همین شده که میانگین معدل هاشون شده ده و یازده

چوب معلم گله هر کی نخوره خله

گرچه با نویسنده موافقم اما فرهنگ محیطهای کاری ما از مدرسه نمیآید از پادگان میآید !!
قوانین مدرسه کمابیش اصلاح شده اند ولی باید فکری برای پادگان و نیروی انتظامی کرد.

کی گفته بچه به جای انجام تکالیف و درس و مشق، گوشی بدست، از خود بیخود شود.ترکه انار باید باشد تا بچه سو استفاده نکند.

دنیا بر عکس شده
حالا معلمان از بچه ها می ترسند

انگار که ما دهه شصت از درون شکم مادرمان برایمان برنامه ریزی شده بود که در هر مقطعی باید عذابمان بدهد.
شاید دنیا می خواست یک نسلی را مورد آزمایش اجتماعی قرار بدهدو ببیند انسان تا کجا طاقت دارد رنج کشیدن و نرسیدن را.
بدنیا آمدیم در جنگ و نبود شیر خشک و بی سوادی و ندانم کاری پدر مادر . با کهنه ی این بسیار کهنه که در پایمان می پیچیدند و قنداقی که روی آن بود با پاهای همیشه زخمی و فقط وجود درمان پودر بچه که آن هم گیر نمیامد.
کودکی مان استرس هواپیما و آژیر بود و عصبی بودن والدین و معلمان و کتک خوردن ها بی جایی که الان بزرگ شده ایم شاید درک کنیم مثلا چرا زده اند. آن موقع نمی دانستیم چرا زده اند. خدا شاهد است 6 سالم بود پدر مرا زد فقط گریه کردم و نمی دانستم چرا.
بد از 15 سال فهمیدم که چون یک مرد غزیبه آمده لب ماشین و پدر مرا تنها گذاشته و رفته میوه بخرد. پدر دیده بود ان مرد از من سوال می کند. کتکش را به من زد. بعد از 15 سال دلیلش را فهمیدم.
راهنمایی و دبیرستان مواجه شدیم با بهبوبه ی بی پولی دولت پس از جنگ و نظام جدید و...
ولش کن حالم بد می شود با مرور دوباره اش.
حالا هم که زندگی نمی کنیم! فقط زنده ایم برای فرزند و همسر و مادر و پدر پیرمان که از غصه ی ما نشکنند...