من امروز 39 سالمه ديگه جوون نيستم اما چون هيچوقت هيچكس ازم نپرسيد چه مشكلي داره اينجا مينويسم. من وهم نسلهام يعني بچه هاي دهه 50 اصلن جووني نكرديم ..همه علتش رو ميدونيم.. از بچگي جهشي زديم به ميانسالي حالا خودمون هم باور نميكنيم..خيلي از دختراي هم نسل من بايد تن به تجرد دائمي بدن..افسردگي بگيرن..خوونه بشينن..يا حتي اگه كارميكنن ودرس ميخوونن متهم به اين باشن كه جاي مردها رو گرفتن..ميدونم مردا حاضرن 7-8 سال قراردادي بدون بيمه كاركنن...اما مادخترا كارميكنيم ..چون حداقل فرصتا به ما ميرسه..از 20 سالگي كاركرديم وكاركرديم تا خونه وماشين وزندگي داشته باشيم .نزديك چهل سالمونه بايد چشممون به لطف دولت ومسكن مهر دريارغوز آباد باشه... ما نبايد منفي ببينيم.سياه نمايي كنيم..اما زندگي ما هم چندان سفيد نبود....

نجستم زندگانی و گم کردم جوانی را

وقتی نه کار داشته باشی نه ازدواج کرده باشی وقتی همیشه در استرس فردای
آیا می توان از جوانی لذت برد؟

کاش میمردیم متولددهه 50 و60 نبودیم واقعانسل سوخته ایم اولش جنگ وبدبختی حالاهم گرانی وتحریم

با سلام
من جواني را پشت سر گذاشته ام. 41 سال دارم و فوق ليسانس از بهترين دانشگاه كشور و متاهل و 2 فرزند دارم.
در اين كشور كسي به فكر جوانان نيست و گرنه با دو كار زير اصلي ترين مشكلات اقتصادي جوانان حل مي شود :
1- سربازي حرفه اي با حقوق مناسب ( يك روش آن را در مقاله اي گفته ام كه به دولت هم فشار وارد نمي شود. فروش سربازي افراد مرفه ( فروش حداقل 20 ميليون توماني سربازي )و پرداخت پول فروش( حداقل 500 هزار تومان ماهيانه ) به بقيه سربازان )
2- حل مشكل مسكن با قوانين محكم ( مهمترين آن ماليات بر افزايش قيمت مسكن دوم . حداقل بايد ماليات 60 درصد گذاشت تا پول از مسكن اضافي افراد خارج شود و به سمت توليد و بورس هدايت شود)
با همين دو قانون ساده باور كنيد 80 درصد مشكلات اقتصادي جوانان حل مي شود. در مورد مسائل فرهنگي هم حكومت بايد تجديد نظر اساسي انجام دهد.

به قول استاد معروفی
ندیدم خیر از جوانی
در زندگانی...
اوضا داغونه! چه امیدی هست به کشوری که همچین جوونای ناامیدی داره؟!
قبلاً می گفتن: ایران! ای سرای امید!
پس کجا رفته اون شور و امید! کی پاسخگوی این نا امیدی جوونای ماست؟
20 سال درس خوندم. الان حقوقم 500 تومنه. می تونم با حقوقم هم کرایه خونه بدم، هم خرج زندگی و هم تفریح؟؟! نمیشه امید داشت با این اوضاع تابناک! نمی شه! 28 سالمه. بخدا جوونی نکردم. دوران دانشجویی همش لنگ یه کم پول برای ادامه تحصیل بودم و پاس کردن درسهای سخت (با اینکه هم لیسانس و هم فوق لیسانسم رو دانشگاه دولتی اونم روزانه بودم) ... همین که درسم تموم شد دیدم اول بدبختیه! حقوق کم! تحقیر! ناامیدی دو چندان!! تابناک ولمون کن! نسل ما آرامشش مرگه! مرگ!

سلام من فقط یک جمله به آقا پسرهای عزیز بگم نمیدونم اسمش رو نصیحت بگذارم و چیز دیگه ولی اینو بدونید که اگر توی هر شرایطی هم قرار داشته باشید بهرحال جوانی خیلی زود میگذره ولی تورو خدا به این مطلب خوب توجه کنید و مثل من بزرگترین اشتباه رو توی زندگیتون نکنید اونهم اینکه هنگام انتخاب همسر برای خودتون از بزرگترهاتون کمک بگیرید و حتماً حتماً تحقیق کنید از همسایه ها فامیلها و عروس و دامادهای اون خانواده به قران قسم گول ظاهر و صحبت و قربون صدقه رفتنهاشون رو نخورید.

سلام فقط آرزو دارم برای بچه های خودمون که انشا اله سر گذشتشون مثل ما نشه ضمنا به اون دوستی که نوشته امکانات فراونه با ید بگم که همه چیز به داشتن امکانات نیست وقتی امنیت شغلی مالی روانی اجتماعی نیست امکانات ما هنوز اینقدر زیاد نیست که اگر یه شب دوست داشته باشم ساعت 1 شب بیام بیرون یه چیزی بخورم مثل حکومت نظامی همه جا تعطیله !!! ضمنا ما تقریبا از حال هم دیگه با خبریم امید وارم اوناییییییی که نمی دونن این مطالب رو بخونن شاید.......!!! التماس دعا

نمی دونم با این همه نظرات آیا نظر من هم دیده میشه یا نه؟ جوانی 32 ساله هستم با مدرک دکترای عمران از دانشگاههای دولتی ایران. با سرمایه بسیار کم و کار شبانه روزی شرکت مهندسی مشاوری تاسیس کردیم که در حال حاضر 40 نفر نیرو داره و به اقتصاد 40 خانواده کمک میکنه. اما این هفته میخواهیم شرکت رو منحل کنیم. چرا؟ کارفرماهای ما سازمانهای دولتی هستند. از دو سال پیش طلب داریم و میگن بودجش نیومده یا ردیف اعتباریش خالیه! هرچی این چند سال درآورده بودیم خرج کردیم تا خودمون رو سرپا نگه داریم اما دیگه بریدیم. فساد اداری هم غوغا میکنه. در یک کلام ما رو از هستی ساقط کردن. دستمون هم به هیچ جا بند نیست. امسال هم میگن بودجه ای نداریم. اگر دوست دارید مجانی برامون کار کنید شاید اعتبارش سال بعد بیاد! آیا این درسته؟ به نماینده مجلسی زنگ زدم تا شاید اون بتونه برای طرحهایی که ما درش شرکت داریم بودجه ای بگیره میگه خوب چرا مفتی کار میکنید! من به چه امیدی توی این کشور بمونم؟ چند سال قبل موقعیت داشتم که از ایران برم اما گفتم درست نیست که به کشورم خدمت نکنم. حالا پشیمونم چون دارن منو نابود میکنن. 40 نفر هم دارن از کار بیکار میشن. خجالت میکشم توی روشون نگاه کنم. آیا فریادرسی هست؟؟؟

من 33 سال سن دارم/ لیسانس هنر دارم/ 6 سال است ازدواج کردم / یه دختر دارم / یه خونه توی کرج / یه پراید / مقیم تهران هستم / جداً خدا رو شکر میکنم که این همه نعمت به من داده /