خسته شدیم بس که هنر پیشه هارو دعوت میکنند و مجبوریم بیوگرافی چند هنر پیشه جوون رو که هیچ مطلب سودمندی توش نیست رو گوش کنیم.جمع کنید اینجور برنامه هارو. مردم رو با برنامه های شاد خوشحال کنید. اعیاد واقعی مسلمانان هیچ جایگاهی در صدا و سیمای ایران ندارند. دقیقا برداشت من از ویژه برنامه عید مبعث این بود که عید مبعث دست برنامه سازان مناسبتی را تازه تنگ کرده برای پخش موسیقی و حتی مجریان حرفی برای گفتن نداشتند در این روز و کاملا مشخص بود معذب هستند.لازم است در این خصوص فعالان فرهنگی به عرصه بیایند و مدیران صدا و سیما به جوان هایی که در این زمینه افکار بکر و ناب دارند اجازه ورود بدهند و در حد اتاق فکر از اندیشه هایشان استفاده کنند. در تشکل های دانشجویی کلیپ هایی ساخته می شود که جذابیت وصف ناپذیری دارند و مخاطبانشان که دانشجوهای غیر مذهبی هستند ٬ کاملا با دیدن این کلیپ ها و برنامه های فرهنگی تلنگر می خورند. یعنی هم زمینه اصلاح رو فراهم می اورند هم نشاط و شادی را به ارمغان می آورند.
شادی بخش بودن و تولید شادی سالم خیلی هزینه بر نیست. نیاز به وقت گذاشتن و فکر کردن دارد.
ما میخواهیم به همه چیز خیلی زود برسیم ولی بدون فکر و مشکل همینجاست.
هر از چند گاهی تب و تاب برخی از مسائل بالا میگیرد و پس از اینکه چند سالی میگذرد هیچ تأمل سازنده ای برای آن برداشته نمیشود.یکی از این گونه مسائل بحث شادی و نشاط است که یادم می‌آید چند سال پیش که دو قدم مانده به صبح در میان مردم به برنامه ای دوست داشتنی تبدیل شده بود و دوران اوج خود را سپری میکرد یکی از میهمانان و مجریان بحث شادی و نشاط را پیش کشیدندو مفصلا به این بحث پرداختند که چرا ما در شادی ها خیلی کم شادیم و در عزاداری ها خیلی عزادار .
خب واقعا الآن این بحث از ابحاث روز است صدا و سیما یک شبکه لودگی به نام نسیم راه انداخت که مردم را بخنداند و در ایام عید کلیپهایی پخش کرد که مردم شاد باشند اما میبینیم با اینکه کمیت کار صدا و سیما بیشتر شده اما کیفیت شادی و نشاط در مردم رو به نزولی گرفته است. واقعا مسأله نشاط در زندگی با چه چیزی به وقوع میپیوندد؟
آیا با خنداندن مردم به صورت کاملا لوده مانندی نشاط در مردم ایجاد میشود؟
این سؤال اول که باید ابتداء بحث خنده را از نشاط در زندگی جدا کنیم چرا که لزوما خنده همیشه همراه نشاط نیست چه بسا بسیار خنده هایی که موجب نشاط نشوند و چه بسا افرادی که قهقهه های آنچنانی نداشته باشند اما بسیار با نشاط زندگی کنند.
ثانیا هر کس که میگوید عزاداری در تلویزیون بیشتر است و ما ملت گریه هستیم و مثلا گریه بر ائمه اطهار علیهم السلام را نوعی افسردگی میداند سخت در اشتباه است چرا که به نظر من شاید خیلی تجربه نکرده است
گریه بر سید الشهداء اوج نشاط است اصلا شما نگاه کنید حتی در شبهای محرم بعد از مجلس امام حسین علیه السلام چقدر در هیئت ها نشاط و سرزندگی و بعضا شوخیهای بسیار انجام میشود که قبل از آن هیچ شخصی به فکر نشاط نبودند و از روزمرگی خسته شده بودنداما با برداران هیئتی با نام امام حسین علیه السلام شاد هستند چرا که احساس می کنند اندکی به حقیقت نزدیک شدند
پس نشاط شاید از اینجا سر چشمه بگیرد که انسان هرچقدر به حقیقت نزدیک میشود باواقعیت معنویت ها نزدیک تر میشود بیشتر نشاط دارد
ای بسا که این دو نکته راهگشا باشد.
نکرده کار را نبر به کار . متشکرم اینقدر زود پیام را ملاحظه میکنید و نمایش میدهید
جوانان نیاز به شادی دارند زیرا به انان امید میدهد