آقای قطبی! اگر نمی‌توانی، لطفا برو
هر تیمی در دنیا نسل خود را تغییر می‌دهد اما آفت‌های این تغییر نسل دامن فوتبال آن کشور را نمی‌گیرد. تیم ملی در سالی که باید جام ملتهای 96 برگزار می‌شد، نسل عوض کرده به امارات رفت؛ اما این گونه خوار و حقیر نشد. سرمربی تیم ملی به وجود بازیکن 20 و 22 ساله در تیمش مباهات می‌کند اما باید بداند آن زمان هم تیم ملی بازیکنی مثل مهدوی‌کیای 17 ساله را داشت.
تیم ملی امروز هم اگر ببازد هیچ تغییر در شیوه رفتاری سرمربی تیم ایجاد نمی‌شود. مردی که آموخته همه چیز را زیر سایه رفتار جنتلمنانه و ادبیات فاخرش پنهان کند. در فوتبالی که هیچ چیز سر جای خودش نیست و بازیکن چیزی غیر از توهین را نمی‌شناسد دیدن فردی که می‌خواهد محترمانه با همه برخورد کند، کمی غیر معمول است اما با همه این احوال، این تغییر آنقدر شادی‌بخش نیست که همه فخر فوتبالی‌مان را برای این سبک رفتاری سرمربی هدیه کنیم.
به نوشته خبرآنلاین؛ فوتبال ما برای خود اعتباری و رونقی داشت که البته حالا آن را ندارد. فوتبال ما در آسیا شناخته‌شده بود. برخی تیمها با شنیدن نام ایران می‌ترسیدند که البته حالا نمی‌ترسند. فوتبال ما جایگاهی داشت که حالا ندارد و همه اینها نشانه‌های بدی هستند که سرمربی تیم ملی باید به آنها توجه کند که البته نمی‌کند.
سرمربی تیم ملی همیشه از اهالی فوتبال می‌خواهد با او محترمانه و جنتلمنانه برخورد کنند. برخی سوالات را زشت می‌داند و بسیاری از برخوردها را شخصی می‌خواند. با این حال جای تعجب نیست اگر به هیچ سوالی پاسخ داده نشود. و اینجاست که یکی از محترم‌‌ترین کارشناسان فوتبال در ایران در برنامه‌ای تلویزیونی (البته برای ایرانیان خارج از کشور) با لحنی بسیار متین می‌پرسد آقای سرمربی پس تیم ملی چه زمانی باید ببرد؟
سرمربی تیم ملی عقیده دارد تیم تحت هدایت او در حال عبور از مرحله گذار است. این مرحله دگردیسی البته ریزش هایی دارد ولی نه به این اندازه که ما می‌بینیم. هر تیمی در دنیا نسل خود را تغییر می‌دهد اما آفت‌های این تغییر نسل دامن فوتبال آن کشور را نمی‌گیرد. تیم ملی در سالی که باید جام ملتهای 96 برگزار می‌شد، نسل عوض کرده به امارات رفت؛ اما این گونه خوار و حقیر نشد. سرمربی تیم ملی به وجود بازیکن 20 و 22 ساله در تیمش مباهات می‌کند اما باید بداند آن زمان هم تیم ملی بازیکنی مثل مهدوی‌کیای 17 ساله را داشت.
هر تیمی پوست می‌اندازد اما این پوست‌‌اندازی، پوست از تن فوتبال نمی‌کند. آنچه از هر چیز دیگری تلخ‌تر است اینکه سرمربی تیم ملی فوتبال ایران نمی‌خواهد باور کند که تیمش هم زشت بازی می‌کند و هم نتیجه نمی‌گیرد. که اگر هر یک از این دو بود می‌توانستیم دومی را فدای اولی کنیم اما در حال حاضر باوری برای آینده روشن تیم وجود ندارد و اگر انتقادی می‌شود بر همین اساس است.
