تک‌فرزندان چه چالش‌هایی دارند؟
یک روان‌شناس تاکید کرد: تک‌فرزندی معایبی دارد که به طور جدی می‌تواند مزایای آن را تحت تأثیر قرار بدهد.
به گزارش ایسنا، عاطفه رضایی اظهار کرد: سر و کله بحران تک‌فرزندی در خانواده‌های ما از جایی پیدا شد که گمان کردیم با داشتن فقط یک بچه هم خودمان به عنوان والد سود میکنیم و هم کودک‌مان مزه زندگی را بهتر می‌فهمد. غافل از اینکه تک‌فرزندی معایبی دارد که به طور جدی می‌تواند مزایای آن را تحت تأثیر قرار بدهد. در همین موقعیت رسانه‌ها تبلیغ داشتن فرزند کمتر برای زندگی بهتر را برجسته کردند و منافع فرزند کمتر داشتن را به صورت دو جانبه یعنی هم برای والدین و هم برای فرزندان ترویج کردند.
این روان‌شناس ادامه داد: امروز علی‌رغم تبلیغات متضاد با آن زمان، باز هم خانواده‌های سطح متوسط و بالا ترجیح می‌دهند همچنان فقط یک فرزند داشته باشند. این در حالی است که تک‌فرزندان به دلیل اینکه خواهر یا برادری ندارند که رقابت کردن سالم را با او تمرین و تجربه کنند، با مشکلاتی در زمینه پذیرش واقعیت‌های زندگی روبه‌رو میشوند. این کودکان از زبان والدین‌شان هیچ‌گاه کمتر از گل نمی‌شنوند، از این رو با کوچک‌ترین تشری می‌شکنند و پا پس می‌کشند.
وی افزود: خواهر و برادر داشتن کمک می‌کند تا فرزندان بتوانند در موقعیت‌های مختلف خودشان را جای دیگری بگذارند و از منظر او به اتفاقات نگاه کنند. بچه‌ای که خواهر و برادر ندارد نسبت به بچه‌ای که یک یا چند خواهر و برادر دارد، فرصت کمتری برای همدلی کردن و گذاشتن خودش به جای دیگران پیدا می‌کند.
رضایی تصریح کرد: بچه‌ها رازها و حرف‌های‌شان را قبل از آنکه به پدر و مادرشان بگویند، با خواهر و برادران‌شان در میان می‌گذارند. همین‌طور خواهر و برادرها بزرگ‌ترین سرمایه حمایتی برای روزهای سخت آینده هستند و بچه‌ای که تک‌فرزند است مزه این حمایت را نمی‌چشد. این نقص در جنبه حمایتی برای والدین هم مطرح است.
این روان‌شناس خاطرنشان کرد: پدر و مادری که یک فرزند دارند، در زمان پیری فقط یک نفر را دارند که به آنها سر بزند و از آنها مراقبت کند، آن هم به فرض اینکه فرزند آنها در آن زمان خودش سالم باشد و نزدیک آنها زندگی کند. در حالی که والدینی که چند فرزند دارند در روزگار پیری از چند منبع حمایتی برخوردار میشوند و حتی اگر یکی از آنها به هر دلیلی نتواند به آنها رسیدگی کند، یک یا چند فرزند دیگر هستند که دست‌شان را بگیرند و به آنها عشق هدیه بدهند.
وی همچنین یادآور شد: بچه‌هایی که تک‌فرزند هستند، در مهمانی و پارک و سفر مجبورند با بزرگ‌ترها دمخور باشند، در نتیجه نمی‌توانند با هم‌سالان‌شان ارتباط کافی برقرار کنند و این مسئله باعث می‌شود که افراد کمتری را در زندگی برای شوخی کردن، بازی کردن و حتی صحبت کردن داشته باشند. همه اینها باعث می‌شود که بچه‌های تک‌فرزند نسبت به بچه‌هایی که چند فرزندی هستند، احساس تنهایی بیشتر و احساس شادکامی کمتری داشته باشند.
رضایی با بیان اینکه بچه‌هایی که تک‌فرزند هستند، در مرکز توجه والدین قرار دارند و هر رفتار آنها توسط والدین پایش می‌شود، افزود: این توجه زیاد باعث می‌شود که این بچه‌ها همیشه با یک جور اضطراب زندگی کنند، اضطراب اینکه نکند آن کسی نباشند که والدین‌شان انتظار دارند. به علاوه خود والدین هم از این قضیه اذیت میشوند؛ چرا که مدام خودشان را مجبور می‌بینند که نگران فرزندشان باشند.
