گراوند
| 
۱۶:۲۳ - ۱۳۹۵/۰۷/۱۷
پاسخ
فعلا که مهمترین دغدغه های مسعولین مملکت ما بازی ایران کره در فلان روز حجاب و ...است اینا حل شد یه فکری ام به حال فقر ،بیکاری،اشتغالم میکنن خدا وکیلی شرم آور نیست؟ یعنی کشور برای این مردم محروم پول ندارد؟ یکی از این مسئولان بچه خودش با آن دخترم بی دفاع و مظلوم مقایسه کند. پس خدا و عدالت در این کشور کجا میشه پیدا کرد. اگه کسی قصدسرمایه گزاری داشته باشه روی این آدمها و منطقه به سلیقه خودش صدتاصاحب ارباب طلب کار پیدامیشه این عشایر در استان هرمزگان و کرمان هستند و معمولا جابجا میشن لذا ساخت دبستان دایم مقدور نیست.مضاف بر اینکه یا باید نگهبان استخدام کنند و گرنه اموال مدرسه رو می برند.
ثبت نام اینترنتی آمارنفوس مسکن این افرادچطوری انجام میشه کارت ملی شناسنامه دارهستند اصلا جزءآماریارانه به حساب میان اسم کوچه خیابان پلاک چطوری ثبت میکنند؟ چرا ما از هر کار خوبی یک ایراد مگیریم؟ چرا فقط با تنگ کردن دیدگاه دید به اندازه یک قاب تصویر شروع به قضاوت میکنیم؟!!بنده زمان دانشجویی در سیتان و بلوچستان بودم فقر مثل استانهای کرمانشاه و کردستان و لرستان در آنجا هم هست.
در مورد مدرسه و کاشانه باید عرض کنم اولا خانه وکاشانه ایشان بالاتر از آن مدرسه نیست زیرا باید با اقلمی منطقه هم آوا راباشد . دوم اینکه ساخت مدرسه با ان درجه حرارتی با مصالح کلاسیک شهرها مناسب نیست و در صورت ساخت باید تجیزات سرمایشی گرانقیمتی درآنجا نصب شود که به واسطه کوچ و همچنینی تامین امینت اصلا به صلاح نیست.
همین کلاس نیم بند هم ترا به خدا بگذارید با یک معلم با ایمان متعهد برگزار شود زیاد از دریچه یک دوربین همه دنیارو نبینید . دنیا داری ابعاد و بو دما شرایط ارتفاع پستی وبلندی است با یک تصویر دوب عدی همهچیز را به قضاوت ننشینیم.
بیخودی آبروی کشور خودمان را نبینیم ایراد اصلی نوع محتوای کتابها و نوع تدریس است. مدارس ژاپن تعلمو تربیت زندگی واقعی را در بر دارند ما بالترین آمار مهندسی در دنیا را داریم اما زندگیمان با سختیو عدم خوشیمیگذرد!
اسارت نوع پسر بچهها زجر اور ترین شکنجه های دنیاست که به اسم تعلیم تربیت بر پسر بچه ها تحمیل میشود . تراب هخدا قدری فکر کنیم . اوج زندگی همه ما انسانها را به اسم کسب علم دانش تامرز تباهی رفته است ولی به جهت شور انگیز بودن دوران کودکی و نوجوانی آن تلخی ها نادیده گرفته میشودو اغلب هم خاطهر انگیز تلقی می شود درصورتیکه ریشه بسیاری از اضطرابها نوع اموزو پروشر اسیری ما واغلب نقا ط دنیاست.
پسرها از این نوع اسیری در مدرسه بیزارند . به عنوان یک پدر چهل ساله که دو فرزند پسر دارم و تامقطع ارشد فنی در دانشگاهای معتبر دولتی هم درس خوانده و بدون کپی کاری و سهمیه ادامه تحصیلداده ام عرض میکنم برای من با تمام آزادیم نششتن روی صندلی اداره به مدت یک ساعت در اسیر سخت و غیر قابل تحمل است چگونه راضی میشویم فرزندانمان دو ساعت در سرکلاس تحت تدابیر امینتی شلوغ نکن جم نخور بنشینندو ادمهای خوب با روان سالمی دربیاییند؟
قدری تامل کنیم ما مردان و پسران از اسیری روی صندلی خوشمان نمی آید.
فریاد میزنم پسرها از اسیری در کلاس متنفرند!