بنده یک فرهنگی بازنشسته از شهرستان مردخیز دشتستانم(شهربرازجان). قبل از پیروزی انقلاب در دبیرستان فرخی دانش آموزی یکی از دبیران عزیز بنام آقای محمدی را با ضرب چاقو مجروح کرد ایشان را به بوشهر انتقال دادند وپس چند روز بستری شدن وبهبودی به سر کارش باز گشت. ازآن وقت تا کنون که بیش از 45 سال می گذرد دیگر چنین موردی را نشنیده بودم . این اتفاق بسیار ناگوار ونا میمون زنگ خطری است برای همه. منظور از همه مسولین مربوطه است.درست است که علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد / اما حالا بیایید برای آینده فکری بکنید. مطلب دیگر اینکه چرا این معلم زنده یاد جزو شهدا قرار نگرفته .مگر نه این است که می گویند هر کس در راه تامین معاش کشته شود شهید است؟ این که یک معلم فداکار در حال انجام وظیفه مقدس تعلیم وتریبت بوده است /چرا شهید نباشد؟ اگر یک مامور از ارگانهای دیگر هم بود واینگونه کشته می شد باز هم این چنین بود ؟ خدا رحمتش کند وروحش شاد وخداوند به باز ماندگانش صبر عنایت فرماید.
خورزو خان خدا رو شکر می کنم که بلاخره بعداز 25 سال فهمیدی چه اشتباهی کردی،این هم برای ما غنیمت است، خدا خیرت بده.واقعا جامعه ما معلمان را چقدر مظلوم کرده! نه ارزشی،نه احترامی،نه حمایتی!
فقر فرهنگی تو رسانه ها نیز بیداد می کنه.کجا بود پاشایی چه غوغایی باش بپا کردن حالا بدبخت معلمی که می خواد نسل های مملکت را از ظلم و جهل نجات دهد.واقعا عجت مملکتی داریم.خوش بحال گذشته ها که ندیدند و آیندگان که نیامدن.خدمان قضاوت کنیم.