گزارش تصویری تشریحی «تابناک» از یک بیمارستان مهم؛
وقتی سازه بیمارستان‌هایمان هم امن نیست!
اینجا بیمارستانی است که شاید برخی از زلزله زدگان، خاطرات تلخ لرزیدن زمین زیر پایشان را با آن به یاد بیاورند؛ اما بی‌گمان، مهمترین منطقه توزیع امید در منطقه نیز هست؛ یکی از مراکز مهم در مواقع بروز بحران که هم خودش به بحران مبتلا شده و هم توانایی تشدید بحران با مدیریت نا ثواب در آن به چشم می‌خورد.
زلزله عصر ۲۱ مرداد بیمارستان هریس را تخریب کرد، بیمارستان ورزقان نیز با وجودی که افتتاح نشده و طبیعتا غیر قابل استفاده بود، در بخش‌هایی دچار ترک خوردگی شد و نگرانی به بار آورد تا در پایان این بیمارستان اهر باشد که به رغم ویران شدن بخش‌هایی از آن، همچنان مرکز اورژانس منطقه زلزله زده بماند.
به گزارش «تابناک»، چند روزی است که بیمارستان باقرالعلوم اهر با انتقال بیشتر مصدومان زلزله به بیمارستانهای تبریز خلوت‌تر شده؛ همان تنها بیمارستانی که در منطقه قابلیت خدمات رسانی‌اش تا اندازه‌ای حفظ شده بود، چرا که زلزله هفته گذشته به این زیرساخت مواقع بحرانی شهرستان هم آسیب وارد کرده بود.
از همان شب اول خدمت‌رسانی به مصدومان زلزله آذربایجان شرقی، بیمارستان باقرالعلوم آکنده از افرادی شده بود که چه بسا آسیب‌های فیزیکی بخش کوچکی از مصیبت وارده به ایشان بود تا جایی که تصاویر صف مصدومان تحت مداوا روی چمن بیمارستان، نخستین بخش گزارش‌های تصویری از زلزله ۶.۲ ریشتری را شکل می‌داد.
اکنون بیش از یک هفته از آن ماجرا می‌گذرد، ولی برخی از مردم ترجیح داده‌اند که در پیرامون همین بیمارستان چادر بزنند، تا زمانی که منازل جدید (کانکس، خانه‌های موقت یا حتی منزل جدید) در اختیارشان قرار گرفته و زندگی را از نو آغاز کنند؛ مردمانی که پس‌لرزه‌های متعدد و گاه قدرتمند مانع از آن شده که با ترس و وحشت زلزله بدرود بگویند.
خستگی در چهره کارکنان زحمتکش بیمارستان و کادر پزشکی هویداست و حتی گروه چند نفره عضو بنیاد هیومدیکا «humedica» که از آلمان آمده‌اند نیز به رغم لبخندهایی که تحویل بیماران میدهند، خسته به نظر می‌رسند؛ اما هیچ کدام این‌ها به این معنی نیست که بیماری ناله کند و تیمارداری نبیند، مگر کسانی که دردشان به عزیز رفته‌ای گره خورده و التیامش به مرور زمان نیاز دارد.
هنوز پس لرزه‌ها ادامه دارد و گاه کمی شدت می‌گیرد تا اضطراب به اوج برسد؛ اینجاست که صدای آژیر آمبولانس‌ها بلند‌تر شنیده می‌شود و سکوت برخی و داد و فریاد برخی دیگر، «شوک» وارد شده به منطقه را نمودار می‌کند.
به سراغ تیم پزشکی هیومدیکا می‌رویم که کاملا عملیاتی شکل گرفته است؛ متخصص، جراح و پرستار به همراه تجهیزات کامل پزشکی و به سرپرستی خانم مارگارت مولر از کشور آلمان و از راه ترکیه به تبریز وارد شده و متأسفانه، پس از گذراندن تشریفات وقت‌گیر برای گرفتن مجوز فعالیت به مدت سه روز، با خودرو سواری به منطقه زلزله زده و بیمارستان شهر اهر آمده‌اند تا به رغم پیشنهاد مسئولان محلی و به ویژه پذیرایی بسیار گرم مردم، چادرهای هلال احمر را برای اسکان برگزینند.
