از شیوه رانندگی ما ایرانیان نتایج خیلی بدی میگیریم !!! 
(دیر به بحثتون رسیدم. اما لطفاً در کنار اینهمه آیه یاس این را هم منتشر کن)سلام من به عنوان یک ایرانی حرف میزنم. نه به نمایندگی همه. 1- نمیدونم چند صد نظر منتشر شده که اکثراً خصوصیات بد ایرانی رو شمرده؟ اما ضمن اینکه ادعا نمی کنم خصوصیاتی که دوستان شمردند در من نبوده و نیست! اما با توجه به اعتقادم چند وقتیه که تصمیم گرفتم اولین قدم رو بردارم. اون هم اصلاح خودمه! لذا می خواستم از دوستان عزیز تقاضا کنم همه رو به یک چوب نزنند. بنده ناراحت می شم وقتی به عنوان یک ایرانی، و از سوی یک ایرانی متهم به دروغگویی، حسادت، دزدی و و و می شوم.
2- حالا که بند 1 رو می خونید با توجه به متنهایی که خوندم، ترس اینکه مورد تمسخر قرار بگیرم هست! امااا سعی می کنم نظرم رو بگم. تحت هر شرایطی.
3- یادم میاد کم سن و سال که بودم یکی از همکلاسی ها بهم گفت اگر مثل من خرخونی کنه شاگرد اول میشه! خیلی بهم برخورد. اما وقتی خوب به خودم نگاه کردم دیدم من هم همین کار رو با یکی از رقیبام می کردم! از اون روز تصمیم گرفتم به جای اینکه با تحقیر دیگران خودمو بالا ببرم، تلاش و پشتکارمو زیاد کنم تا موفق بشم و انصافاً هم موثر بود.
4- یادمه خیلی به پدر بزرگم می بالیدم که مومنه و همه بهش رجوع می کنن تا راه و چاه رو بهشون نشون بده. یا اینکه جد پدر بزرگم آدم شجاع و مدیری بوده که همه قبولش داشتن. اما خودم با اینکه این احساس غرور رو داشتم! اعتماد به نفس نداشتم و با اینکه این ویژگی ها رو کمابیش تو وجودم حس می کردم، نمی تونستم جایگاهی که اونا داشتن رو برای خودم تصور کنم. لذا تصمیم گرفتم ضمن الگو برداری از اونا، این ویژگی ها رو در خودم تقویت کنم. البته این یکی خیلی کار می بره و مثل درس خوندن نیست که تو چند ماه و چند سال بشه به نتیجه رسید. اما هنوزم که هنوزه تلاش می کنم این ویژگی ها رو در خودم تقویت کنم.
5- دیگه اینکه لقمان را گفتند ادب از که آموختی؟ گفت از بی ادبان! وقتی به دور و برم نگاه می کنم عیب و نقص زیاد می بینم. شاید اگر سریع قضاوت کنم، به این نتیجه برسم که دوست و آشنا و همکار و همه تمام زشتی هایی که دوستان شمردند، رو دارند. اما باز هم وقتی بیشتر فکر می کنم، می بینم که شاید هر کس عیبهایی داشته باشه که به چشم من می آد، امااا در کنار اونها خوبی هایی هم داره که باید دقیق شد تا دید. لذا سعی کردم از متهم کردن دیگران پرهیز کنم. راهی که به نظرم منطقی اومد اینه که عیب هایی که می بینم، در خودم تا حد امکان از بین ببرم و برعکس اگر خوبیی در اطرافیان می بینم در خودم تقویت کنم. خلاصه "هرچه برای خود می پسندم برای دیگران هم بپسندم و هرچه برای خود نمی پسندم برای دیگران هم نپسندم"
6- دیدم دارم عیب جویی می کنم "بخونید غرغر میزنم" از دیگران بدون اینکه راه حلی ارائه کنم. سعی کردم برای مواردی که راه حلی براش به ذهنم نمی رسه، ساکت شم. برای مواردی هم که راه حل منطقی دارم به صورتی که شکل عیب جویی نداشته باشه و به صورت انتقاد باشه مطرح کنم و راه حلش رو هم ارائه کنم.
7- آخر اینکه اگر بتونم دو نفر رو هم متقاعد کنم که هر کس باید از خودش شروع به اصلاح بکنه تا با رفتارش و نه فقط شعارهاش، اصلاحاتی در اعمالشون انجام بدن به نظر من آدم موفقیه چه برسه که تعدادش از دو نفر بیشتر هم بشه. لذا تصمیم گرفتم که رفتارهای بد دیگران رو برجسته نکنم تا زشتی اون از بین بره. اگر کسی سر دوراهی قرار داره که کار زشتی انجام بده یا نده، تا جایی که می تونم براش استدلال کنم که حتی اگر تمام دنیا دارن کار زشت می کنن، مجوزی برای انجام اون کار نمی شه! دروغ تو همه جای دنیا بده ایرانی و غیر ایرانی هم نداره. پس اگر کسی سر دوراهی بود، متقاعدش کنم که دروغ نگه. یه نکته هم به نظرم ضروریه که بگم: لازم نیست برای این روشی که تا اینجه پشینهاد دادم بریم سراغ کسایی که ته زشتی و پلشتی هستند. فقط آدمایی که رو مرز هستن رو بکشیم طرف ویژگی های خوب کافیه. به قول کسی که گفته بود "برادرا هر کدوم سرجاشون که هستند یک قدم بیان جلو" در نتیجه کل جمعیت یک قدم اومدن جلو. لذا لازم نیست که شمایی که اول صف هستی بری تا ته صف که یکی رو بیاری جلو! کافیه نفرای پشت سرت رو یه قدم به جلو دعوت کنی.
