کلیات

قرص ضدبارداری (Oral contraceptive pill , OCP, Combined oral contraceptive pill) به گروهی از داروهای خوراکی به شکل قرص گفته می‌شود که برای پیشگیری از بارداری مصرف می‌شوند. این داروها از پرکاربردترین روش‌های پیشگیری از بارداری در سراسر جهان هستند و نقشی انقلابی در جوامع انسانی داشته‌اند. مصرف این قرص‌ها از ابتلا به بیماری‌های آمیزشی نظیر ایدز پیشگیری نمی‌کند و فقط برای پیشگیری از بارداری هستند.

تاریخچه

در ابتدای قرن بیستم تعدادی از دانشمندان اروپایی همچون Beard, Prenant و Loeb متوجه نقش ترشحات جسم زرد در جلوگیری از تخمک‌گذاری شدند. در سال ۱۹۲۷ دانشمندی اتریشی موفق شد با این ترشحات نازایی موقت در موش‌ها ایجاد کند. در ۱۹۳۷ Makepeace نشان داد که پروژسترون خالص می‌تواند تخمک‌گذاری را در خرگوش مهار کند. Astwood و Fevold یافته مشابهی را در ۱۹۳۹ و در مورد موش‌ها گزارش کردند. در نهایت در سال ۱۹۵۰ Pincus ,Garcia و Rock اثر ترکیبی از پروژسترون و ۱۹-نور پروژستین را در مهار تخمک‌گذاری زنان گزارش کردند.

یکی از ترکیب‌های مورد استفاده نوراتینودرل بود که در مطالعات اولیه درصد کمی ناخالصی با مسترانول داشت. دانشمندان با حذف مسترانول از ترکیب، متوجه کاهش اثر ضدبارداری و بروز خون‌ریزی تخریبی (Breakthrough bleeding) شدند؛ بنابراین مسترانول را به ترکیب اضافه کردند.

در سال ۱۹۵۰ اولین کارآزمایی بالینی در مورد مصرف قرص‌های ترکیبی ضدبارداری در هائیتی و پورتوریکو انجام شد که با موفقیت صددرصد ترکیب نوراتینودرل-مسترانول در پیشگیری از بارداری مواجه شد. در سال ۱۹۵۹ ENOVID (ترکیب ۹٫۸۵ میلی‌گرم نوراتینودرل و ۱۵۰ میکروگرم مسترانول) برای مصرف در برخی اختلالات خون‌ریزی زنان مورد تأیید سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا (FDA) قرار گرفت و در نهایت در ۹ مه سال ۱۹۶۰، این سازمان، این دارو را جهت مصرف در پیشگیری از بارداری مورد تأیید قرار داد. (در حال حاضر در آمریکا از فهرست دارویی خارج شده‌است). در سال ۱۹۶۰ اولین داروهایی که تنها شامل پروژسترون بودند و همچنین انواع تزریقی طولانی‌اثر این ترکیبات هورمونی جهت پیشگیری از بارداری معرفی شدند.

پس از آن میلیون‌ها زن به مصرف این قرص‌ها رو آوردند تا این‌که پس از مدتی، گزارش‌هایی مبنی بر اثرات جانبی این دارو به‌دست آمد. تحقیقات بعدی نشان داد که این عوارض با دوز ترکیبات قرص مرتبط است؛ بنابراین قرص‌های جدیدی طراحی شدند که دوز کمتری از هورمون‌ها را داشتند (قرص‌های نسل دوم، ال‌دی). با افزایش مصرف ترکیبات دوفازی یا سه‌فازی در ۱۹۸۰ دوز هورمون‌ها در این قرص‌ها کاهش بیشتری داشت به‌طوری‌که می‌توان این دوز را کم‌ترین مقداری که می‌تواند به‌طور مؤثری جلوی بارداری را بگیرد دانست. در ۱۹۹۰ نسل سوم این قرص‌ها (CYCLEN و DESOGEN) که شامل ترکیب پروژسترون با اثرات کاهش‌یافتهٔ آندروژنی بودند به بازار آمدند.