ناشناس
| 
۲۲:۴۳ - ۱۳۹۳/۰۷/۱۴
پاسخ
دل همه پر درده 
سلا م من هم پدرم بازنشسته آموزش و پرورش حقوق اش خیلی ناچیز در حد اینکه خرج روزمره زندگی هستش که سه تا بچه تحصیل کرده جامعه هستیم که هر سه نفرمون بیکارهستیم هر جا کار میریم سابقه کار میخواد آخه سابقه کار از کجا بیاریم من و خواهرم بخصوص برادرم همش در حال حسرت هستیم آخه چرا باید آرزوی مرگ کنیم این خبر باید صفحه ی اول بمونه تا در هیاهوهای دلواپسان!صدای میلیون ها جوان ایرانی گم نشه. 
به خدا قسم من هم این مشکلات رو دارم ،دانشجوی حقوق هستم در یک اداره دولتی۴ساله به عنوان نیروی ساعتی دارم کار میکنم نه بیمه دارم ونه حقوق درست حسابی حتی برای خدماتش هم بر نداشتن. نامه رو خوندم و كامنتاي تك تك شماهارو، من يه دختر ٢٧ ساله هستم كه خوشبختانه وضع مالي خيلي خوبي دارم البته از جانب همسرم و خدا رو هم شكر ميكنم. راستش خيلي خجالت كشيدم وقتي نامه رو خوندم از خودم از توقعات نا به جام از همسرم و از خيلي چيزهاي ديكه، سلام, دختر عزیزم, سلام به روی ماهت, نمیدانم این متنی که نوشته شده تا چه اندازه میتونه صادقانه باشه ولی درد گرانی, بیکاری, نداری, بیماری و ... درد دل خیلی از مردم ایرانه. وقتی اونو خوندم در دورو بر خودم خیلی بدتر از این رو میبینم. الان برای بعضیها درس خواندن یا همسر و همراه داشتن هم آرزوست.
کسی رو در نزدیکی خودم دارم که 4 سال خانه‌نشین بود به بخاطر همین مشکلی جسمی که شما ازش اسم بردی و کارش رو از دست داد حتی کرایه ماشین برای جابجایی در شهر تهران رو نداشت در طول این چهار سال تونست 3 بار پول ویزیت تهیه کنه و دکتر بره ولی نتیجه ای هم نگرفت. خرج زندگیش رو هم خودش میداد و در رشته خیلی خوبی هم مدرک دانشگاهی داشت ولی برای تامین مخارج خودش را دیپلم جا زد و سرکار رفت. به همون حقوق دیپلم مدتی رو گذروند تا بتونه کار بهتری پیدا کنه.
من میبینم که کسانی هم که از دید ما زندگی راحتی دارن با دیدن این همه درد نمیتونن خیلی راحت باشن. چون درد همنوع باعث رنجش بقیه هم هست. اما ما تا چه اندازه در این دردی که همه تحمل میکنن مقصریم؟ آ
سلام این هامشکل همه جووناس ای کاش حداقل برا ی زن متاهل وامی میذاشتن که حداقل کمک شوهرش باشه که فک نکنم عرضه لینم داشته باشن فقط وقت کنن شکم خودشونو سیر کنن ما بدبختا که ادم نیستیم
