داود
| 
۱۳:۲۶ - ۱۳۹۳/۰۲/۱۳
پاسخ
استاد وقتی زنده بود کسی قدر شان را ندانست فردا برایش بزرگ داشت میگیرند خدایش بیامرزد...فقط کنجکاوم بدونم کسایی که برای پیغام ها و نظرات تسلیت به دفعات تیک قرمز میزنن نوع دوستی و احترام میدونن چیه؟؟؟؟
غم این خفته چند خواب در چشم ترم میشکند . یادش به خیر اولین باری که در مکتب خانه با استاد ملاقات کردم زیر این شعر که درست بالای سر استاد بود با استاد عکس گرفتم ، حالا وقتی به اون عکس نگاه میکنم باورم نمیشه که دیگه استاد رو نمبینم ، ای داد بی داد وقتی ابوعطای سال 58 استاد رو گوش میکنم برایم دشوار است باور کنم غیر از لطفی کسی دیگر بتواند مقام ساز تار را اینقدر به اوج برساند ، تار و سازندگانش همیشه باید مدیون استاد لطفی باشند که توانست از این خشک چوب و خشک سیم و خشک پوست صدایی را به ماندگار بگذارد که تکرار ناشدنی است . .. یقینا تاریخ قضاوت خوبی برایمان نخواهد کرد.نگین موسیقی ایران روحت شاد.