سر جای شما جایی است که دوستش دارید ولی با قبول مسئولیت آن.

دوستی می گفت سال 59 زمان جنگ یه دفتر40 برگ برمی داشتیم یه موکت پهن میکردیم طرح عملیات می ریختیم سالها طول کشید و هزینه ها شد تا متهدین متخصص شوند و برنامه ریزی و سیاست و تخصص پیدا کنند حالا دو باره متخصصین امروز ( متهدین دیروز) ظاهرا بی تعهد شده اند و بی تخصصین امروز میگویند متعهدند و این مملکت فعلا 8 سال است که می خواهد از این متعهدین متخصص بسازد از آنجا که اینها از هوش فراوانی برخوردارند به جای متخصص شدن متعهد تر میشوند راستی معنی متخصص رومی دونم میشه بگین متعهد چیه؟

اين بابا كيه كه ميگه تخصص با مشاوره به دست مياد؟! آقاي عزيز اگه اينجوره برو به دولت مشاوره بده كه به جاي صرف اين همه هزينه آموزش عالي، به قول شما مشاوره بذاره و همه رو متخصص كنه!
شما واقعا كجا سير مي كنيد؟ ميشه تخصص يك فردي كه كلي زحمت كشيده و تخصصي بدست اورده با كسي كه به قول شما مشاوره ديده يكيه؟! همينه كه چرخ مملكت ميلنگه! 2 ساعت كلاس واسه يه بيشواد مي ذارن يه مدرك حضور در كلاس بش مي دن بعد ميگن برو با جون مردم بازي كن!

بر عکس همه من جای خودم هستم. چون اگه اینجوری نبود اعتراض می کردم. فکر می کنم خیلی ها هم جای خودشون هستند چون اونها هم اعتراض نمی کنن. اصلا کسی رو دیدی اعتراض کنه؟ عزیزان ماییم که جاها مشخص می کنیم اگه اینجوری نباشه جایی رو برا ما مشخص می کنند که ...

متاسفاه نه! چون مجبور بودم اینده ی شغلی رو در نظر بگیرم، در حالی که عاشق پزشکی بودم رفتم رشته ی ریاضی و هر چند الان سر کارم ولی افسوس میخورم چرا دنبال چیزی که استعدادش رو داشتم و علاقه ام بود نرفتم ! کاش یکی بود اون موقع من رو روشن میکرد و نمی گذاشت از علاقه ام دور بشم ، از بس تو گوشمون خوندن فارغ التحصیلان رشته های پرستاری و پزشکی بیکارند و رشته های علوم تجربی بازار کار خوبی ندارند ما هم خام شدیم و اشتباه کردم رفتم رشته ی مهندسی چون استعدادم تو اون نبود و در حالی بود که از ریاضی خوشم نمی یومد ولی برای ترس از اینده ی شغلی و استرسی که از بلا تکلیفی داشتم مجبور شدم به رشته ی مهندسی برای تضمین شغلی و مساله ی اقتصادی بروم که کاش علاقه ام رو ترجیح داده بودم!

چه نظرات خوب جامعه موفق باید پیرو قانون باشد قانون منجی ماست وباید کنترل ونظارت را به افراد لایق بسپاریم و بپذیریم که متخصص متعهد است

بعد از سالها درس خوندن و گرفتن مدرک دکترای عمران از دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، شرکت مشاوری که سه سال با جون کندن درست کرده بودیم و 40 نفر کارشناس و کارمند با تحصیلات دانشگاهی توش مشغول به کار شده بودن به علت نبود بودجه کارهای سازمانهای دولتی که بیش از یکسال از انجامشون میگذره ورشکست شد و همه از کار بیکار شدن. ما موندیم با 120 نفر طلبکار و هرروز اداره کار و شورای حل اختلاف و دادگاه. زورمون به دولت نمیرسه که پولامونو ازشون بگیریم و هیچ کس هم پاسخگوی ما نیست. میگن این پولهایی که شما از ما طلب دارید اصلا وجود خارجی نداره! ظاهرا در آینده نزدیک جایگاه من زندانه

بله. فوق لیسانس دارم از دانشگاه تهران. ولی تنها کاری که با تلاشهای بسیار پیدا کرده ام ، تدریس حق التدریسی در یک دانشگاه تو یک شهر کوچیکه که جوابگوی هزینه هایم برای تدریس تو همان دانشگاه هم نیست!

الان که نظرم را می نویسم هنوز نظرات بقیه را نخوانده ام پس بدون جهت گیری و ذهنیت می گویم:
پرسش اول: مسلماً خیر
پرسش دوم: با توجه به سطح تحصیلات و نوع رشته تحصیلی، رتبه ها و موفقیتهای کسب شده در انواع و اقسام آزمونها، تسلط بر دو زبان انگلیسی وآلمانی، سوابق وتجارب، توانمندیهای فردی و اینکه اکثر دوستان و هم دوره ایهایم اکنون در خارج از کشورند فکر کنم حداقل 80% نمایندگان مجلس جای بنده را تنگ کرده اند!!!! :)
و اما سخت ترین پرسش: نمی دانم! یعنی راه حل وجود دارد ولی عملی بودنش را مطمئن نیستم.
فارغ از موارد شخصی و فردی، تقریباً همه از وضعیت خود ناراضیند. علاوه بر اینکه حقیقتاً فرصتهای شغلی و امکانات و پستها به دلیل آنچه که از آن به عنوان spoils system نام برده می شود (معادل فارسی اش را ننوشتم تا سانسور نکنید!) در ایران تقسیم شده و تبعیض واقعی وجود دارد، احساس بی عدالتی هم هست که فراتر از وضعیت موجود می باشد. حتی کسانی که از غیر مشروع ترین و غیر قانونی ترین راهها ارتزاق می کنند و از انواع و اقسام رانتها و پارتی بازیها بهره برده اند هم شاکی اند! این دیگر پدیده غریبی است. خانه ای را که کلنگی و خراب است را اگر از پایه ویران کنید و مجدد بسازید، راحت تر و ارزانتر از آن است که بخواهید تعمیرش کنید. جامعه ایران همانند آن خانه کلنگی است.

از خوندن نظرات بالا فهمیدم هیچکس سرجایش نیست البته این موضوع کمی به حریص بودن انسان بر میگرده که در قران هم آمده:"ما انسان را حریص آفریدیم" ولی درصد کمی از آن به این مساله بر می گرده و بیشتر به ضعف مدیریت بی کفایتی گماشتن افراد کوچک به پستهای بزرگ و دادن پستهای کوچک به افراد بزرگ مربوط میشه.
از نظر من اینکه چیزی سر جایش قرار نگرفته باشد معنایش این است که نظم وجود ندارد و نظم هم همان عدالت است.چرا که عدالت یعنی سنخیت بین موقعیت و توانمندیهای انسان.باید پذیرفت در کشور ما خیلی از انسانها در جایگاه واقعی خود قرار ندارند و دچار بی هویتی و از خود بیگانگی شده اند.بیگانه شدن با خود واقعی یکی از مشکلات و دردهای جامعه و مهمترین دلیل عقب ماندگی آن جامعه است.
امید که روزی بیاید تا هر انسانی که لایق و کافی باشد بتواند در جایگاه واقعی خود قرار گیرد.