فرض کنیم ما در ایران دموکراسی داشتیم، فرض کنیم دولت در سایه نداشتیم،فرض کنیم قوانین مالی بین المللی رو اجرا میکردیم، فرض کنیم مسئولین مردمی بودن، فرض کنیم شایسته سالاری داشتیم، فرض کنیم رانت و فساد و اختلاس و حق کشی نداشتیم، فرض کنیم دخالت در کشورهای همسایه نداشتیم، فرض کنیم قانون و عدالت برای همه یکی بود، اگر چه تصور کردنش سخته.
ترامپ بااین حرفش درواقع هشدارداده هنوزکه همچین اتفاقی تو آمریکا نیافتاده ولی اینجا اتفاق هم میافته وآقایون هم اول منکرش میشن بعدهم تکذیب میکنن وبعدهم بقیه ماجرا
فقط یک قلم جواب این پروپاگاندای اقای رجایی را میدم
اگر تو ایران به هر نفر ۱۲۰۰ دلار (۱۲۰۰*۱۵۷۰۰~تقریبا ۱۸ میلیون و خرده ایی)نه ۴۵۵۰۰ تومن حکومت می داد تا ابد الآباد باید دست به سینه الطاف ملوکانه وایمیسادیم
هرملتی وهرحاکمیتی نقاط ضعفی داره ونقاط قوتی. به نظر می رسه از نظر"روانشناسی اجتماعی"یکی از نقاط ضعف ما ایرانی ها-که باید اصلاحش کنیم- "خودتحقیری" چه درسطح فردی،چه خانوادگی وچه ملی هست.
این "خودتحقیری" درخیلی از کامنت های ذیل تحلیل ها به وضوح آشکار هست ودوجور خودش را نشون میده:
1- وقتی ضعف مخالفان را می بینیم، گروهی باید حتما ثابت کنند ما الا ولابد از اونها"بدبخت تر" هستیم.
2- گاهی هم وقتی که یک دستاورد ملی داریم "اغراق گونه" از آن صحبت می کنیم.
متاسفانه مردم ما دید بسیار غلطی نسبت به واقعیات در غرب دارند و تا به چشم خودشون نبینند باور نمیکنند. من آدمهای زیادی را میشناسم که بعد از مهاجرت و چند ماه زندگی در غرب نظرشون کاملا برگشته و دیگه به دیده خود تحقیری به ایران نگاه نمیکنن. البته بعضی از همون آدمها وقتی میرن ایران برای پز دادن و کم نیاوردن یک جور دیگه وانمود میکنند.