بدبختی ما اینه که همانند همه کشورها نسبت به منافع ملی اعتقاد نداریم و سیاستهای کشور براساس دوستی و هم پیمانی و بعبارت ساده دوستیهای زمان نوجوانی و جوانی میماند و بهمین دلیل بارها و بارها سرمایهگذاریهای بیمورد در کشورهایی مانند جیبوتی، سودان، سیرالئون، زیمباوه، در آمریکای جنوبی، آسیای میانه وغیره سرمایه ای که باید صرف مردم و جوانان و اشتغال شود به باد رفته و وضعیت فلاکتبار اقتصادی و بالطبع اجتماعی و اخلاقی را برای مردم کشور که پشتوانه اصلی انقلاب بوده اند را به ارمغان آورده.