خوشا به حال شهدا بزرگواراحمدوحسن وهزاران افسوس برما

یاد شهدای جنگ همیه زنده خواهد ماند

خوشا به حال شهداي بزرگوار احمدوحسن وصدافسوس براي ما نسيمي بودند كه وزيدندو...

اینجانب افتخار داشتم که درمعیت دوستان وهمسنگران خود درنیمه دوم سال 59 مدت شش ماه در مناطقی از شهرستان مریوان که ضدانقلابیون خود فروخته در آنجا حضور داشتند باشم. جبهه¬های مریوان در آنزمان تحت امر فرماندهی بزرگمرد تاریخ انقلاب، حاج احمد متوسلیان که همواره چهره سوخته و نورانی آن را لمس میکنم، بود. حاج احمد فردی بسیار نترس و شجاع، خستگی ناپذیر، با اراده محکم، مومن، حزب الّهی تمام عیار، ولایتمدار و دلسوز به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران به رهبری حضرت امام خمینی روحی فداه بودند. لازم میدانم از سردار بزرگوار حاج محسن رضایی تشکر و قدردانی نموده و خاطره ای به ذهنم رسید که خالی از لطف نیست آن را بیان نمایم؛
یک شب زمستانی در حدود ساعت یک بامداد در حالیکه هوا بسیار سرد و برف شدید می بارید و میزان بارش برف به یک متر درارتفاعات منطقه درکی ودامیو از توابع دزلی میرسید، بنده مشغول نگهبانی بودم، بی سیم خبرداد که تیراندازی نکنید مهمانهای خودی به سمت سنگر شما حرکت کرده اند، این مهمانان ارزشمند حاج احمد متوسلیان و شهید حسین خوجه ای و شهید حاج کاظم بودند که صرفاً جهت سرکشی و احوالپرسی ما آمده بودند. تعداد ما چهار نفر بود، البته اگر کسی میخواست از مقر درکی به سنگری که در ارتفاعات قرارداشت بیاید، حدوداً دوساعت در روز روشن می بایست کوه پیمایی میکرد! حاج احمد متوسلیان در این هوای برفی و درحالیکه تیری به پایش اصابت کرده و با عصای دستی، خود را به ارتفاعات بلند در آن شب تاریک و برفی رسانده بود! چنانکه ایشان وقتی به بالای سنگر رسیدند، مثل آدم برفی شده بودند و از صورت ماهشان قندیلهای یخ کاملا آویزان بود...
از خداوند میخواهم که ما را شرمنده شهدای جنگ وانقلاب و حضرت امام (ره) نفرماید.

وقتی از تهران به اهواز می اییم ، نام بزرگوارش بر ساختمان های دوکوهه نوشته شده است . هر بار نامش را می خوانم جنگ را با همه مظلومیت ما و مقاومت برادرانمان وعزت فتح المبین و رزم نجف اشرف در کنار جاده اهواز به خرمشهر و غربت برادران مجروح عملیات رمضان را بیاد می اورم . در انروز ها همه عزیز بودند ، شرف و شرافت در چهره هایشان هویدا .ایرانی جدید ساختند بر زیر پرچم لاالله الالله