تحقیر حریف در فرهنگ هیچ ملتی جایز نیست
نقدی بر رفتار پرویز مظلومی
استقلال و پرسپولیس به همراه هواداران خود بدنه اصلی فوتبال ایران هستند تا آنجا که کامیابی ها و ناکامی های فوتبال را دست در دست یکدیگر با یکدیگر تجربه کرده اند؛ صد البته نبرد سنتی دو تیم همیشه سر جای خودش باقی می ماند.
مهر، استقلال روز جمعه موفق شد با نمایش یک فوتبال خوب پرسپولیس را شکست دهد و هم شهرآورد سنتی را با پیروزی پشت سر بگذارد و هم به صدرجدول رده بندی رقابت های لیگ برتر ایران صعود کند. نبرد این دو تیم سالیان سال است که آغاز شده و تا سالیان سال هم ادامه پیدا خواهد کرد و رجز خوانی هایی که از قدیم الایام وجود داشته و به نوعی به فرهنگ هواداران این دو تیم تبدیل شده است.
رجزخوانی در شهرآورد مختص استقلال و پرسپولیس نیست و در همه جای دنیا عمومیت دارد و به نوعی باعث جذابیت این دیدارها هم می شود. بی تردید کسی نمی تواند منکر کری خوانی هوادران رئال مادرید و بارسلونا برای یکدیگر شود. کیست که از رجزخوانی هواداران تیم های منچستریونایتد و لیورپول و البته سلتیک و گلاسکو بی اطلاع باشد.
اما آنچه همواره در فوتبال و اساسا در ذات ورزش وجود داشته این بوده که به حریف باید احترام گذاشت و شان او را نباید پایین کشید. استقلال در حالی پرسپولیس را شکست داد که همه می دانند با توجه به نفراتی که در فصل نقل و انتقالات تابستانی به خدمت گرفته و آرامش نسبی که بر این باشگاه حاکم است، سزاوارترین تیم برای قهرمانی رقابت های لیگ برتر ایران است. از سویی بر کسی پوشیده نیست که پرسپولیس اگر نگوییم بدترین فصل فوتبال خود را پشت سر می گذارد یکی از نابسامان ترین دوران خود را تجربه می کند تا آنجا که در خانه به شهرداری تبریز می بازد و همواره از سوی هواداران مورد انتقاد واقع شده و تخریب روحیه می شود.
مشکلات پرسپولیس از سال قبل آغاز شده و همچنان گریبان این تیم را گرفته و به نظر نمی‌رسد کمیته فنی این تیم که از کارکشتگان پرسپولیس هم هستند کاری برای این تیم انجام دهند و این خود نشان می دهد که این تیم مردمی از درون با چه بلبشویی دست به گریبان است.
استقلال در چنین شرایطی مقابل یک رقیب آشفته به برتری می رسد و با ادامه این روند، بازهم برنده می شود و بازهم و بازهم. شادی حق مسلم هواداران و مسئولان دو تیم است کما اینکه پرسپولیسی ها هم در زمان پیروزی شادی کرده و رجزخوانی هم می کنند. اما آنچه در این بین همواره باید از سوی دو طرف رعایت شود اصل احترام به حریف است. بی تردید نیمی از هواداران میلیونی این فوتبال، متعلق به باشگاه پرسپولیس است و آنها این روزها، هم از غم شکست مقابل استقلال در رنج و عذابند اما بیشتر از مشکلات مدیریتی و نابسامانی باشگاه رنج می کشند.
هفته گذشته وقتی تیم استقلال در خانه به تراکتورسازی باخت مسئولان این تیم در پاسخ به علت شکست تیم خود عنوان می کردند که تیم دوم جدول هستند و سیزدهم نیستند (اشاره به جایگاه پرسپولیس). و اینکه برای پرسپولیس کری نمی خوانند چون تیم سیزدهم کری خواندن ندارد و مربی این تیم هم پس از بازی چنان شادی و هیجانی از خود ابراز می کند که شایسته کسی نیست که روزی هدایت تیم ب فوتبال ایران را بر عهده داشته است. پیروزی استقلال مقابل پرسپولیس به دلیل نقش پررنگ منصور پورحیدری هم هست اما شان این مربی پیشکسوت که همواره برای حریفان احترام قائل بوده به وی اجازه نمی دهد که با کیک و شیرینی به استقبال این پیروزی برود. چرا نباید کسانی مثل او الگوی مربیان فوتبال ما باشند؟
از آنجا که پرسپولیس و استقلال دو تیم پرطرفدار فوتبال کشور هستند، بازیکنان و مسئولان باید به چشم رقیب به یکدیگر نگاه کنند و اینکه پیش چشم تیم شکست خورده، بر روی چمن ورزشگاه شیرجه بروند کاری شایسته نیست. نباید رقابت دو تیم در میدانی ورزشی به خصومت تبدیل شود که پیامدهای آن برای فوتبال ایران خوب نیست چرا که وقتی بازی ملی برگزار می شود، این هواداران دو تیم هستند که دوشادوش هم به تشویق تیم باید بپردازند. خویشتنداری در چنین شرایطی به بزرگی تیم برنده ختم می شود و پیامدهای مثبتی برای فوتبال دارد.
زمانی که منچستریونایتد با نتیجه 8 بر 2 مقابل آرسنال، رقیب همیشگی، به برتری رسید، سرآلکس فرگوسن نه تنها به رجزخوانی علیه آرسن ونگر نپرداخت بلکه از این مربی حمایت واقعی هم کرد. پپ گواردیولا هم هرگز با وجود پیروزی های دندان شکن و پیاپی مقابل رئال مادرید، هواداران این تیم را در رسانه های جمعی تحقیر نکرد و خویشتنداری پیشه کرد. تنها تفاوت آنها با ما این است که پوریای ولی ندارند و ما پوریای ولی داریم و به پهلوانی خود می بالیم.
