صورت كارگران با سيلي هم سرخ نمي شود. اميدي به حل مشكل كارگران و بازنشستگان نيست. با من با ريتم 3 ضرب بخوانيد : اي مرگ بيا كه زندگي ما را كشت . بلند تر ... جواب بده ...
توی این موندیم که دلمون رو به چی خوش کنیم...
بعداز گذشتن از هفت خان رستم مدرک لیسانس کامپیوتر رو گرفتم و با هزار پیج و خم تونستم توی یه سازمان بسیاااار بزرگ کشور تحت عنوان قرارداد ماده 20(کارگر)استخدام بشم.
یک ساله متاهل شدم اما خدا میدونه که بخاطر نداشتن لوازم منزل نتونستم برم سر خونه و زندگیم...
اخه با حقوق 641500میشه چکار کرد...؟؟؟
بعد میگن چرا جوانان ازدواج نمیکنن!!!
به خدای احد و واحد ما که دو نفریم توی خرج و دخلمون موندیم
همیشه دارم میگم کسانی که سه چهار تا بچه و دانشگاهی دارند دیگر نباید به رویاهاشون و آینده ی خودشون و سفر و لباس تازه فکر کنند
بنده که حالا حالاها تصمیم به بچه دار شدن ندارم
مگه اینکه سرم به جایی بخوره
بنده ده ساله تو یک شرکت شخصی کار میکنم با پایه حقوق دولتی به خدا قسم جز پایه حقوق هیچی اضافه بهم ندادن الان نزدیک سه ساله اضافه کار نداریم دیگه کمرم زیر بار فشار گرونی برنج.مرغ.روغن.... داره میشکنه همیشه خدا شرمنده زن و بچم بودم. همیشه با خودم این فکرو میکنم که من با یه برده چه فرقی دارم
من یک کارمندم 36 سال سن دارم 15 سال سابقه ما فکر می کردیم در اوج محرومیت و جنگ نسل سوخته ایم به فرزندانمان امید زیادی داشتیم اکنون به میانه سنوات کاری رسیده ایم تهیه سه وعده غذای روزانه برایمان سخت تر از هفت خان رستم است هیچ پس اندازی برای رفاه باقی نیست حقوق 600 هزار تومان دندان بچه ها ، بینایی سنجی و ... برایمان رویاست . بله بچه های ما نیز نسل کباب شده اند و فرزندان آنها نیز بدتر .