این روان‌شناس تاکید کرد: صحبت کردن درباره معایب تک‌فرزندی به این معنی نیست که تک‌فرزندها افراد موفقی نخواهند بود یا همه آنها لوس و نازپرورده خواهند شد. تک‌فرزندهای زیادی هستند که نسبت به بچه‌های چند فرزندی خلاق‌تر و اجتماعی‌تر هم از آب در آمده‌اند. اما مسئله‌ای که وجود دارد این است که ما ببینیم در برابر چیزهایی که به فرزندمان می‌دهیم چه چیزهایی را از او می‌گیریم.
به گزارش ایسنا، عاطفه رضایی اظهار کرد: سر و کله بحران تک‌فرزندی در خانواده‌های ما از جایی پیدا شد که گمان کردیم با داشتن فقط یک بچه هم خودمان به عنوان والد سود میکنیم و هم کودک‌مان مزه زندگی را بهتر می‌فهمد. غافل از اینکه تک‌فرزندی معایبی دارد که به طور جدی می‌تواند مزایای آن را تحت تأثیر قرار بدهد. در همین موقعیت رسانه‌ها تبلیغ داشتن فرزند کمتر برای زندگی بهتر را برجسته کردند و منافع فرزند کمتر داشتن را به صورت دو جانبه یعنی هم برای والدین و هم برای فرزندان ترویج کردند.
این روان‌شناس ادامه داد: امروز علی‌رغم تبلیغات متضاد با آن زمان، باز هم خانواده‌های سطح متوسط و بالا ترجیح می‌دهند همچنان فقط یک فرزند داشته باشند. این در حالی است که تک‌فرزندان به دلیل اینکه خواهر یا برادری ندارند که رقابت کردن سالم را با او تمرین و تجربه کنند، با مشکلاتی در زمینه پذیرش واقعیت‌های زندگی روبه‌رو میشوند. این کودکان از زبان والدین‌شان هیچ‌گاه کمتر از گل نمی‌شنوند، از این رو با کوچک‌ترین تشری می‌شکنند و پا پس می‌کشند.
وی افزود: خواهر و برادر داشتن کمک می‌کند تا فرزندان بتوانند در موقعیت‌های مختلف خودشان را جای دیگری بگذارند و از منظر او به اتفاقات نگاه کنند. بچه‌ای که خواهر و برادر ندارد نسبت به بچه‌ای که یک یا چند خواهر و برادر دارد، فرصت کمتری برای همدلی کردن و گذاشتن خودش به جای دیگران پیدا می‌کند.
رضایی تصریح کرد: بچه‌ها رازها و حرف‌های‌شان را قبل از آنکه به پدر و مادرشان بگویند، با خواهر و برادران‌شان در میان می‌گذارند. همین‌طور خواهر و برادرها بزرگ‌ترین سرمایه حمایتی برای روزهای سخت آینده هستند و بچه‌ای که تک‌فرزند است مزه این حمایت را نمی‌چشد. این نقص در جنبه حمایتی برای والدین هم مطرح است.
این روان‌شناس خاطرنشان کرد: پدر و مادری که یک فرزند دارند، در زمان پیری فقط یک نفر را دارند که به آنها سر بزند و از آنها مراقبت کند، آن هم به فرض اینکه فرزند آنها در آن زمان خودش سالم باشد و نزدیک آنها زندگی کند. در حالی که والدینی که چند فرزند دارند در روزگار پیری از چند منبع حمایتی برخوردار میشوند و حتی اگر یکی از آنها به هر دلیلی نتواند به آنها رسیدگی کند، یک یا چند فرزند دیگر هستند که دست‌شان را بگیرند و به آنها عشق هدیه بدهند.
وی همچنین یادآور شد: بچه‌هایی که تک‌فرزند هستند، در مهمانی و پارک و سفر مجبورند با بزرگ‌ترها دمخور باشند، در نتیجه نمی‌توانند با هم‌سالان‌شان ارتباط کافی برقرار کنند و این مسئله باعث می‌شود که افراد کمتری را در زندگی برای شوخی کردن، بازی کردن و حتی صحبت کردن داشته باشند. همه اینها باعث می‌شود که بچه‌های تک‌فرزند نسبت به بچه‌هایی که چند فرزندی هستند، احساس تنهایی بیشتر و احساس شادکامی کمتری داشته باشند.