سرپرست گروه تمایلی به صحبت ندارد، گویا منعی خود خواسته و یا، شاید هم توصیه شده برایشان وجود داشته باشد اما در پایان توضیح می‌دهد که انجمن‌شان در سال 1979 با هدف کمک‌رسانی به کودکان زیر پنج سال که در بحران‌های کشورهای در حال توسعه دچار بیماری و جراحت شده‌اند، آغاز به فعالیت کرده و البته مانعی برای معالجه افراد بزرگسال هم در سر راهشان نیست.
اینجاست که از خودمان می پرسیم آیا نهادی از این دست در کشور ما هم تشکیل شده؟ اگر نه (که این پاسخ محتمل به نظر می‌رسد) چرا ضرورتی برای تشکیل آن احساس نشده است و چرا همین امروز جرقه‌های تشکیل آن شکل نمی‌گیرد؟
پرسشمان را رها می‌کنیم تا سری بزنیم به ساختمان بیمارستان که تقریبا خالی است؛ زلزله بخش‌هایی از آن را تبدیل به آوار کرده و چه بسا بهترین تصمیم انتقال وسایل و تجهیزات مورد نیاز به محوطه بیمارستان باشد.
تخت‌ها و لوازم باقی مانده داخل ساختمان آرایشی دارند که نه متأثر از زلزله، که بیشتر نشان دهنده اضطراب در تخلیه است؛ انگار نه انگار که بیمارستان یعنی یکی از پایگاه‌های مهم (و شاید مهمترین پایگاه) مقابله با بحران اما به شرطی که خودش از حداقل ایمنی برخوردار باشد نه اینکه ترک‌های در و دیوارش ترس آوار شدن را هر لحظه به مراجعان منتقل کند.
شهرستان اهر فعلا مجهز به بیمارستانی صحرایی است که در حیاط بیمارستان نا مطئنش، حیات یافته و ورزقان هم بیمارستانی دارد که تجهیز نشده بود و افتتاح هم نشده اما ترک‌هایی به خود می‌بیند که صدای همه را درآورده است؛ از یک سو نماینده شهر می‌گوید که بهترین فرصت برای تجهیز و بهره‌برداری از بیمارستان نوساز فراهم است و از سوی دیگر، ترک‌های حاصل از زلزله در آن نوید ساخت و ساز نامناسب داده و کاری می‌کند که صدای معاون اول رئیس‌جمهور نیز از حیف و میل بیت‌المال در ساخت آن در بیاید.
با این تفاسیر، مشکلی پیش رویمان قرار می‌گیرد که بسیار مهم است، ولی نه به آن اندازه که ما را به آینده ببرد، چراکه درمان در منطقه هنوز بر پاشنه خودگردانی بیمارستان می‌گردد و اصل اضطرار در آن کمتر دیده شده است؛ جایی که هر از چندگاهی مشاجره بین مراجعان و کادر درمان را پدیدار می‌کند و مثل نمکی که بر زخم بپاشند، درد را تداوم می‌دهد؛ اینجاست که برای بار دیگر پرسش‌ها به ذهنمان هجوم می‌آورند ... .
از همان شب اول خدمت‌رسانی به مصدومان زلزله آذربایجان شرقی، بیمارستان باقرالعلوم آکنده از افرادی شده بود که چه بسا آسیب‌های فیزیکی بخش کوچکی از مصیبت وارده به ایشان بود تا جایی که تصاویر صف مصدومان تحت مداوا روی چمن بیمارستان، نخستین بخش گزارش‌های تصویری از زلزله ۶.۲ ریشتری را شکل می‌داد.
