سرنوشت تلخ گروه آزادیبخش «آمون»
گزارش «تابناک»
سرویس بین الملل ـ هم اکنون بیشتر کارشناسان مسائل منطقه بر این باورند که جمهوری آذربایجان به عنوان بزرگترین کشور قفقاز جنوبی، شرایط ویژه ای را می گذراند، به گونه ای که تظاهرات و اعلام مخالفت های احزاب مخالف حاکمیت جمهوری آذربایجان از یک طرف و تجمعات گسترده و درخواست های تشکل های اسلامی به ویژه حزب اسلامی این کشور از سوی دیگ،ر دولت باکو را در شرایط خاصی گذارده است.
به گزارش «تابناک»، دولت جمهوری آذربایجان از یک طرف، شعار دمکراسی سر می دهد و از سوی دیگر، حاضر به دادن کوچکترین امتیاز به منتقدین و مخالفین خود نیست. برخوردهای شدید دولت باکو با حزب اسلام این کشور، نمونه بارز این ادعاست، چنانکه نخستین رهبر حزب اسلام، چندی پیش در اثر ضایعات جسمی و روحی ناشی از سال ها زندان و شکنجه در گذشت و رهبر کنونی این حزب نیز در زندان است.
بنا بر این گزارش، هرچند ترس اصلی دولت باکو از اسلام گرایان و شخصیت های اسلامی جمهوری آذربایجان است، حتی در برابر احزاب و شخصیت های غیر دینی نیز حاضر به رعایت ادعاهای خود درباره دمکراسی و حقوق بشر نیست.
با توجه به آنچه گفته شد، مرور سرنوشت مخالفین سیاسی جمهوری آذربایجان ـ که در نقاط گوناگون دنیا به نام پناهنده، تبعیدی و... هستند ـ شاید ابعاد دیگری از این رفتار را به خوبی نشان دهد.
در این بخش، به سرگذشت دو تن از فعالان گروه آمون به نام های روشن جواداف و ماهر جواداف را که نه در ادعا بلکه در عمل به آزادی مناطق اشغالی کشورشان می اندیشند و در این مسیر به نقش نیروهای مردمی اعتقاد خاصی داشتند، اشاره می کنیم.
روشن جواد اف در اکتبر 1951 در رایون گوچای جمهوری آذربایجان متولد و در سال 1973
از دانشگاه علوم پزشکی این کشور فارغ التحصیل شد. وی از سال 1973 الی 1976 در بیمارستان وزارت کشور آذربایجان به عنوان یک پزشک کار می کرد و در سال 1976 وارد آکادمی نظامی «روستوف» و در سال 1980 فارغ التحصیل شد.
«روشن جواداف» در زمان جنگ قره باغ، فرماندهی رزمندگان داوطلب قرهباغ (آمونلار) را بر عهده گرفت و اعتقاد داشت که در صورت همراهی حاکمیت کشورش با گروه تحت فرماندهی خود، قادر به باز پس گیری قره باغ است، ولی حاکمیت جمهوری آذربایجان بنا به دلایلی از جمله ارتباط این گروه با ایران، حاضر به تداوم فعالیت آنها نبود.
روشن جواداف که فرماندهی صدها رزمنده داوطلب برای آزادی قرهباغ را بر عهده داشت، بر این باور بود که در صورت آتشبس، قرهباغ برای همیشه از کشور جدا خواهد شد. اما حیدرعلیاف برای تثبیت حاکمیت خود، به آتشبس نیاز مبرم داشت. این موضوع سبب اختلاف شدید میان حاکمیت و گروه آمون به رهبری جواد اف شد؛ بنابراین، رئیس جمهوری آذربایجان در سال 1995 دستور داد، ارتش این کشور به مقر رزمندگان داوطلب در باکو حمله کند.
روشنجواداف در این درگیری زخمی شد، اما از انتقال وی به بیمارستان خودداری شد تا در نپایان، فردی که دوست داشت در جبهه جنگ به شهادت برسد و یا سرزمین اشغالی کشورش را آزاد نماید، در باکو کشته شد.
