دلیل اصلی وجود مقتدر نظام پزشکی و جلوگیری از دخالت تخصص های غیر مرتبط در این حوزه می باشد .
اما تا وقتی نظام مهندسی و سایر صنوف این استقلال و اقتدار رو نداشته باشند و به عنوان مثال پزشکها بساز بفروش باشن امیدی نیست!

تو بحثی مثل سلامت دهان و دندان و عمومی شدن خدمات آن صفر هستیم. به طوری که به خاطر هزینه های آن خیلی از افرادی که هنوز به شصت سال هم نرسیدند مجبور میشند دندان مصنوعی بکارند و حتی دندان شیری بچه های کوچک هم اگر دقت کنید بیشتر مواقع خراب است. در همین کشور به ظاهر پیشرفته از نظر پزشکی چندین نفر را میشناسم که به علت سرایت عفونت دندان فوت کردند (نمونه اش مادر یکی از دوستانم)پوکی استخوان در ایران بیداد میکند و چند سال بعد که اثر گران شدن شیر خود را نمایان ساخت به وضع اسفناکی میرسد. بیماران ما کنار خیابان رها می شوند . هر روزه اخبار زیادی از روزنامه ها در زمینه ی مرگ به دلیل سهل انگاری های پزشکی می شنویم و ... با اینهمه عقب ماندگی فاکتور هشت! را کجای دلمان جا دهیم؟

با سلام. اینجانب دانشجوی ترم آخر فوق لیسانس در دانشگاه تربیت مدرس می باشم. موفقیت در هر رشته و گرایشی یک مسئلۀ چند فاکتوری است. یعنی شما برای اینکه در رشته ای مثل پزشکی موفق باشید باید در تمام جهات آن تا حد بسیار زیادی موفق باشید مثلاً تربیت دانشجویان با سواد، امکانات دانشگاههای علوم پزشکی، امکاانت بیمارستانهای دولتی (که وضعیت بد خیلی از آنها را همه می دانند و نیازی به بیان نیست)، استناد به مقالات در مجلات معتبر بین المللی (citation)، میزان ارسال مقالات (کنفرانس، علمی ترویجی- علمی پژوهشی و ISI)، تربیت دکترهای با وجدان کاری (که در ایران از این دست بسیار کم داریم)، برگزاری معتبرترین گردهمایی ها، کنفرانس ها، همایش ها و .... در زمینۀ پزشکی، تولید داروهای کمیاب (به جای وارد کردن آنها)، برگزاری مناسب آزمونهای پزشکی (قضیه لو رفتن سوالات و اعمال نفوذ در آزمون دستیاری 2، 3 سال پیش را کسی فراموش نکرده)، امکان ادامۀ تحصیل برای فارغ التحصیلان این رشته در خارج از کشور و بالاخص کشورهای پیشرفته (زیرا همانطور که همه می دانند مدرک یک پزشک عمومی فارغ التحصیل در یکی از دانشگاههای ایران را، در کشورهایی مثل آمریکا، کانادا و یا حتی کشورهای اروپایی قبول ندارند و آن طرف باید امتحان پزشکی آن کشور را بدهد و 2 یا 3 سال بعد درس بخواند تا به عنوان پزشک عمومی شناخته شود.) و چندین و چند معیار و شاخص دیگر که شاید یکی از مهمترین آنها، تدوین یک برنامه بلند مدت قابل اجرا توسط وزارت بهداشت در همه مسائل مرتبط با زمینه های پزشکی (اعم از دانشجویان این رشته و ....) می باشد. یک نکتۀ بسیار مهم این که هیچ فردی نمی تواند یک حرف بزرگ در علم بزند مگر سند و مدرک معتبر به اندازۀ کافی داشته باشد. اینکه ما در رشتۀ پزشکی نسبت به سایر رشته ها در ایران موفقتر هستیم یک حرف بزرگی از طرف نویسندۀ آن است که من فکر نمی کنم ایشان تمام معیارهای گفته شده در بالا را برای موفق بودن رشته ای مثل پزشکی و سایر رشته ها بررسی کرده باشد و اینکه مثلاً ما در یک زمینه مثل تولید فاکتور هشت موفق بوده ایم، دلیل بر موفقیت ما در کل رشته پزشکی نسبت به سایر رشته ها نیست. و اینکه آیا نویسنده بررسی کرده که ما در رشته¬های دیگر (مثل انواع مهندسی، علوم پایه و ....) در تولید علم چقدر موفق بوده ایم؟ پس بیایید عادت کنیم علمی و مستند حرف بزنیم مانند نوشتن یک مقاله مناسب. و اینکه از قدیم هم گفته اند با یک گل بهار نمیشه.
با تشکر از قضاوت عادلانۀ شما از این دیدگاه

همش تو بوق و کورنا کردن هست...کدوم موفقیت؟داروی ایدز رو یادتون هست؟چی شد ...کدوم داروی ما رو fda تایید کرده؟دوستم msداره میگم از داروی اینترفرون ایرانی استفاده میکنی میگه چند ماه اول استفاده میکردم حملاتم چند برابر شد مجبورم خارجیشو استفاده میکنم..بیچاره بیماران سرطانی که از داروهای ایرانی استفاده میکنن وقتی فوت میکنن میگن سرطان داشت نمیگن دارو ایرانی استفاده میکرد....این خبرها دو بشنوید ولی باور نکنید...یادتون هست درمان ضایعات نخاعی رو.........