اگر انتقاد می‌شود نه به این دلیل است که سرمربی تیم ملی دشمنان سرسختی دارد که جز به حذفش راضی نیستند. بلکه این انتقادات برای این است که تیم ملی اصلاح شود. تیم ملی با آبرو بازی کند. و تیم ملی معتبر شود. مثل گذشته. آقای قطبی! بمان؛ اما تیم ملی این کشور را آن طور درست کن که اهالی فوتبال می‌خواهند و اگر نمی‌توانی لطفا با کلمات بازی نکن، حرف زیبا نزن و کسی را فریب نده. اگر نمی‌توانی آبرویی برای ما دست و پا کنی، لطفا برو.
به نوشته خبرآنلاین؛ فوتبال ما برای خود اعتباری و رونقی داشت که البته حالا آن را ندارد. فوتبال ما در آسیا شناخته‌شده بود. برخی تیمها با شنیدن نام ایران می‌ترسیدند که البته حالا نمی‌ترسند. فوتبال ما جایگاهی داشت که حالا ندارد و همه اینها نشانه‌های بدی هستند که سرمربی تیم ملی باید به آنها توجه کند که البته نمی‌کند.
سرمربی تیم ملی همیشه از اهالی فوتبال می‌خواهد با او محترمانه و جنتلمنانه برخورد کنند. برخی سوالات را زشت می‌داند و بسیاری از برخوردها را شخصی می‌خواند. با این حال جای تعجب نیست اگر به هیچ سوالی پاسخ داده نشود. و اینجاست که یکی از محترم‌‌ترین کارشناسان فوتبال در ایران در برنامه‌ای تلویزیونی (البته برای ایرانیان خارج از کشور) با لحنی بسیار متین می‌پرسد آقای سرمربی پس تیم ملی چه زمانی باید ببرد؟
سرمربی تیم ملی عقیده دارد تیم تحت هدایت او در حال عبور از مرحله گذار است. این مرحله دگردیسی البته ریزش هایی دارد ولی نه به این اندازه که ما می‌بینیم. هر تیمی در دنیا نسل خود را تغییر می‌دهد اما آفت‌های این تغییر نسل دامن فوتبال آن کشور را نمی‌گیرد. تیم ملی در سالی که باید جام ملتهای 96 برگزار می‌شد، نسل عوض کرده به امارات رفت؛ اما این گونه خوار و حقیر نشد. سرمربی تیم ملی به وجود بازیکن 20 و 22 ساله در تیمش مباهات می‌کند اما باید بداند آن زمان هم تیم ملی بازیکنی مثل مهدوی‌کیای 17 ساله را داشت.
هر تیمی پوست می‌اندازد اما این پوست‌‌اندازی، پوست از تن فوتبال نمی‌کند. آنچه از هر چیز دیگری تلخ‌تر است اینکه سرمربی تیم ملی فوتبال ایران نمی‌خواهد باور کند که تیمش هم زشت بازی می‌کند و هم نتیجه نمی‌گیرد. که اگر هر یک از این دو بود می‌توانستیم دومی را فدای اولی کنیم اما در حال حاضر باوری برای آینده روشن تیم وجود ندارد و اگر انتقادی می‌شود بر همین اساس است.
اگر انتقاد می‌شود نه به این دلیل است که سرمربی تیم ملی دشمنان سرسختی دارد که جز به حذفش راضی نیستند. بلکه این انتقادات برای این است که تیم ملی اصلاح شود. تیم ملی با آبرو بازی کند. و تیم ملی معتبر شود. مثل گذشته. آقای قطبی! بمان؛ اما تیم ملی این کشور را آن طور درست کن که اهالی فوتبال می‌خواهند و اگر نمی‌توانی لطفا با کلمات بازی نکن، حرف زیبا نزن و کسی را فریب نده. اگر نمی‌توانی آبرویی برای ما دست و پا کنی، لطفا برو.
