سلام فرهاد عزيز بايد اين جملاتت را با قلم زرين بيان ميكردي. گل گفتي برادر

ای ول ، ای ول ، خوشی و رفاهت رو ای ول ....

خليلي خوب بود

خیر، درستش اینه که مردم ایران سالهاست بدوطبقه نقسیم شده اند:
طبقه اول کسانی هستند که میتوانند با گران شدنها کالا و خدمات خودرا متناسباً یا کمی هم بالاتر گران کنند، بنابراین درحالی که صدمه ای نمیبینند، گران شدنها هم برایشان جالب است و هم چیزی هم برایشان دارد. نمونه اینها را در جامعه میبینی که مرتباً ملک بغلی را هم میخرند، خودروشان را گرانتر میکنند، روی ساختمانشان میسازند، برای موسسه شان ساختمان جدید میخرند، دکور مغازه را بطور کامل عوض میکنند، ویلای جدید میخرند، دلار و سکه میخرند و ذخیره میکنند، میوه و نیازهای دیگرشان را تلفنی میخرند و..................
طبقه دیگر هیچ امکانی برای منتقل کردن گرانیها جز بر روی زندگی و فرزندان خود ندارند، لباسهای کهنه را نمیتوانند نو کنند، فقر فزاینده را در چهره زن و فرزندانشان میبینی، خودرو خودرا میفروشند و یا اگر ساعاتی اضافه داشته باشند با آن مسافر کشی میکنند، اجاره شان عقب می افتد و برای کاهش مبلغ اجاره به محله های دورتر میروند، دخترشان نمیتواند ازدواج کند چون پول خرید حداقل جیهزیه را ندارند، خدانکند یخچالشان خراب شود یا زنشان مریض شود، میوه را از خریدهای خود حذف میکنند، گوشت ماهی یکبارهم بدوماه یکبار تغییر میکند و بسیاری کاهشها و حذفها که خوانندگان خوب میشناسند.
گروه اول به ازدیاد موالید جواب مثبت میدهند درحالیکه گروه دوم نمیتوانند بفهمند که چطورشد راضی به آوردن فرزند دوم شدند، در اینکه (هرآنکس که دندان دهد نان دهد) شروع به شک کرده اند، مهمان شدن و مهمانی دادن برایشان به قصه ای فراموش شده تبدیل شده، مسافرت؟ چی؟ کجا؟ با کدام وسیله و کدام پول؟ دردناک است، خود را تبعه درجه دوم میدانند و یا تصورمیکنند اصلاً جزو اتباع کشور نیستند، در شهر و محله خود غریبند، کسی به فرزندانشان لبخند نمیزند، گاهی که کلافه میشوند فکر میکنند خدا هم با آنها درگیری دارد، العیاذ بالله