رضایی با بیان اینکه بچه‌هایی که تک‌فرزند هستند، در مرکز توجه والدین قرار دارند و هر رفتار آنها توسط والدین پایش می‌شود، افزود: این توجه زیاد باعث می‌شود که این بچه‌ها همیشه با یک جور اضطراب زندگی کنند، اضطراب اینکه نکند آن کسی نباشند که والدین‌شان انتظار دارند. به علاوه خود والدین هم از این قضیه اذیت میشوند؛ چرا که مدام خودشان را مجبور می‌بینند که نگران فرزندشان باشند.
این روان‌شناس تاکید کرد: صحبت کردن درباره معایب تک‌فرزندی به این معنی نیست که تک‌فرزندها افراد موفقی نخواهند بود یا همه آنها لوس و نازپرورده خواهند شد. تک‌فرزندهای زیادی هستند که نسبت به بچه‌های چند فرزندی خلاق‌تر و اجتماعی‌تر هم از آب در آمده‌اند. اما مسئله‌ای که وجود دارد این است که ما ببینیم در برابر چیزهایی که به فرزندمان می‌دهیم چه چیزهایی را از او می‌گیریم.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱۰
انتشار یافته: ۱۵
امروز فرزندم باخوشحالی گفت عمویش رابعدازمدتها درحال رانندگی درخیابان دیده .این حال وروز کسی است که خواهروبرادر عمو ودایی دارد...بیچاره تک فرزندی که خواهروبرادری هم ندارد .بی کس وتنها ... دلایل من برای تک فرزندی:1- مالی و اقتصادی
2- عدم ثبات و امید به بهبود
3- نادیده گرفته شدن حقوق دختران ، زنان و بانوان
شما اقتصاد رو درست کن مردم خود به خود از حالت تک فرزندی میان بیرون! الان ما یک بچه یک ساله داریم و همینجوری تو خرج دکتر و لباس و پوشکش موندیم! حالا وای به حال اینکه 4 روز دیگه بخواد بره مدرسه و ... درود بر شما. برای تبلیغ یک ایده بهترین راه این نیست که معایب ایده دیگری را بگویید. بهتر است محاسن واقعی ایده مورد نظر خودتان را تشریح کنید و به جامعه فرصت بدهید تا انتخاب کند. تمام مواردی که به عنوان معایب تک فرزندی ذکر کرده اید به آسانی قابل پیشگیری است و با ارتباط اجتماعی بیشتر با دوستان و همسالان و رفتار درست والدین برطرف می شود. فرزند آوری بیشتر به قصد داشتن حمایت بهتر در زمان پیری هم ایده ای امروزی نیست. امروزه ما فرزندانمان را به دنیا می آوریم تا خوب زندگی کنند و به رشد تکامل برسند نه این که پرستار روز پیری ما باشند. عشق و محبت را همان یک فرزندی که با عشق و بدون به قول نویسنده تشر زدن و خشونت بزرگ شده به ما باز خواهد گرداند. پرستار پیری هم باید سیستم های بیمه و پس انداز مناسب باشد نه فرزند. پس بهتر است به جای آنکه حکم عمومی بدهیم بگوییم با توجه به اینکه جامعه به سمت مسن شدن می رود و این امر در آینده از جمعیت تولید کننده می کاهد و بروز مشکلات اقتصادی را سبب می شود بهتر است خانواده هایی که از لحاظ سنی و امکانات مالی مشکلی ندارند و امکان تربیت فرزندان بیشتری در شرایط مطلوب را دارند به یک فرزند اکتفا نکنند. این استدلال شاید مخاطبین زیادی در زمانه ای که شهریه پیش دبستانی 15 میلیون تومان است و سایر هزینه ها به شرحی که همه می دانند نداشته باشد. پس با گسترش زیرساختها و امکانات و درآمد مردم شرایطی فراهم کنیم که خودشان احساس کنند نباید لذت زندگی در کنار خانواده ای پر جمعیت تر را از دست بدهند. چند فرزندی محاسنی دارد که هرگز جای آنرا با امکانات مادی نمی شود پر کرد. وبه عبارتی داشتن خواهر وبرادر برای فرزند بالاترین سرمایه است که هرگز والدین نمی توانند جای آنرا با امکانات مادی برای تک فرزند پر کنند. اقتصاد خرابه روان شناسه