افراطی که بخصوص توی دهه شصت و نیز دهه هفتاد بوجود اومد و هر خانواده حداقل 5 یا 6 بچه آوردند بدون اینکه امکانات را به تناسب بالا ببرند نتیجش درست همین میشه که همه می بینن!!! حداکثر و حداکثر یه بچه!

الان مثل 30 سال قبل نیست. هزینه بزرگ کردن بچه ها به شکل وحشتناکی بالا رفته. هزینه مدرسه و کلاسها و پوشاک و .... همین که زوجهایی جرات میکنن توی این گرونی و بیکاری و تورم یه بچه داشته باشن جای شکر داره. زوجهای زیادی هستند که اصلا جرات نمیکنن بچه داشته باشن. این جدا از جوانهایی هستش که اصلا جرات ازدواج ندارن. تک فرزندی زمانی خیلی مشکلات داشت که بقیه خانواده ها دارای 2-3 فرزند بودن. الان اکثر خانواده ها اکثرا یه بچه دارن. کسی منکر این نیست که داشتن دو فرزند به مراتب بهتره ولی اگه بچه زیاد داشته باشی ولی نتونی امکانات مناسب رو در حد بقیه بچه های جامعه براشون فراهم کنی اونوقت با مشکل عقده حقارت بچه های خودت مواجه میشی. داستان خیلی پیچیده تر از این حرفهاست

با احترام به نظر همه دوستان من پسربزرگ خانواده هستم دو برادر و یک خواهر کوچکتر دارم متاسفانه یا خوشبختانه هروقت مشکلی دارند و یا چیزی میخوان به یادم میفتند و تماس میگیرن ( جالب اینکه حتی حاضر نیستن حضوری بیان و مثلا یه سری بزنن ) . من که به همین دلیل اصلا میخوام که تک پسرم نه برادری داشته باشه و نه خواهری چون خودم دارم از رفتار برادرام و خواهرم افسردگی میگیرم . فکر کنم اگه دستگیر اونها نبودم و به دادشون نمیرسیدم جواب سلامم رو هم نمیدادن .

من فقط به تک فرزندی میاندیشم من کارگر مطمن هستم تنها فرزندم به دستانم بوسه خواهد زد البته وقتی از مشکلات اقتصادی براش بگم میگوید من یک نفر هم برات زیاد بودم ...
خرج و مخارج ها بسیار زیاد است از لباس تا بیماری و غیره ...حتی اموزش که میگویند رایگان هست از ما پول گاز مدرسه را میخواهند و حتی خودت باید جازه بگیری به کام اموزش و پرورش

تک فرزندی همراه با تک والدی هم باهم هست،