به غیر از سوالات 2، 3 و 9 جواب من به بقیه ی سوالات یک کلمه است...«عمرا»

البته این سوالها انحرافی است.ولی جوابش خیلی ساده است ایا مردم حق حداقل زندگی رو دارند یا نه .ایا رفاه حق مسلم ما نیست ایا اسایش حق مردم ایران نیست.با یه مربی ایتالیایی استقلال متحول شد چرا که مربی اجازه دخالت هیچ کس رو در انتخاب بازیکنها و غیره نمیداد..پس هدایت سکان بایستی دست یک نفر که با رای مردم بدست بباید باشد بدون دخالت هیچ کس و ان یک نفر هم مسئولیت پذیر باشد.مردم باورش خواهند داشت و با همه وجود پشتیبانیش خواهند کرد.
تا دیر نشده به فکر تغییر رویه باشید.

1و2- برای طبقه فرو دست فرقی نداره
3- 100درصد
4- الی 8 -- به هیجوحه
9- بای این طبقه فقی نداره
10- فاسد ان بالاست....
11- الی 14 خیر
15- طبقه فرو دست میتوانست ترک میکرد ....
16- برای این طبقه هیچ فرقی نداره.....

برین یه شغلی پیدا کنید بدرد اجتماع بخوره . ارزش یه پنچر گیر خیلی بیشتر از شماست که از سر صبح چرت و پرت مینویسید .
مردم گرسنه اند شما دنبال مجلس و رای !

البته من سوالات شما را نخواندم!چون به نظرم در به همین پاشنه خواهد چرخید و تحولی در جهت بهبود اوضاع اتفاق نخواهد افتاد.

حالا چرا پرسش هاتون محدود به دولته؟؟؟!!!!!

در خصوص پاسخگویی با سوالات شما البته با هر انگیزه ای که طرح شده اند بماند ولی من حیث مجموع متاسفانه باید اذعان کرد که با توجه به شرایط روز دنیا و تلاش همه ممالک در دست یابی به همزیستی مسالمت آمیز، وضع کنونی مملکت ما آنطوریکه نشان می دهد بگونه ای نیست که بتوان امیدی به بهبود آن داشت. بنظر بنده بعنوان یک مدرس دانشگاه مهمترین عنصری که رو به افول گذاشته و بدبختانه در حال حاضر بسیار آسیب دیده است اما به چشم سیاسیون و نظامیان که در راس تصمیم گیری های ایدولوژیک و اجرایی هستند نمی آید سرمایه اجتماعی است که تمام ممالک با سخاوت و بذل احسان و تعهد اجرایی به بدنه جامعه سعی در کسب و ارتقای آن هستند اما در مملکت ما این عنصر بی همتا بشدت آسیب دیده است و به جرات کالبدی درون تهی از آن باقی مانده است. سرمایه اجتماعی یک نظام که در تعبیر به آن اعتماد عمومی اطلاق می گنیم چنان ظزیف و شکننده شده که با تلنگری بیش از پیش فرو خواهد ریخت. با توجه به وضعین این عنصر براحتی می توان در خصوص سایر عناصر مندرج در سوالات شما اظهار نظر کرد که بشدت ناامید کننده است. رسانه ملی نمایه اقبال عمومی و در واقع نشان دهنده اقتدار تبلیغی نظام است و با عرض تاسف در داخل با ارقام کمتر از 10 درصد اقابل عمومی مواجه است و روز به روز هم کمتر میشود. در کل سر هموطنان عزیز را بدرد نیاورم در خصوص سوالات شما چشم انداز خوبی را تصور نمیکنم و اگر مورد سانسور قرار نگیرم بایستی با تاسف اذعان کنم که فروپاشی بنیان جامعه ایران در آینده نزدیک غیر قابل اجتناب است. متاسفم

چند گام پیشنهادی:
1- با وجود نظام سیاسی مستحکم ایران، احزاب تعیین تکلیف شوند و از احزاب قدرت ساخته که گویا تعداد آنها بیش از 250 است، بازبینی و کنگره ها بر اساس رقبت مردم و با بیان ایده های مشخص در حوزه های مشخص اجتماعی، اقتصادی و سیاسی شکل گیرد، از هرگونه بحث مذهبی و سلایق مذهبی جدا خود داری شود. بلکه فقط مفاهیم کاربردی شکل بگیرد.(حزب برای ایران حداکثر باید 4 تا 5 باشد، نه اینکه مثل بانک ها شعبه زیاد کنیم!)
2-نظام حاکم، خود را ولی نعمت مردم نداند و این رابطه برعکس گردد!
3- مزیت های رقابتی ایران شناسایی و بر روی آنها سرمایه گذاری شود.
4-مدیریت دانش در حوزه قوانین توسط مراکز تحقیقاتی آغاز شود و اظهار نظر در خصوص قوانین آغاز گردد.
5-تمامیت ایران و قومیت های ایران را به رسمیت بشناسیم و از خود برتر بینی جدا پرهیز شود.

سال ۷۸ اعتراض دانشگاه بود و محدود به تهران
سال ۸۸ اعتراض قشر متوسط بود و محدود به تهران و چند شهر بزرگ
سال ۹۶ اعتراض قشر ضعیف بود و در بیش از ۱۰۰ شهر کشور
سال ۹۸ اعتراض قشر فقیر و گرسنه بود و در بیش از ۱۵۰ شهر کشور

به راحتی مشخص است که شدت اعتراضات بیشتر و فاصله اعتراضات بسیار کمتر می شود اگر پنبه ها را از گوش در نیاورند و تغییرات اساسی در ساختار قدرت داده نشود سال ۹۹ حوادث تعیین کننده ای در کشور خواهیم داشت.

دلم برای کشوری میسوزد