استاد داود نصیری در ۹۸ سالگی درگذشت
آخرین بازمانده از نخستین تیم ملی فوتبال ایران درگذشت
بامداد امروز آخرین بازمانده نخستین تیم ملی فوتبال ایران در ۹۸ سالگی، دار فانی را وداع گفت. داود نصیری علاوه بر فوتبال در توسعه وزنه‌برداری، شنا و واترپلو در ایران هم نقش بسزایی داشت و بسیاری او را پدر ورزش ایران می‌شناختند.
داود نصیری را خیلی‌ها پدر ورزش ایران می‌دانند. او که از بازیکنان نخستین تیم ملی فوتبال ایران بود، پایه‌گذار بسیاری از ورزش‌ها در ایران به شمار می‌رفت و در توسعه ورزش در آغاز سده گذشته در ایران نقش کارآمدی داشت؛ استاد داود نصیری، بامداد امروز در ۹۸ سالگی به علت کهولت سن درگذشت. به گزارش «تابناک»، صبح امروز خبری در میان برخی اهالی ورزش پیچید که برای تأیید آن، مجبور شدیم به پیام تسلیت روی خروجی سایت فدراسیون فوتبال کشورمان بسنده کنیم، و‌گرنه خبرگزاری‌های رسمی ایران ـ اگر نگوییم داود نصیری را نمی‌شناسند ـ بیشتر مبهوت از کف رفتن جایزه سال آسیا از یک سو و حضور ستاره‌های میلان از سوی دیگر هستند.
بنا بر این گزارش، نخستین بازی تیم ملی فوتبال ایران در یازدهم دی‌ماه ۱۳۱۹ برابر تیم ملی افغانستان برگزار شد و بنا بر گزارش فدراسیون فوتبال ایران، داود نصیری یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران در آن بازی بود.
نصیری در یکی از معدود گفت‌وگوهایی که از او در نشریات موجود است، اظهار داشته بود: «فکر می‌کنم آخرین بازمانده از اولین تیم ملی فوتبال ایران هستم»؛ این گفته البته به دلیل کهولت سن نصیری است، چه اینکه وی در همان گفت‌وگو هم بیان می‌کند که این روز‌ها از دوران بازیگری‌اش در فوتبال چیز زیادی به یاد ندارد و تنها اگر عکسی از آن روز‌ها ببیند، شاید چیزی به یاد آورد. با این حال، به خوبی به خاطر دارد که فوتبال را از سال ۱۳۱۶ در دانشسرای مقدماتی آغاز کرده ـ که آن روز‌ها قوی‌ترین تیم تهران بود ـ و سه سال بعد به تیم توفان می‌رود و با آن تیم قهرمان باشگاه‌های تهران می‌شود و در سال‌های بعد در تیم‌های صفار و بانک ملی هم بازی می‌کند. نصیری در همه این سال‌ها یک هافبک بازی‌ساز در میانه میدان بود.
با این حال دوران طولانی حضور استاد نصیری در ورزش ایران، موجب شده که بسیاری ایسان را با حجم بالای فعالیت‌های سال‌های پس از بازیگری‌اش بشناسند. در جامعه ورزشی ایران داود نصیری را بیشتر داور می‌شناسند. چه اینکه وی در سال ۱۳۲۷ از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا به عنوان اولین داور بین‌المللی معرفی شد و در اولین قضاوت برون مرزی‌اش برای سوت زدن بازی سودان و اوگاندا راهی قاره افریقا شد.
از آن به بعد بود که نصیری به یکی از ستون‌های داوری آسیا بدل شد و به گفته خودش «هر جا کنفدراسیون احساس می‌کرد دیدار بین کشورهای آسیایی بحران ساز و جنجالی شود، من را برای قضاوت می‌فرستاد».
شهرت نصیری در دنیای داوری تنها محدود به دوران داوری‌اش نیست، بلکه او بعد‌ها در تشکیلات کنفدراسیون فوتبال آسیا به یکی از مهره‌های مهم در تصمیم‌گیری بدل شد و در سال ۱۹۴۷ کرسی نائب رئیسی کمیته داوران فوتبال آسیا را تصاحب کرد و یک سال بعد به عضویت کمیته انضباطی فوتبال آسیا درآمد و برای آموزش داوران به سراسر قاره آسیا سفر کرد.
نصیری در سال ۱۹۵۶ مربیگری تیم ملی فوتبال ایران را بر عهده گرفت و به نسبت زمان خودش، تیم خوب و قدرتمندی آماده کرده بود. اسکلت اصلی تیم ملی در زمان او را بازیکنان تیم‌های تاج، دارایی و شاهین تشکیل می‌دادند که بازی با زسکا مسکو، شکست یک بر صفر تیم ملی برابر این تیم یکی از نخستین بارهایی بود که توجه رسانه‌های خارجی را متوجه فوتبال ایران کرد.
در سال ۱۳۸۸ لوح افتخار فیفا و جایزه ویژه AFC را به پاس زحماتش برای فوتبال ایران و آسیا و همچنین داوری را دریافت کرد. وی هشت کتاب درباره فوتبال نوشته که می‌توان به کتاب «تمرینات برای آغازگران فوتبال» اشاره کرد که درباره توجه به فوتبال نونهالان و پایه‌هاست.
