متاسفانه مسیر های پیشرفت شغلی در کشور ما تنها برای افراد مشخصی تعریف شده است که درآن رابطه به جای ضابطه حرف اول رو میزنه.تمامی پست های مدیریتی در کشور ما به صورت لست خامی هستند که هر مدیری که راس کار قرارمیگره فقط جاهای خالیش رو با این نگرش که فلان فرد از ماست یا از مانیست پر میکنه. حالا در چنین اوضاع و احوالی آیا جایی برای سخت کوشی و تلاش مضاعف باقی می ماند یا خیر.

سخنی که از دل براید بر دل می نشیند
من کاملا با این مطلب موافقم و برای سیستم فرسایشی اداری کشور متاسفم که باعث فراری دادن افراد میشه- من به جای کار در شرکت ها ی دولتی تصمیم گرفتم که در شرکت خصوصی کار کنم درسته که این شرکت ها در اول از آدم بیگاری می کشن ولی به نظرم ارزششو داره-از این مطلب ها سعی کنید همیشه بنویسید و درد دل مردم رو بگویید

ای کاش این بحث ها فقط جنبه سیاسی نداشت و فقط تاریخ مصرف امروز را داشته باشد. حرف درست پیگیری درست هم می خواهد.

نتايج تحقيق تطبيقي نشان داد كه ميزان تنبلي ايرانيان از متوسط جهاني بيشتر است و تنها كشورهاي عربي و آفريقايي هستند كه بيش از ايرانيان دچار تنبلي هستند.

امان الله قرايي مقدم جامعه شناس و استاد دانشگاه نيز در اين زمينه به مهر مي گويد: فراگير بودن تنبلي در ايران ريشه فرهنگي دارد ايرانيان معتقدند كار كردن در خور شايستگان نيست كه از فلسفه ارسطو به ما رسيده است.

او ادامه مي دهد: مردم ايران به دليل وجود نعمت هاي خداوندي و پرنعمت بودن سرزمينشان كار كردن را براي مردم عادي مي دانستند و تن پروري را نوعي اشرافيت تلقي مي كردند. اين تلقي وجود دارد كه افرادي كه كار نمي كنند از طبقه اجتماعي بالاتري برخوردار هستند

واقعا خوب گفتی

من 15 سال در ایران کار کردم و حالا در حدود 10 سال است که در کانادا کار و زندگی میکنم. تعطیلات 2 روزه هفتگی خیلی خوب و وسوسه انگیز به نظر میاید, اما باید توجه کرد که کشورهایی که 2 روز تعطیلی دارند, از نظر زیر ساخت اداری بسیار متفاوت با ایران هستند. روال استخدام در اینجا مانند کنکور است. باید از یک یا چند امتحان موفق عبور کنی و بعد هم مصاحبه. بعد از اینکه استخدام شدی, در دوران کار بطور مرتب تو را ارزیابی میکنند. در اینجا هیچ کس حتی با یک مدرک تحصیلی بالا نمیتواند از شغلهای مدیریتی شروع کند. حتما باید چند سال کار کنی و تجربه داشته باشی تا ضمن توجه به ارزیابی‌های مداوم, به درجات بالا برسی. من در اینجا کارمند هستم و 5. 37 ساعت در هفته کار میکنم. اینجا همه میدانیم که اگر خوب کار نکنیم, ممکن است که فردا عذر ما را بخواهند. به هر حال فرهنگ و سیستم کاری و اداری در اینجا با ایران خیلی فرق دارد و این چیزی نیست که بتوان با یک دستور یا فرمان در ایران عوض شود.

مردم باید بدانند که اگر به کم کاری و بیکاری دعوت شوند،معنی جز وابستگی بیشتر به نفت و شاد شدن دشمنان نظام و مردم نخواهد داشت.سادگی است اگر با این شکلاتها شاد شویم.

برادران و خواهران ایرانی ،اگر خدا را ناظر بر فعالیت خود بدانیم کل ایران تعطیل است .ما نفت فروشی می کنیم و از این بابت تحرکی داریم مثل سر کار رفتن و ..... به فکر فردا باشیم که وضع بدی در جهان خواهیم داشت.با این موضوعات سر کاری که هر روز بر تعداد آن اضافه میشود سرمان را گرم می کنند.

در مورد این هذیان فراگیر که ضریب هوش ما ایرانیها چنین است و چنان و یکی از دوستان هم که کشف جدیدی کرده که از هر ده نفر ایرانی نه نفر ضریب بالادارد... بر اساس مسندات و آمار رده متوسط جامعه ایرانی از لحاظ هوش بالای پنجاهه و با هوشترین مردم دنیا مردم شرق آسیان. ضمنا متوسط هوش در ایران 90 و در شرق آسیا صده. من هم خیلی دوست دارم همه ما ایرانیها اینقدر که فکر می کنیم باهوش بودیم ولی واقعیت اینه که این یک توهم مرسوم شده.

من در المان کار میکنم و دو روز تعطیل هستیم ولی در روز عادی 8 ساعت کار است نه مثل تهران.
ساعت 8 شروع کار است با نان بربری میایند بعد چائی سلام علیک تلفن هایشخصی از ساعت 11 نهار و نماز چرت عصرگاهی و از ساعت 3 نیر اماده رفتنی

هیچکس کنترل نمیکند همه نیز چسبیده اند به میز که از پارتی بازی بدست اورده اند