به هرحال وضعیت برای ما زیاد گنگ و مبهم نیست. با داشتن مواضع کنونی به تعامل منصفانه با غرب نخواهیم رسید. موضع ما هر چه باشد تا نخواهد تسلیم بعضی از شرایط غرب نشود، از امتیازی برخوردار نخواهد شد! اما آیا مگذ ایران یک مرتبه غرب را نیازمود؟ آیا غرب تمایل به دادن چیزی به ما دارد؟ آیا اصولا غرب چیزی برای دادن به ما دارد؟ اگر داشته باشد در این تعامل چه نصیب ما و چه نصیب آنها می شود؟
واقعیت موجود اگر نمی تواند فشار موجود بر ایران و مردم را منکر شود به همان نسبت هزینه های هنگفتی که بر غرب تحمیل می کند را نمی تواند مخفی کند.
من شاید تحلیل گر سیاسی و حتی اقتصادی هم نباشم، اما به همان نسبت که ناتوانی و سختی های خود و ملتم را در وضعیت کنونی مشاهده می کنم، استیصال و درماندگی قدرتهایی مدعی را در قبال ایستادگی شرافتمندانه و غرور ملی ایرانیان به خوبی درک می کنم. گردنه ی تاریخی که اکنون از آن در حال عبور هر چقدر سخت و نامساعد است اما این به معنای آن نیست که افق پیش روی دشمنان و بدخواهان ایران امروز نیز روشن باشد. غرب با تمام ادعاهای دموکراسی، آزادی و امثال آن حکومت های دیکتاتور مآب و خودکامه ای را در صف خود می پذیرد تا از آنان ابزار برای مواجهه با ایران بیابد؟
سوال اساسی این است ... ارزش اساسی ایران چه میزان است که غرب و امریکا سالها برای تسخیر آن هزینه می کند؟ آیا جنگ با ایران توجیه پذیر نیست که همواره آخرین گزینه است؟ آیا باره ها در معرض تهدیدات و اقدامات خشونت بار، ترور جنگ سلاح شیمیایی نبوده ایم؟
من به این سوالات فکر کرده ام. ناراضی از وضعیت کنونی داخلی ایران و گرفتار در چنته دخل و خرج و وضعیت اقتصادی خراب این قدر می دانم که خیال دشمنان ما از ما راحت نیست؟ مقابله نظامی با ایران را به توجیه امکان تهییج غرور ملی ایرانیان رد می کنند! این یعنی من با تمام سختی ها باید پس از خدای بزرگ به ملتی بزرگ افتخار کنم. اگر در همین حد غرور ملی ایرانی ابزار بازدارنده می باشد، پس خوب می دانند که ایمان و اراده و امید بی پایان ایرانیان در طول تاریخ همواره تمدن ما را جهان درخشان ساخته است. درماندگی شغال بچه های خلیجی را ببینید که تمام نفتشان و شهرهای زیبایشان نیز ارضای روحیه نا آرام و درمانده شان را نمی کند! برای تغییر نام خلیج فارس چه میدهند چه می کنند درحالی که ملت ایران صبورانه و آرام خواهش های وامانده سردمداران دنیا را برای توقف در غنی سازی 20% را گوش نمی کند.
یه واقعیت غیر قابل انکار است که فردا از آن ماست و ما خواهیم بود.
واقعیت موجود اگر نمی تواند فشار موجود بر ایران و مردم را منکر شود به همان نسبت هزینه های هنگفتی که بر غرب تحمیل می کند را نمی تواند مخفی کند.
من شاید تحلیل گر سیاسی و حتی اقتصادی هم نباشم، اما به همان نسبت که ناتوانی و سختی های خود و ملتم را در وضعیت کنونی مشاهده می کنم، استیصال و درماندگی قدرتهایی مدعی را در قبال ایستادگی شرافتمندانه و غرور ملی ایرانیان به خوبی درک می کنم. گردنه ی تاریخی که اکنون از آن در حال عبور هر چقدر سخت و نامساعد است اما این به معنای آن نیست که افق پیش روی دشمنان و بدخواهان ایران امروز نیز روشن باشد. غرب با تمام ادعاهای دموکراسی، آزادی و امثال آن حکومت های دیکتاتور مآب و خودکامه ای را در صف خود می پذیرد تا از آنان ابزار برای مواجهه با ایران بیابد؟
سوال اساسی این است ... ارزش اساسی ایران چه میزان است که غرب و امریکا سالها برای تسخیر آن هزینه می کند؟ آیا جنگ با ایران توجیه پذیر نیست که همواره آخرین گزینه است؟ آیا باره ها در معرض تهدیدات و اقدامات خشونت بار، ترور جنگ سلاح شیمیایی نبوده ایم؟
من به این سوالات فکر کرده ام. ناراضی از وضعیت کنونی داخلی ایران و گرفتار در چنته دخل و خرج و وضعیت اقتصادی خراب این قدر می دانم که خیال دشمنان ما از ما راحت نیست؟ مقابله نظامی با ایران را به توجیه امکان تهییج غرور ملی ایرانیان رد می کنند! این یعنی من با تمام سختی ها باید پس از خدای بزرگ به ملتی بزرگ افتخار کنم. اگر در همین حد غرور ملی ایرانی ابزار بازدارنده می باشد، پس خوب می دانند که ایمان و اراده و امید بی پایان ایرانیان در طول تاریخ همواره تمدن ما را جهان درخشان ساخته است. درماندگی شغال بچه های خلیجی را ببینید که تمام نفتشان و شهرهای زیبایشان نیز ارضای روحیه نا آرام و درمانده شان را نمی کند! برای تغییر نام خلیج فارس چه میدهند چه می کنند درحالی که ملت ایران صبورانه و آرام خواهش های وامانده سردمداران دنیا را برای توقف در غنی سازی 20% را گوش نمی کند.
یه واقعیت غیر قابل انکار است که فردا از آن ماست و ما خواهیم بود.