از دیگر تألیفات استاد می‌توان به کتاب «تمرینات فوتبال سالنی»، «تمرینات تیم ملی آلمان» اشاره کرد. مرحوم نصیری چندین کتاب به زبان‌های فرانسه و انگلیسی درباره فوتبال برای استفاده علاقه‌مندان به فوتبال ترجمه کرد و به زبان‌های فرانسه، انگلیسی، آلمانی و عربی و روسی مسلط بود.
داود نصیری پایه‌گذار ورزش در ایران بود و به گواه تاریخ بسیاری از ورزش‌ها را به ایران آورد و سر و سامان داد. نصیری در چهار رشته فوتبال، وزنه‌برداری، واترپلو و بسکتبال گواهی‌های بین‌المللی مربیگری درجه A داشت و همچنین در همین چهار رشته داور بین‌المللی بود.
در سال‌های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۸، داود نصیری مربی تیم ملی شیرجه ایران بود و با این تیم دو بار نایب قهرمان آسیا شد. وی همچنین در سال ۱۳۱۹ در ورزشگاه شهید شیرودی پایه‌گذار ساخت استخرهای این ورزشگاه بود و در همان سال تیم‌های شنا، شیرجه و واترپلو ایران را راه‌اندازی کرد.
روحش شاد و یادش گرامی باد!
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۳۰
انتشار یافته: ۳۰
آلودگی هوا روی فوتشون تاثیر داشته؟ پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۲۲:۴۰ - ۱۳۹۲/۰۹/۰۶
اره دیگه.. یکی از فامیلای ما که راننده تاکسی بود توو تهران در سن 40 سالگی همین هفته فوت کرد. ادم از کی شکایت کنه اخه! محمد آ
| | ۲۳:۱۷ - ۱۳۹۲/۰۹/۰۶
خجالتم خوب چیزیه.... امیر
| 
| ۰۳:۱۲ - ۱۳۹۲/۰۹/۰۷
به هر حال انشالله خدا رحمتشون کنه. من منظوری نداشتم. ناشناس
| | ۰۷:۵۶ - ۱۳۹۲/۰۹/۰۷
روحش شاد خداوند روح بزرگت رو رحمت کنه. وای بر من که به عنوان یک ایرانی ایشون رو نمیشناختم. پاسخ ها
ناشناس
| | ۲۳:۵۵ - ۱۳۹۲/۰۹/۰۶
چرا در برنامه 90 سخنی از قدیمی های فوتبال نمیشه؟ روحش شاد و خدا رحمتش کنه درود به روحش.نامش همیشه جاودان
بازم یکو بعد از فوتش شناختیمروحشون شاد
خدا رحمتش کند بزرگ مردان بی ادعای فوتبال .
شما رسانه ها باید امثال این بزرگان را قبل از مرگشان به مردم بشناسانید . روحش شاد و یادش گرامی رسم خوبیه بین ما ایرانیان تا زمانیکه زنده است مرده میدانیم وقتی مرد تازه به یادش می افتیم یعنی مرده پرستی در خون ماست سلام مرحوم نصیری مربی نجات غربق من بود و واقعا که فوق العاده بود. خدا رحمتش کند.
خدا پاداشش را در اخرت بدهد و ما باید یاد این جور انسانهایی را زنده نگه داریم و به مردم بشناسانیم خدارحمتش كنه دادازغريبي خدا رحمتش كند خدا رحمتش کنه روحش شاد و خدا رحمتش کنه روحش شاد.صلوات تسلیت برای خانواده محترمشان وامیدواریم در ان دنیا سر سفره با برکت اهل بیت باشند خدارحمتش کنه کلاس داوری استادم بودند روحش شاد یادش گرامی و آرزوی سلامتی برای بازماندگان محترمشان واینکه ادامه دهنده راه این قهرمان ملی در عرصه ورزش کشورمان باشند. یا علی مدد
انصافا این همه خدمات و این همه فعالیت، واقعا انگار که عمرشون رو صرف ورزش کرده بودن ...حس احترام و افتخار آدم نسبت به داشتن چنین شخصیتهایی باعث میشه آدم به کشور و ملتش هم افتخار کنه
روحش غریق رحمت الهی و یادش همیشه زنده باد
چرا ما ایرانی ها باید کسی از دنیا بره تا از او یادی کنیم و اونو بشناسیم؟ خدا رحمتشون کنه. من که برای اولین بار اسمشونو شنیدم بدینوسیله درگذشت این مرد بزرگ ورزش ایران واسیا را به جامعه فوتبال و ورزش کشور تسلیت عرض کرده و از خداوند بزرگ برای انمرحوم طلب امورزش و برای بازماندگان صبر جمیل خواستاریم خدا رحمتش کنه ولی ای کاش قبل از فوتش بیشتر به مردم معرفی می شد می شناختمش بازیشم دیده بودم منم امروز فردا میرم