روشن جواداف می گفت: پس از ادای سوگند توسط رئیس جمهور جدید (حیدر علی اف)، ایشان، خواستار نخستین دیدار رسمی با بنده شد. من می دانستم که از من در مورد طرحی برای آزادی قره باغ خواهد پرسید. به همین دلیل، طرح جنگ و عملیات را در پوشه ای گذاشته و به دیدار با رئیس جمهور رفتم. اما رئیس جمهور به پوشه ای که روی میزش بود، اشاره کرده و گفت: «از همکاری شما با ایران آگاهم ـ این پوشه از اسرائیل به ترکیه و از آنجا به جمهوری آذربایجان انتقال داده شده بود ـ از این به بعد، همه روابط خود با ایران را باید متوقف کنید.
ما به کمک ایران نیازی نداریم. من اگر بدانم که قره باغ را می توان با کمک ایران پس بگیرم، آن را به ارمنستان تقدیم می کنم. قره باغ یک مشکل اساسی نیست و در مدت زمان کوتاهی خود به خود حل خواهد شد. جنگ ما با ایران است، ما باید خود را آماده جنگ با ایران بکنیم. دشمن اصلی ما ارمنستان نیست، بلکه فارس ها هستند».
«ماهرجواداف» برادر روشن جواداف، در آن زمان دادستان بخش «خطایی» باکو بود و همزمان در گروه آمون نیز عضویت داشت. او پس از کشته شدن برادرش به غرب گریخت و پرده از اسرار پشت پرده دولت باکو برداشت؛ ماهر جواداف هم اکنون در اتریش زندگی میکند.
ماهر جواداف، به تازگی پس از انتشار پیام آیت الله عاملی امام جمعه اردبیل در مراسم نکوداشت مرحوم حاج علی اکرام علی اف که در بردارنده ناگفته هایی از جنگ قره باغ بود، با تأیید اظهارات امام جمعه اردبیل، پیرامون کمک های نظامی ایران به آذربایجان در جنگ قره باغ، اظهار داشته بود: «به نظر من، دولتمردان سابق جمهوری آذربایجان، برای تقدیم قره باغ به ارمنستان تلاش می کردند».
اکنون به رغم گذشت بیش از پانزده سال از انحلال گروه آمون، هنوز از سرنوشت صدها رزمنده
داوطلب (آمونلار) که پس از کشته شدن روشنجواداف، دستگیر و زندانی شدند، اخباری در دست نیست، دستیاران «روشن جواداف» ناپدید شدهاند و گویی هرگز نبوده اند!
کارشناسان بر این باورند، دولت جمهوری آذربایجان در صورت استفاده از پتانسیل گروه آمون و نیز دیگر گروه های مردمی، می توانست از اشغال 20 درصد خاک خود خودداری کند.
به گزارش «تابناک»، دولت جمهوری آذربایجان از یک طرف، شعار دمکراسی سر می دهد و از سوی دیگر، حاضر به دادن کوچکترین امتیاز به منتقدین و مخالفین خود نیست. برخوردهای شدید دولت باکو با حزب اسلام این کشور، نمونه بارز این ادعاست، چنانکه نخستین رهبر حزب اسلام، چندی پیش در اثر ضایعات جسمی و روحی ناشی از سال ها زندان و شکنجه در گذشت و رهبر کنونی این حزب نیز در زندان است.
بنا بر این گزارش، هرچند ترس اصلی دولت باکو از اسلام گرایان و شخصیت های اسلامی جمهوری آذربایجان است، حتی در برابر احزاب و شخصیت های غیر دینی نیز حاضر به رعایت ادعاهای خود درباره دمکراسی و حقوق بشر نیست.
با توجه به آنچه گفته شد، مرور سرنوشت مخالفین سیاسی جمهوری آذربایجان ـ که در نقاط گوناگون دنیا به نام پناهنده، تبعیدی و... هستند ـ شاید ابعاد دیگری از این رفتار را به خوبی نشان دهد.
در این بخش، به سرگذشت دو تن از فعالان گروه آمون به نام های روشن جواداف و ماهر جواداف را که نه در ادعا بلکه در عمل به آزادی مناطق اشغالی کشورشان می اندیشند و در این مسیر به نقش نیروهای مردمی اعتقاد خاصی داشتند، اشاره می کنیم.
روشن جواد اف در اکتبر 1951 در رایون گوچای جمهوری آذربایجان متولد و در سال 1973
از دانشگاه علوم پزشکی این کشور فارغ التحصیل شد. وی از سال 1973 الی 1976 در بیمارستان وزارت کشور آذربایجان به عنوان یک پزشک کار می کرد و در سال 1976 وارد آکادمی نظامی «روستوف» و در سال 1980 فارغ التحصیل شد.
