-دلايل زيادي وجود داره ولي به نظر من مهمترين اون اينكه: به دليل نبود مطبوعات آزاد و زير سوال بردن عملكرد مديران و همچنين نبود سنديكاهاي واقعي كه با توجه به ساختار مديريت ايران ممكن است مصالح شخص (نه عامه) به خطر بيافتد ،لذا ضروريست افراد بله قربان گو در خدمت باشند.

ادم های کوچک و ضعیف، افراد کوچکتر و ضعیف تر از خودشان را انتخاب می می کنند.

مدیریت دولتی بهتر از این نمی شود.
منافع شخصی مدیران این وضعیت را ایجاب می کند.
والسلام

وجه تمایزملت ایران باسایرین این است که ایرانبان متخصص قول زدن خودشان هستندند وبراحتی ازپستانک استفاده میکنند واحتیاج به توصیه هیچ کس ندارند واخیرا قصد دارند به جهانیان بباورند که انسان موجود اجتماعی نیست.

بالاتر بودن نسبی است و به خودی خود چیز بدی نیست.

منتهی در همه جای دنیا برای بالاتر رفتن افراد تلاش می کنند تا در یک فضای سالم و رقابتی خودشان را بالا بکشند ولی در ایران افراد برای اینکه بالا بروند سعی می کنند با دسیسه و زیرآب زنی و غیره دیگران را به پایین هل دهند تا خود بالاتر باشند. جالب هم اینجاست که همان قدر که انرژی برای بالارفتن نیاز است برای زیرآب زنی و دسیسه هم نیاز است و اگر افراد این قدر انرژی که برای نابود کردن دیگران به صرف می دهند را برای پیشرفت دادن خودشان به کار می بردند هم حقوقشان حلال و شرافتمندانه بود و هم همه در کنار هم زندگی خوبی داشتیم.

من خودم مدیر یکی از شرکتهای زیر مجموعه نفت هستم. افراد زیردستم را هم به تازگی عوض کردم و افرادی مطیع تری را آورده ام. قبلاً افراد من با سواد، متخصص و با سابقه بودند و این سواد و تخصص باعث غرور و خود بزرگ بینی در آنها می شد به گونه ای که با وجود آنکه در مسائل مختلف با آنها مشورت و تبادل نظر می کردم و تصمیمی را اتخاذ می نمودم اما باز از پیروی تصمیم من سر باز می زدند و هر کدام کاری را می کرد که فکر می کرد درست است. این مجزا کار کردن باعث ایجاد اختلال در امور می شد. پروژه ها عقب می افتاد و بودجه ها هدر می رفت. چند بار به آنها گفتم که با اجماع نظرات شما من یک تصمیم را می گیرم پس چرا به آن عمل نمی کنید. هر کدام ساز خودش را می زد. من هم در نهایت مجبور شدم افراد ضعیفتر اما مطیعتری را وارد مجموعه تحت مدیریتم کنم. پس به نظر من زیادی هم متخصص و با سابقه باشند خوب نیست. حرف شنوی مهمتر است.

مدیران در ایران در قریب به اتفاق موارد انتصابی اند و نه انتخابی. حتی در مواردی که انتخابی بودن توجیه معقول و منطقی نیز داشته باشد. در نتیجه به جای تامین منافع زیردستان، ارباب رجوع و مردم سعی می کند نظر افرادی که او را به مدیریت مذکور انتصاب نموده اند، تامین نماید تا حتی الامکان جایگاه و مدیریت خود را حفظ نماید. این گونه افراد خود متملق بوده و از همین راه به این مقام رسیده اند و طبیعتا چنین افرادی را به عنوان زیردست انتخاب می کنند. چنین روندی متاسقانه حتی در سطوح بالای مدیریتی کشور دیده می شود. در صورتی که یک مدیر توانمند هم افراد شایسته و متخصص و منتقد را انتخاب می نماید و هم در صورت مشاهده افراد با توانایی بالاتر، کناره گیری نموده و جهت ترقی امور به سمت جلو، جای خود را به افراد شایسته تر واگذار می نماید.

1- این واقعیت است که افراد ضعیف افراد ضعیف را برای همکاری انتخاب و افراد قوی افراد قوی را انتخاب میکنند .
در ضمن این بحثها هیچ نتیجه ای ندارد چون تو این مملکت هرکی کار خودش رو انجام میده به نظرات دیگران هم کاری ندارد حالا میخواد قانون گذار باشه یا قاضی یا مسئول و یا هر کس دیگه !

مدیر ضعیف:
ارادت می خواهد تا مهارت
فردی فکر می کند تا سازمانی

فارق از تمام نقطه ضعف های موجود درمدیران ودر تائید برخی از گفته های عزیزان به عرض می رسد کشور مایک کشور بامدیریت دربحران است واصول مدیریت بحران شرایط خاص خودش رادارد اگر نیروهای میانی وپائین دستی این موضوع را به خوبی درک نکنند ونتوانند خودرا با این شرایط تطبیق دهند دچار مشکل می شوند به همین دلیل افراد مطلع وآکادمیک وباسواد این حساسیت ها را به خوبی نمی توانند درک کنند وخود را تطبیق دهند بر این اساس متاسفانه خلاء وجود این افراد را افراد کم سواد ومطیع پرمی کنند البته این یکی از ده ها دلیل دیگر می باشد