8- تجربه به بنده ثابت کرده که حرف (کلام) تاثیر خودش رو می ذاره. بنابراین هیچوقت نمی گم که این حرفا چه فایده ای داره؟ بقیه که کار خودشونو می کنن. بنابراین حرفی که به نظرم درست میاد می گم. و این یکی هم انصافاً خیلی جاها موثر بوده!
با عرض معذرت از اینکه وقت شما رو گرفتم اما به نظرم باید این مطالب رو منتقل می کردم. چرا که معتقدم کلام تاثیر خودشو می ذاره. لذا اگر در بین شما 2 نفر هم با بنده هم عقیده باشد، ماموریت بنده موفق بوده است و توانستم یک کار خوب در کارنامه خود ثبت کنم.
با تشکر
آرش کمانگیر
فشار تحريم بيشتر از سمت خودمون از داخله تا خارج از كشور زياد حرف ميزنيم و كمتر عمل ميكنيم! 
بیشک آنهایی که به فردوسی بزرگ اهانت میکنند کسانی به غیر از گروهک ناچیز و کوچک پانترکیست نمی توانند باشندتا فرصتی بدست می آورند به کوروش و داریوش و فردوسی بزرگ می تازند
فردوسی محب اهل بیت را دشنام میدهند در حالیکه محمودغزنوی دشمن شیعه و آل بویه شیعی را ستایش میکنند
بطور اجمال : ایرانی شور دارد ولی شعور ندارد ایرانی ها افرادپیچیده ای هستند که نمی توان به آسانی به عمق وجودی آنها پی برد ما مردمی هستیم که مشکل رو حل نمیکنیم بلکه مشکل رو در خودمون حل میکنیم جو گیر! این فکر کنم از همه مهمتره!
سرزمین دوری بود که چند قبیله در آن زندگی می کردند. بعضی هاشون مهربون بودن، بعضی هاشون جدی بودن، بعضی هاشون خونسرد و بعضی هاشون خون گرم بودن، بعضی با سواد بعضی بیسواد، بعضی سفید بعضی سیاه،
سرزمین این آدمها خیلی عجیب بود. طوری که همه دنیا به حالشون قبطه می خوردن. اما اینو بهشون نمی گفتن.
سرزمین این آدمها دریا داشت، رودخانه های بزرگ داشت، دریاچه های شیرین و شور داشت، کوه های بلند داشت، دشت های وسیع داشت،
بعضی جاهاش خیلی سرد بود بعضی جاهاش خیلی گرم بود، بعضی جاهاش هم خیلی خوش آب و هوا بود. جنگلهای بزرگ و سرسبز داشت که پر از درخت بود، ساحلهای طولانی و زیبا داشت که بعضی شون سنگی و بعضی ماسه ای بودن، سیاه و سفید. صحراهای وسیع داشت که بعضی شون مرتع بودن و بعضی شون خشک و بی آب. خلاصه همه جور آب و هوایی توش پیدا می شد.
اما این همه اش نبود، یک عالمه میوه های جور وا جور داشت، یک عالمه حیوونهای رنگ و وارنگ داشت، یک عالمه گیاه ها و درختهای قشنگ داشت. زمین آنقدر پر برکت بود که همه را بی نیاز میکرد و همه چی میشد در آن کاشت.
اما این همش نبود. این سرزمین روی یک عالمه گنج خوابیده بود که به مردمش هدیه داده بود. یک عالمه معدن از سنگ و آهن گرفته تا نفت و گاز. ثروتی که تا قرنها می توانست شادشان نگاه دارد.
اما این همه اش نبود، این سرزمین یک عامله ساختمانهای تاریخی داشت، یک عالمه حادثه داشت که تو دلش پنهون کرده بود و یک عالمه قهرمان داشت که بشه بهشون افتخار کرد.
اما مردم این سرزمین یک اشکال داشت. با اینکه راه های زیادی خانه ها و خیابانها و روستاها و شهراشون را به هم وصل می کرد و با اینکه اینهمه نعمت خدا بهشون داده بود اما دلهاشون با هم نبود. همه دنیا هم اینو می دونستن، اما خودشون اینو نمی دونستن.