یک پزشک ملزم به کار عملی میباشد و درصد بالایی از زمان آموزش یک پزشک در بیمارستان و به صورت کار عملی میگذرددر حالی که در رشته های مهندسی در ایران اکثر درسها تئوری استو یک مهندس کار عملی در طی تحصیل نمیبیند به همین دلیل در محیط کار یک مهندس تسلطی در کار نداردبحث اینکه چرا در صنعت ما دانش فنی تولید نمیشود به دلیل ناتوانی مهندسان در کار میباشد به عنوان مثال برای طراحی ماشین آلات اگر دستگاهی در ایران ساخته شده حتما کپی شده است چون مهندس مربوطه توان طراحی آنرا ندارد و کار عملی نمیکند چرا چون در فرهنگ صنعتی ما جا افتاده که یک مهندس نباید کار عملی بکند و افت دارد برای شخصیت یک مهندس که مثلا دستش روغنی شود یک مهندس در فرهنگ ما شخصی است اتو کشیده که همیشه پشت میز نشسته است ولی یک جراح در اتاق عمل ساعتها کار میکند

تا حالا استامینوفن مصرف کردید؟هر چقدر اثر داشت همون قدر این پیشرفت های ما هم تو پزشکی واقعیت داره

اشتباه نکنید!!! این ها پیشرفت نیست، عمدتا تبلیغات است! تعجب کردید؟ عرض می کنم:
- بسیاری از افتتاح های انجام شده از خطوط تولید، در شرایط غیر عملیاتی انجام شده است. مثلا ماده موثره دارویی از خارج از کشور، خریداری و فقط در داخل کشور، پر شده است. (نمونه: افتتاح بهمن 85 که اگر بنویسم کجا، هیچوقت چاپ نخواهد شد)
- بانک بند ناف و سلولهای بنیادی، از یکی از کشورهای قاره امریکا خریداری شد و در حال حاضر هم ...
- رونمایی های انجام شده اخیر، اغلب از طریق خرید ماده موثره (البته به اسم خرید دانش فنی) اما در قالب طرح های پژوهشی گرانقیمت (با هدف ارتقا توانایی مالی پژوهشگران خاص!) انجام شده است.
- حتی چندی پیش در جریان رونمایی فرآورده های مجموعه تامین اجتماعی، این فرآورده ها امکان تولید داخل نداشتند بلکه تاییدیه آنها از طریق جابجا کردن نمونه های خارجی به جای تولید داخل انجام شد...
جالب است نه؟ کلیه مستندات موجود است. ارزش یک رپرتاژ خبری را دارد ولی انعکاس آن، رسانه مستقل می خواهد ... می توان گفت که در هیچ صنعتی در کشور، این تراکم از هنرپیشگان (!) را نداریم...

یه سری به بیمارستان ها بزنید بعد ادعای پیشرفت کنید ما که هنوز داروهای رایجی که تولید میکنیم از لحاظ کیفیت زمین تا اسمون با مشابه خارجیش اختلاف داره حالا فاکتور هشت خدا میدونه چی از اب در میاد

فقط توجه می خواهد توجه مثل آفتاب است که بر هر گیاهی که بیافتد باعث رشد می شود . بعبارتی مقامات بر هر چیزی تمرکز و توجه کنند باعث رشد می شود

اصلا بر اساس کدام ملاک و معیار ادعا می شود که ایران در پزشکی موفقیت جهانی داشته است؟ این که دارویی تولید بشود به خودی خود ملاک پیشرفت نیست و باید دید کیفیت و اثر بخشی آن دارو چقدر است. این هم تنها در طول زمان و کاربرد مداوم آن دارو و مطالعه آماری نتایج حاصل از آن ممکن است. یعنی سال ها بعد از تولید یک دارو تازه اثرات مثبت یا منفی آن در عمل معلوم می شود. در ایران همین که مثلا یک دارو در مرحله آزمایشگاهی یا تجربه محدود روی عده ای از بیماران نتیجه مثبت داشته باشد فورا آن را یک موفقیت بزرگ اعلام می کنند در حالی که در کشورهای پیشرفته حتی بعد از سال ها اثرات مثبت یک دارو هنوز هم در باره آن با احتیاط برخورد می شود چون ممکن است بعد از سالیان متمادی معلوم بشود که آن دارو یک چیز را درست کرده و چند چیز دیگر را یا خراب کرده یا اصلا ایجاد کرده. به نظر من ایران در اعلام موفقیت های علمی اش به دلائل سیاسی خیلی غلو می کند. ما که در خارج هستیم نمی بینیم که وسائل ارتباطی عمومی یا حتی تخصصی هیچ گاه از این موفقیت های علمی مشعشع ایران حرفی بزنند در حالی که اگر موفقیتی جدید و نو باشد همه وسائل ارتباطی دنیا آن را اعلام می کنند نه فقط در داخل خود ایران.