این اولین بار بود که دیدم یه مسوول بلندپایه مملکت تو این شرایط بره وسط مردمی که اینجور ناراحت هستند و دوستان و خانوادشون رو از دست دادن و بلندگو بده دستشون بزاره حرفاشون رو غیر گزینشی بزنن و اونجوری معدنچی عزیز و ناراحت رئیس جمهور رو مورد خطاب قرار بده.
نویسنده ی این یادداشت از سر صداقت ننوشته است. مگر آنهایی که هشت سال با مردم قدم زدند و دست مردم را ماچ کردند با زندگی مردم چه کردند؟ اگر قرار بود با این قدم زدن ها کاری درست شود که رئیس جمهور قبلی روستایی نمانده بود نرفته باشد شهری نمانده بود که سفر نکند. چه شد؟ آن تورم چهل درصد که سفره ی فقرا را آب کرد از کجا آمد؟