عزیز من یکی از دندونام خراب میشه یه ماه افسردگی می گیرم مادر افسرده که نمیتونه بچه تربیت کنه با تک فرزندی رشد اجتماعی روانی وروحی فرزندانمانرانابود کردیم پر جمعیت بودن خانواده دلیلی بر استحکام روابط و داشتن پشتوانه برای اعضای آن محسوب نمی شود. هزار نکته باریکتر ز مو اینجاست. چه بسا خواهران و برادرانی که به دلایل گوناگون، سالها همدیگر را نمی بینند. و چه بسا تک فرزندهای شاد و خوشحال. به خدا ما هم عقلمون میرسه نیاز نیست کسی به ما یاد بده.اخه با کدوم دورنما چندتا بدبخت مثل خودمون درست کنیم که اون بدبختم ارزوی مردن بکنه
من تک فرزند خانواده هستم و تمام این مواردی که در بالا نوشته شده است را باهمه وجودم درک میکنم . هیچ گاه نباید به خاطر کوچک بودن خانه یا محدودیتهای مالی به تک فرزندی رو آورد چون اینها مشکلات موقتی و یا گذرا هستن و چون جنیه بیرونی و مادی دارند خیل زود با بزرگ شدن بچه ها کمرنگ میشوند اما آسیبی که ناخواسته به فرزندانمان وارد میکنیم قابل جبران نیست. من هیچ گاه در زندگی برای به دست اوردن حقم نجنگیدم چون کسی نبود . با هیچ کس جر و بحث نکردم و الان در زندگی زناشویی بابت یک گفتگوی ساده کم میاورم. در محل کارم هم نمیتوانم از حق خودم دفاع کنم. توقع پدر و مادر هم از من رسیدگی به آنهاست و من نمیتوانم هم وظیفه فرزندی را در حق آنها ادا کنم و هم به کارم و همسرم و فرزندانم برسم. افراطی که بخصوص توی دهه شصت و نیز دهه هفتاد بوجود اومد و هر خانواده حداقل 5 یا 6 بچه آوردند بدون اینکه امکانات را به تناسب بالا ببرند نتیجش درست همین میشه که همه می بینن!!! حداکثر و حداکثر یه بچه! الان مثل 30 سال قبل نیست. هزینه بزرگ کردن بچه ها به شکل وحشتناکی بالا رفته. هزینه مدرسه و کلاسها و پوشاک و .... همین که زوجهایی جرات میکنن توی این گرونی و بیکاری و تورم یه بچه داشته باشن جای شکر داره. زوجهای زیادی هستند که اصلا جرات نمیکنن بچه داشته باشن. این جدا از جوانهایی هستش که اصلا جرات ازدواج ندارن. تک فرزندی زمانی خیلی مشکلات داشت که بقیه خانواده ها دارای 2-3 فرزند بودن. الان اکثر خانواده ها اکثرا یه بچه دارن. کسی منکر این نیست که داشتن دو فرزند به مراتب بهتره ولی اگه بچه زیاد داشته باشی ولی نتونی امکانات مناسب رو در حد بقیه بچه های جامعه براشون فراهم کنی اونوقت با مشکل عقده حقارت بچه های خودت مواجه میشی. داستان خیلی پیچیده تر از این حرفهاست با احترام به نظر همه دوستان من پسربزرگ خانواده هستم دو برادر و یک خواهر کوچکتر دارم متاسفانه یا خوشبختانه هروقت مشکلی دارند و یا چیزی میخوان به یادم میفتند و تماس میگیرن ( جالب اینکه حتی حاضر نیستن حضوری بیان و مثلا یه سری بزنن ) . من که به همین دلیل اصلا میخوام که تک پسرم نه برادری داشته باشه و نه خواهری چون خودم دارم از رفتار برادرام و خواهرم افسردگی میگیرم . فکر کنم اگه دستگیر اونها نبودم و به دادشون نمیرسیدم جواب سلامم رو هم نمیدادن . من فقط به تک فرزندی میاندیشم من کارگر مطمن هستم تنها فرزندم به دستانم بوسه خواهد زد البته وقتی از مشکلات اقتصادی براش بگم میگوید من یک نفر هم برات زیاد بودم ...خرج و مخارج ها بسیار زیاد است از لباس تا بیماری و غیره ...حتی اموزش که میگویند رایگان هست از ما پول گاز مدرسه را میخواهند و حتی خودت باید جازه بگیری به کام اموزش و پرورش
تک فرزندی همراه با تک والدی هم باهم هست،