شعبان، ماه عاشقی، ماه شوق رسیدن

ماه شعبان است و هنگامه شور و شعف و شکفتن؛ شکفتن خجسته گل‌های ملکوت در باغ بارور هستی.

ماه پایان دردهای دردائیلی است به برکت تبسّم طبیبی که لبخنده‌هایش مرهم زخم ها و درمان شکسته بالی فطرس هاست. ماه لالایی های میکائیلی است؛ ماه گهواره جنبانی جبرائیلی است.

ماه ولایتِ ماه است؛ ماهی که از ساحل علقمه تا سواحل همه قلب‌ها میزبان روشنایی اوست. ماه مهتابی قمری که پرچم بر قلّه قلب‌ها زده است.

ماه، پس از آفتاب طلوع می کند و آفتاب پس از ماه، چند ماه در یک ماه طالع می‌شوند!

طلوع آفتاب نیایش پس از میلاد ابوالفضلی که سرنشسته بر نیزه‌اش با خورشید روشنی آشکار بود که بر امواج و جزر و مد پیشانی‌اش دمیده بود. آری طلوع پیشانی روشن، مقدمه سجود است؛ مقدمه طلوع سجاد(ع)!

فرخنده باد تبسّم شیرین علی(ع) در یازدهمین روز شعبان؛ اشراق ادب و وقار بر دستان نازنین حسین(ع)، دمیدن خورشید اکبر بر دستان لیلا(س). طلوع روز در شب لیلا(س).

خجسته و مبارک باد طلوع مصباح هدایت، ساقی و امام سجّاده و آبروی ادب و وقار در منظومه ولایت.

مبارکتر باد آفتابی که در میانه ماه، هرچه کهکشان و آسمان و عیان و نهان را به ضیافتکدة ی روشنای غروب ناپذیر خود می‌خواند.

مبارک باد طلوع مهدی(عج) از مشرق سامرّا.

مبارک باد دسته گلی که نرگس از کرانه و ساحل کوثر به بهشت نگاه منتظران می‌بخشد.

فرخنده باد شعبان، این واژه پنج حرفی شکفتنی که پنج گلبرگ‌ حسین(ع)، عباس(ع)، سجاد(ع)، اکبر(ع) و مهدی(عج) دارد.

فرّخ و میمون باد ماهی که دروازه ورود به رمضان است؛ ماهی که کلید بهشت است؛ کلید رستگاری.

مبارک باد شعبان رمضان آور.
این ماه بر شیفتگان شوریده خانواده خدا مبارک ترین باد.