اکنون بیش از یک هفته از آن ماجرا می‌گذرد، ولی برخی از مردم ترجیح داده‌اند که در پیرامون همین بیمارستان چادر بزنند، تا زمانی که منازل جدید (کانکس، خانه‌های موقت یا حتی منزل جدید) در اختیارشان قرار گرفته و زندگی را از نو آغاز کنند؛ مردمانی که پس‌لرزه‌های متعدد و گاه قدرتمند مانع از آن شده که با ترس و وحشت زلزله بدرود بگویند.
خستگی در چهره کارکنان زحمتکش بیمارستان و کادر پزشکی هویداست و حتی گروه چند نفره عضو بنیاد هیومدیکا «humedica» که از آلمان آمده‌اند نیز به رغم لبخندهایی که تحویل بیماران میدهند، خسته به نظر می‌رسند؛ اما هیچ کدام این‌ها به این معنی نیست که بیماری ناله کند و تیمارداری نبیند، مگر کسانی که دردشان به عزیز رفته‌ای گره خورده و التیامش به مرور زمان نیاز دارد.
هنوز پس لرزه‌ها ادامه دارد و گاه کمی شدت می‌گیرد تا اضطراب به اوج برسد؛ اینجاست که صدای آژیر آمبولانس‌ها بلند‌تر شنیده می‌شود و سکوت برخی و داد و فریاد برخی دیگر، «شوک» وارد شده به منطقه را نمودار می‌کند.
به سراغ تیم پزشکی هیومدیکا می‌رویم که کاملا عملیاتی شکل گرفته است؛ متخصص، جراح و پرستار به همراه تجهیزات کامل پزشکی و به سرپرستی خانم مارگارت مولر از کشور آلمان و از راه ترکیه به تبریز وارد شده و متأسفانه، پس از گذراندن تشریفات وقت‌گیر برای گرفتن مجوز فعالیت به مدت سه روز، با خودرو سواری به منطقه زلزله زده و بیمارستان شهر اهر آمده‌اند تا به رغم پیشنهاد مسئولان محلی و به ویژه پذیرایی بسیار گرم مردم، چادرهای هلال احمر را برای اسکان برگزینند.
سرپرست گروه تمایلی به صحبت ندارد، گویا منعی خود خواسته و یا، شاید هم توصیه شده برایشان وجود داشته باشد اما در پایان توضیح می‌دهد که انجمن‌شان در سال 1979 با هدف کمک‌رسانی به کودکان زیر پنج سال که در بحران‌های کشورهای در حال توسعه دچار بیماری و جراحت شده‌اند، آغاز به فعالیت کرده و البته مانعی برای معالجه افراد بزرگسال هم در سر راهشان نیست. اینجاست که از خودمان می پرسیم آیا نهادی از این دست در کشور ما هم تشکیل شده؟ اگر نه (که این پاسخ محتمل به نظر می‌رسد) چرا ضرورتی برای تشکیل آن احساس نشده است و چرا همین امروز جرقه‌های تشکیل آن شکل نمی‌گیرد؟
پرسشمان را رها می‌کنیم تا سری بزنیم به ساختمان بیمارستان که تقریبا خالی است؛ زلزله بخش‌هایی از آن را تبدیل به آوار کرده و چه بسا بهترین تصمیم انتقال وسایل و تجهیزات مورد نیاز به محوطه بیمارستان باشد.
تخت‌ها و لوازم باقی مانده داخل ساختمان آرایشی دارند که نه متأثر از زلزله، که بیشتر نشان دهنده اضطراب در تخلیه است؛ انگار نه انگار که بیمارستان یعنی یکی از پایگاه‌های مهم (و شاید مهمترین پایگاه) مقابله با بحران اما به شرطی که خودش از حداقل ایمنی برخوردار باشد نه اینکه ترک‌های در و دیوارش ترس آوار شدن را هر لحظه به مراجعان منتقل کند.
