ایشان در کنار اساتید معظمی چون مرحوم داوود رشیدی، علی نصیریان، جمشید مشایخی و محمدعلی کشاورز، نسل طلایی سینمای ایران بودند. چرا باید اینها از دست بروند تا یادمان بیاید که سرمایه های کشور، هر روز بدون توجه از جلوی چشممان می روند؟ در فرانسه، صندلی ای را که فلان نویسنده در یک کافی شاپ بر روی آن نشسته و قهوه خورده است را هنوز به عنوان میراث فرهنگی نگه داشته و درآمد توریستی از کنار آن کسب می کنند. آنگاه اساتیدی چون ایشان، چند سال است که کلاً به فراموشی سپرده شده اند. همه ایرادات به حکومت و دولت بر نمی گردد. شاید ما هم به عنوان بخشی از مردم، در فراموش نمودن اسطوره های خود - بالاخص در زمان حیات ایشان - تقصیر زیادی بر گردن داشته باشیم.
خداوند او را بیامرزد بنظر من اوج بازیگری ایشان در فیلم خانه ای روی اب نمایان شد انجا که با تمام وجود حس غریبی وبی کسی وبی مهری را در گلایه از فرزندش برای نگهداری او در خانه سالمندان به بهترین وجهی به بیننده القا نمو وبه نمایش گذاشت وحس همذاتپنداری وهمدردی را در وجود بیبننده به زیبایی ایجاد کرد وبسیار عملکرد او تاثیر گذار ومنقلب کننده بود روحش شاد ویادش گرامی بعید بنظر میرسد هنرمند دیگری چون او در سینمای ایرلن بدرخشد