راستش مي خوام تغيير طرز تفكر خودم رو بگم. 10 سال قبل وقتي 20 سالم بود هميشه دوست داشتم يك عالمه بچه دوربرم داشته باشم. بعد 10 سال، به اين نتيجه رسيدم كه با وضع كنوني درست نيست و حق ندارم كس يا كسان ديگه اي رو هم بدبخت كنم. يعني اصلا بي خيال بچه هستم.

سلام
از اینکه موضوع به روز و جالبی رو انتخاب کردید ممنونم. من در پاسخ به سئوال شما این موضوع را مطرح میکنم که آیا فرزندانی که در یک خانواده متولد میشوند فقط متعلق به خانواده هستند یا خیر؟ آیا این فرزندان متعلق به جامعه و کشور ایران نیستند؟ پس چرا بایدتمامی زحنات تولد و تربیت و بزرگ کردن کودک بر عهده خانواده گذاشته شود. دولتهای محترم چه وظیفه ای در این زمینه دارند؟ آیا نباید در اصل کودک متعلق به کشور باشد و خانواده ها از حمایتهای دولتی منتفع شوند؟ مگر نه اینست که در صورت کمبود جمعیت دولت متضرر اصلی است؟ پس حمایت کی حاصل میشود؟

من 5فرزند دارم الان درتامين زندگي آنها واقعا مانده ام بااين وضع زندگي وهزينه هاي بالا مي گوييم فرزند بيشتر به دنيا بياوريم آيا يك نفر به سراغ افرادي مثل من آمده كه بگويد دست شما درد نكند بااين بچه دارشدنت بنابراين هرچه تبليغ بكنيم نمي توانيم جلو ركود جمعيتي رابگيريم

با سلام
پس از اعمل سياست هاي كنترل جمعيت دولت آرام آرام با گسترش شهر نشيني سطح سواد عمومي نيز بالاتر رفت و در كل فرهنگ جامعه نيز با نوعي مد گرايي به نام 2فرزندي مواجه شد كه حاكي از برتري اقتصادي و مالي اين خانواده هاي 2 فرزنده حتي از لحاظ عاطفي بود سير 2 فرزندي بيشتر در سالهي 75 الي 85 بود پس از اين دوره با تشديد تورم الخصوص در حوزه مسكن و همچنين درامد سرانه كمتر از گذشته شد با سختر شدن تامين هزينه ها اخرين راه حل براي خانواده ها گزينه تك فرزندي بود كه از سال 85 تا سال 90 در اغلب خانواده اجرا شد اما از سال 90 به بعد بدليل عدم ثبات شغلي و عدم كفايت حقوق حتي براي خود فرد مجرد موجبتاخير بيشتر در ازذواج شد كه با انحرافات اخلاقي بيشتر و دلزدگي از زندگي همراه بود ازدواج در سنين بالا نيز طبيعتا كاهش تعداد فرزندان را بدنبال خواهد داشت از سوي ديگر با گسترش فرهنگ غربي نوعي تجرد گرايي با چاشني ازدواج موقت ياهمان صيغه موقت باب شده علاوه بر اينها با افزايش طلاق تعدادي از ازدواجها نيز به سرانجامي نمي رسد و مشكلات ناباروي نيز در گروه اندكي ديده مي شود
راه حل
حل مشكل بيكاري با درامد سرانه قابل قبول و تامين مسكن كه خودبخود باعث ازدواج در سنين پايينتر مي شود

راه حلهاي بي فايده
يك ميليون براي نوزاد

به غیر از مشکلات اقتصادی و تورم،که خیلی مسئله مهمی است،خود مردم نیز در این دوره بیشتر به زندگی مجردی یا با ازدواج کردن هم نهایت به یه بچه کفایت میکنن اکثرا،به خصوص در شهرها.یعنی دیگه سیستم زندگی مدرن این رو به فرد القا میکنه که دیگه به خودت برس برای خودت زندگی کن و... من فکر نکنم دیگه جمعیت ایران به رشد سابق برگرده.حتی کمتر هم میشه.این چیزیه که در تمام دنیا اتفاق افتاده.کشورهای پیشرفته یا در حال توسعه رو به پیشرفت رشد یا کم شده یا منفیه.ولی کشورهای سنتی مثل افغانستان و پاکستان و ... هنوز رشد زیاد جمعیت رو دارند.همینا هم از سنت بیان بیرون و بروند به سمت مدرنیته میشن مثل ایران و کشورهای پیشرفته.

اگه یه بار فقط یه بار جلوی یه پیتزا فروشی ،پیش بچت شرمنده شدی اون وقت نظر شما در مورد ازدیاد جمعیت شنیدن داره

بالا رفتن قيمت پوشك ، و اينكه هر بار ... بچه در هر وعده بالغ بر 750 تومن آب ميخوره . و اين فقط براي .... بچه ميباشد !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
واي به حال پر كردن شيكم اين بچه !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

من در یک آپارتمان 40 متری یک خوابه زندگی میکنم و یک بچه دارم .به نظر شما میتونم یک بچه دیگر بیاوریم

بسمه تعالی
برای اینکه نمیخواهیم بچه مان مثل خودمان بد بخت شود .
والسلام

گلچيني از اشعار سعدي: (چو دانی و پرسی سوالت خطاست)

چنان قحط سالي شد اندر دمشق

كه ياران فراموش كردند عشق

چنان آسمان بر زمين شد بخيل

كه لب تر نكردند زرع و نخيل

بخوشيد سرچشمه هاي قديم

نماند آب جز آب چشم يتيم

نبودي به جز آه بيوه زني

اگر بر شدي دوي از روزني

نه در كوه سبزي نه در باغ شخ

ملخ بوستان خورد و مردم ملخ

در آن حال پيش آمدم دوستي

كزو مانده بر استخوان پوستي

و گرچه به مكنت قوي حال بود

خداوند جاه و زر و مال بود

بدو گفتم اي يار پاكيزه خوي

چه درماندگي پيشت آمد بگوي؟

بغريد بر من كه عقلت كجاست؟

چو داني و پرسي سوالت خطاست

نبيني كه سختي بغايت رسيد

مشقت به حد نهايت رسيد

نه باران همي آيد از آسمان

نه بر مي رود دود فرياد خوان

بدو گفتم آخر تو را باك نيست

كشد زهر جائي كه ترياك نيست

گر از نيستي ديگري شد هلاك

تو را هست بط را ز طوفان چه باك؟

نگه كرد رنجيده در من فقيه

نگه كردن عالم اندر سفيه

كه مرد ارچه بر ساحل است اي رفيق

نياسايد و دوستانش غريق

من از بينوائي نيم روي زرد

غم بينوايان رخم زرد كرد

نخواهد كه بيند خردمند ريش

نه بر عضو مردم نه بر عضو خويش

يكي اول از تندرستان منم

كه ريشي ببينم بلرزد تنم

منغص بود عيش آن تندرست

كه باشد به پهلوي بيمار سست

چو بينم كه درويش مسكين نخورد

به كام اندرم لقمه زهر است و درد

يكي را به زندان درش دوستان

كجا ماندنش عيش در بوستان