شهرستان اهر فعلا مجهز به بیمارستانی صحرایی است که در حیاط بیمارستان نا مطئنش، حیات یافته و ورزقان هم بیمارستانی دارد که تجهیز نشده بود و افتتاح هم نشده اما ترک‌هایی به خود می‌بیند که صدای همه را درآورده است؛ از یک سو نماینده شهر می‌گوید که بهترین فرصت برای تجهیز و بهره‌برداری از بیمارستان نوساز فراهم است و از سوی دیگر، ترک‌های حاصل از زلزله در آن نوید ساخت و ساز نامناسب داده و کاری می‌کند که صدای معاون اول رئیس‌جمهور نیز از حیف و میل بیت‌المال در ساخت آن در بیاید.
با این تفاسیر، مشکلی پیش رویمان قرار می‌گیرد که بسیار مهم است، ولی نه به آن اندازه که ما را به آینده ببرد، چراکه درمان در منطقه هنوز بر پاشنه خودگردانی بیمارستان می‌گردد و اصل اضطرار در آن کمتر دیده شده است؛ جایی که هر از چندگاهی مشاجره بین مراجعان و کادر درمان را پدیدار می‌کند و مثل نمکی که بر زخم بپاشند، درد را تداوم می‌دهد؛ اینجاست که برای بار دیگر پرسش‌ها به ذهنمان هجوم می‌آورند ... .
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱۲
انتشار یافته: ۱۰
وقتي مناقصات براي ساخت پروژه ها با رشوه برگزار ميشه و از قبل معلومه، همين پيمانكار وقتي كار رو به اون شكل به دست مي ياره و نگران پروژه بعدي نيست كه كيفيت اين پروژه رو خوب انجام بده نتيجش همين مي شه بیمارستان ها و مراکز خدماتی و درمانی باید بالاترین ایمنی رو داشته باشن تا بعد از حادثه بتوانند رسانی کنن . حالا این که یک زلزله 6 ریشتر بیشتر نبوده . درضمن شما به فکر تهران باش که با این شیوه ساخت و ساز که ستون ها با بتن دستی ساخته و پر میشه ، مطمئن باش 90 درصد ساختمان های نوساز بتنی خواهند ریخت . به همه بزرگوران خسته نباشد می گویم امیدوارم خدا به شما از هر گوشه دنیا آمده اید ویا ایرانی هستید اجر بدهد
بیمارستان شهرستان هشترود هم که یکی دیگر از شهرهای استان اذربایجانشرقی می باشد هم سرنوشت مشابهی دارد تا همین چند ماه پیش خبر ترکها و نشستها اتاق عمل ها های ان در صدر اخبار بود!!!!! این را هم اضافه کنید: بیمارستان نیکوکاری ، بیمارستان شهید مدنی، بخش عفونی بیمارستان کودکان تبریز و بسیاری از بیمارستانهای شهر تبریز آسیب دیده و بیماران ترجیح میدهند که با رضایت شخصی ترخیص شده و در خانه بمانند. ما کادر پزشکی و پرستاران نیز بایستی تمام خطرات را به جان خریده و زیر سقف و دیوارهای ترک برداشته کار کنیم. لطفا اطلاع رسانی کنید. دراینکه ساختمانها باید درست ساخته بشه وامور مناقصات ومدیریت کار توسط کارفرمایان مدبر انجام بشه شکی نیست ولی مشکل اظهار نظر غیر تخصصی است که هرکس ارایه میکنه،چه فوتبال باشه،سیاست،ساختمان یا پیمانکار برای هرکاری تخصص لازمه و هر ترکی بعد اززلزله ایراد نیست! پیمانکاران ومدیرانی که قرارداد های ساخت را امضا کرده اند وپروژه ها را تحویل گرفته اند کلاهشان را بالاتر بگذارند بیمارستان شهرستان هشترود در آذربایجان شرقی به علت ساخت غیر اصولی پیمانکار و عدم نظارت بر آن دچار ترک های شدیدی شده و در استانه تخریب است قابل توجه روسای نظام مهندسی ساختمان! متاسفانه تمام نهادهایی که باید در مواقع اظطراری خدمت رسانی نمایند خودشان آسیب پذیرند!! از جمله بیمارستانها، کلانتریها و ...