ای کاش بیدار می شدیم و می فهمیدیم که همه این روزهای پر از درد فقط یک کابوس بوده، ای کاش آتش نشان های قهرمان وطن رو صحیح و سلامت سر زندگی هاشون می دیدیم، دریغ و افسوس ، اما نمی فهمم چرا کار ما فقط شده زانوی غم بغل کردن بعد از اینکه اتفاق افتاد، واقعا نمیشه کاری کرد و جلوی این داغ های بزرگ رو گرفت؟ خدایا سوختیم از این غم...
تنها وجدان جمعی بیاری ما دراین لحظات حزن و اندوه خواهد آمدواین شرمساری را التیام خواهد بخشید. بعنوان مهندس راه و ساختمان ازاین همه مسولیت ناپذیری نظام مهندسی وشهرداری تهران از تجربه سی ساله ام خجالت میکشم.از خانواده آتش نشانان وکسبه پلاسکو طلب عفو بخشش دارم.چرا که شهامت لازم را دروجود هیچ یک از مسولین تهران ندیده ام.