصوص دانشجویان دکتری خودش بی تفاوت باشد چه انتظاری از دانشجوهاش داشته باشه که نسبت به کشور غیرت داشته باشند و از کشور نرن اون هم کشوری با این همه منابع! حالا اگه نداشتیم یه چیزی! برای همه جا و تمام ول خرجی هامون ، همه طرح های ناقص مون پول داریم نوبت به حساس ترین قشر کشور مشکل مالی پیدا میکنیم بعد دم از نخبه پروری میزنیم. میگین جوونا برن ازدواج کنن مگه ...اند.
ما الان داریم با ماهی 70-80 تومن پول بابامون روزگار میگذرونیم اون وقت یه پیشنهاد ماهیانه 3-4 میلیون که میشه معلومه بدون هیچ برو برگردی قبول میکنیم.

ان شاالله موقع انتخابات بعدی از خجالت دانشجوها هم در میان

واقعا به عنوان یک دانشجوی دکتری شرمسار خودم هستم. شاید اگه منم رفته بودم دیگه اینقدر تحقیر نیمشدم. اینم تاوان درس خوندن: 30 سالمونه و هنوز هیچ.....تحقیق؟!پژوهش؟!! زیر نظر اساتیدی که بعضا خودشون مقاله ..میکنن؟

اینها زمانی که ما دانشجوی دکتری بودیم با همین شرایط بورسمون کردن و یه تعهدی از ما گرفتن که زندگیمونو باید براش بدیم تا از شرش راحت شیم حالا میان به شما مفتکی پول بدن بنده های خدا

خلایق هرچه لایق

من یک دانشجوی دکتری توی یکی از دانشگاه های مطرح پایتخت هستم. به شما پیشنهاد میدم یک لیست تهیه کنید از دانشگاه های سرتاسر جهان اعم از اروپا و آمریکا ببینید آنها چه پرداختی به دانشجوهای تحصیلات تکمیلی خود دارند. از سویی یک مقایسه هزینه هم بکنید: ببنید توی آن کشورها و کشور ما هزینه تمام شده ماهیانه چقدر است.
براحتی می شود نتیجه گرفت که دانشجویی که پی از 4 تا 6 سال تحصیل در خارج از کشور به ایران برمیگردد، چه سرمایه ای از لحاظ مالی داره. ولی خوب دانشجوی اینجا باید تازه از صفر شروع کند، اگه حتی زیر صفر نباشه.
دو تا نکته میگم که شما یکم در موردش فکر کنید:
1- با این اوصاف در بسیاری از دانشگاه های مطرح ما رویکرد بر این است که کسی را بعنوان هیات علمی جذب کنند که یک دوره در خارج از ایران تحصیل کرده باشند. این دسته از اساتید محترم ما که این چنین ادعایی میکنند حتی به خروجی دانشگاه خود اعتماد ندارند. درصورتیکه هیچکدام از اساتید جدید که از دانشگاه های باصطلاح خارجی آمده اند، حتی نمی توانند زمینه تخصصی خودشان را درست و قابل فهم درس بدهند.
2- در بسیاری از کارهای آزمایشگاهی ما مجبور هستیم اول از جیب خودمان خرج کنیم. گاهی اوقات برای تهیه ابزار باید کجاهای تهران بریم که یک فرد عادی حاضر نیست آنجاها پیداش بشه. حالا بماند، جالب آنجاست که این پول ما باید بعدن توی جلسه دانشکده مظرح بشه و اگر مورد قبول بود، بعد از ماه ها اگه خدا بخواهد بر می گردند.
حالا خداییش شما جای ما بودید از درس خواندن توی ایران راضی بودید. آخه به چی باید دل ببنیم.

به نظر ميرسد اين مسئله هم مانند بسياري از مسائل بيشتر كاربرد تبليغات انتخاباتي داشته و حال كه آقايان بر خر مراد سوار شده اند بايد با اضافه كردن يك تبصره ، بي سر و صدا ملغي شود. ممنون از اطلاع رساني تابناك.

دانشجوی دکترایم که روزگارم بد نیست یعنی می توانم زنده بمانم. اما چگونه می توانم ایفای نقش کنم. نقش معلمی. نقش جهت دادن. در صورتیکه درگیر ابتدایی ترین نیاز های زندگیم. چگونه کشور می خواهد با نسل جدیدی از اساتید جوان که نیازهایش همه به تعویق افتاده ، ابر قدرت شود. مسئولان به چه می اندیشید و در کجا سیر می کنید،
خدایا بدرستی که هیچ فقری بالاتر از نادانی نیست

خوبه ديگه. هم پول زيادي نمي دن، هم قبلا منافع تبلغاتشو بردن و منتشو سر ما گذاشتن. هم يه آماري جمع مي کنن يه وقت يه دانشجوي دکتري نخواد دم در بيآره و يه تحقيق ناجوري بکنه. بالاخره همه آمار و نظارت بر کل فعاليتهاي دانشجويي بايد دست دولت باشه ديگه. بخصوص براي اون دانشجوهايي که ستاره دارند يا تنشون مي خواره.
به اين ميگن يک تير و صد نشون...

من دانشجوی ارشد علوم کامپیوتر هستم. این هم برگ زرین (گاف ) دیگری در کارنامه مدیریتی دولت . به خدا هر چی بیشتر فکر میکنم بیشتر پشیمون میشم که درس خوندم !!!!!!!