«روشن جواداف» در زمان جنگ قره باغ، فرماندهی رزمندگان داوطلب قرهباغ (آمونلار) را بر عهده گرفت و اعتقاد داشت که در صورت همراهی حاکمیت کشورش با گروه تحت فرماندهی خود، قادر به باز پس گیری قره باغ است، ولی حاکمیت جمهوری آذربایجان بنا به دلایلی از جمله ارتباط این گروه با ایران، حاضر به تداوم فعالیت آنها نبود.
روشن جواداف که فرماندهی صدها رزمنده داوطلب برای آزادی قرهباغ را بر عهده داشت، بر این باور بود که در صورت آتشبس، قرهباغ برای همیشه از کشور جدا خواهد شد. اما حیدرعلیاف برای تثبیت حاکمیت خود، به آتشبس نیاز مبرم داشت. این موضوع سبب اختلاف شدید میان حاکمیت و گروه آمون به رهبری جواد اف شد؛ بنابراین، رئیس جمهوری آذربایجان در سال 1995 دستور داد، ارتش این کشور به مقر رزمندگان داوطلب در باکو حمله کند.
روشنجواداف در این درگیری زخمی شد، اما از انتقال وی به بیمارستان خودداری شد تا در نپایان، فردی که دوست داشت در جبهه جنگ به شهادت برسد و یا سرزمین اشغالی کشورش را آزاد نماید، در باکو کشته شد.
روشن جواداف می گفت: پس از ادای سوگند توسط رئیس جمهور جدید (حیدر علی اف)، ایشان، خواستار نخستین دیدار رسمی با بنده شد. من می دانستم که از من در مورد طرحی برای آزادی قره باغ خواهد پرسید. به همین دلیل، طرح جنگ و عملیات را در پوشه ای گذاشته و به دیدار با رئیس جمهور رفتم. اما رئیس جمهور به پوشه ای که روی میزش بود، اشاره کرده و گفت: «از همکاری شما با ایران آگاهم ـ این پوشه از اسرائیل به ترکیه و از آنجا به جمهوری آذربایجان انتقال داده شده بود ـ از این به بعد، همه روابط خود با ایران را باید متوقف کنید.
ما به کمک ایران نیازی نداریم. من اگر بدانم که قره باغ را می توان با کمک ایران پس بگیرم، آن را به ارمنستان تقدیم می کنم. قره باغ یک مشکل اساسی نیست و در مدت زمان کوتاهی خود به خود حل خواهد شد. جنگ ما با ایران است، ما باید خود را آماده جنگ با ایران بکنیم. دشمن اصلی ما ارمنستان نیست، بلکه فارس ها هستند».
«ماهرجواداف» برادر روشن جواداف، در آن زمان دادستان بخش «خطایی» باکو بود و همزمان در گروه آمون نیز عضویت داشت. او پس از کشته شدن برادرش به غرب گریخت و پرده از اسرار پشت پرده دولت باکو برداشت؛ ماهر جواداف هم اکنون در اتریش زندگی میکند.
ماهر جواداف، به تازگی پس از انتشار پیام آیت الله عاملی امام جمعه اردبیل در مراسم نکوداشت مرحوم حاج علی اکرام علی اف که در بردارنده ناگفته هایی از جنگ قره باغ بود، با تأیید اظهارات امام جمعه اردبیل، پیرامون کمک های نظامی ایران به آذربایجان در جنگ قره باغ، اظهار داشته بود: «به نظر من، دولتمردان سابق جمهوری آذربایجان، برای تقدیم قره باغ به ارمنستان تلاش می کردند».
اکنون به رغم گذشت بیش از پانزده سال از انحلال گروه آمون، هنوز از سرنوشت صدها رزمنده
داوطلب (آمونلار) که پس از کشته شدن روشنجواداف، دستگیر و زندانی شدند، اخباری در دست نیست، دستیاران «روشن جواداف» ناپدید شدهاند و گویی هرگز نبوده اند!
کارشناسان بر این باورند، دولت جمهوری آذربایجان در صورت استفاده از پتانسیل گروه آمون و نیز دیگر گروه های مردمی، می توانست از اشغال 20 درصد خاک خود خودداری کند.
