در جواب اون کسی که گفته "بابا افراد اعتراض كننده خيلي كند ذهن و احمق تشريف دارند كه حتي چشم ديدن پيشرفت مملكت عزيزمون و ندارند . بدرد شما همون شهرام شبپره ميخوره ولا غير" توجهش رو به مطلب زیر جمع می کنم. فقط تا آخر بخورش:
مثالی با دو کشور A و B را در نظر بگیرید:
- کشور A در سال اول 10 مقاله‌ي علمی داشته و در سال دوم این تعداد را به 20 مقاله رسانده است.
- کشور B در سال اول 260 مقاله‌ي علمی داشته و در سال دوم این تعداد را به 265 مقاله رسانده است.

به این ترتیب:
- رشد تولید علم در کشور A مقدار 100 درصد یا دوبرابر است.
- رشد تولید علم در کشور B مقدار 1.9 درصد است.
- تولید علم در کشور B در سال اول 26 برابر یا 2500 درصد بیشتر و در سال دوم 13.5 برابر یا 1250 درصد بیشتر از کشور A است.

نتیجه‌ای که از این آمار گرفته‌می‌شود این است که کشور A کشوری «در حال توسعه» است که با آنکه میزان «رشد تولید علمی» آن زیاد است اما «تولید علم» آن هنوز از کشور B فاصله‌ي زیادی دارد.
بنا بر این خیلی دلتون رو به این صورت سرخ کردنا با سیلی خوش نکنید.

خاک بر سر ما که با این اراجیف باید شاد بشیم.لطفا تحقیق کنید ببینید چرا تو ایران همه پروژها nسال زمان میبره تا تکمیل بشه اونوقت تو چین 6روزه هتل میسازن؟؟رشد به این چیزا میگن نه 4تا مقاله غیر کاربردی که تو یه مجله چاپ میشه و بچه دیپلومه هم میتونه بنویسه.

همه بنیان ما دروغ شده است وقتی داخل دانشگاهها بروید متوجه خواهید شد وضعیت علم ما چقدر خوب است یادم هست برای تکمیل مراحل تحقیق پایاننامه ام سه ماه از 8 صبح تا 2 نیمه شب در سالن مقالات خارجی دانشگاه تهران در سال 81 سپری کردم تا بتوانم مقاله ی مناسبی ارائه دهم ولی الان تمام مقالات ما عینا کپی مقالات خارجی است و این تولید علم نیست. تولید علم یعنی تحقیق یعنی هزینه یعنی صرف شبها و روزهای عمر . کاش فقط به آمار بسنده نمی کردیم و واقعیات را بیان می کردیم و در جهت بهبود ارائه راه حل می نمودیم. دلم برای ایران و انقلاب اسلامی و آرمانهایی که در کودکی در سر داشتم می سوزد.

خداوند متعال امام بزرگوارمان را رحمت کند که فرمود:ما استبداد رو از بین بردیم ولی از بین بردن استبداد زدگی به سالها زمان نیاز داره.نمی دونم چه سریه که دائما موفقیت های کشور رو به سخره می گیریم؟بابا این چیزیه که با لطائف الحیل در مغز ما فرو برده اند که ما نمی توانیم و غربیها می توانند.اینهایی که اینگونه می اندیشند باید فقط یک سوال را از خود بپرسند و آن اینکه من برای کشورم چه کرده ام تا در مقابل تاریخ سرافکنده نباشم و آیندگان از من به نفرت نام نبرند.آنها باید از خود بپرسند که آیا در این کشور امکان پیشرفت علمی نیست و محدودیت وجود دارد؟آیا کسانی که استاد دانشگاه هستند دارای ارزش بیشتری هستند یا کسانی که پول بیشتری دارند؟خوشبختانه تمام مسئولان رده بالا کاملا حامی تفکر علمی و پیشرفت های علمی هستند.هرچند شاید مشکلات فراوانی هم باشد.(لطفا این مطلب رو قرار دهید)

رشد علمی یعنی این که شما 10 سال پیش اگر سالی 300 تا مقاله توی ISI ثبت می کردی الان داری 3000 تا مقاله ثبت می کنی (مفهوم رشد علمی)
اما درصد تولید علم یه چیز دیگس یعنی اگر شما بخوای بین تولید کنندگان علم جهان سری توی سرها بلند کنی باید حداقل نصف کشور چین مقاله ی علمی توی ISI به ثبت برسونی که از عهده ی هر کشوری بر نمیاد.تا جایی که من میدونم ایران در سال گذشته تولید 1.1 درصد علم دنیا رو به عهده داشته که در مقایسه با ایالات متحده که حدود 21 درصد تولید علم جهان رو بر عهده داره شاید کم به نظر برسه اما از خیلی از کشور های جهان و منطقه بالاتریم.اگر با همین سرعت پیش بریم تا 10 الی 15 سال اینده خواهیم تونست به یکی از 5 کشور برتر جهان در تولید علم تبدیل شویم.در ضمن قراره تا 10 سال اینده به چهارمین قطب هوافضای جهان تبدیل شویم (بعد از امریکا.روسیه و چین).نمی دونم چرا ما توانستیم راه 40 ساله ی امریکا و شوروی رو تو کمتر از 10 سال طی کنیم.(چشمک)
کور باد هر ان که نتوان دید..........

The Original Report :

http://royalsociety.org/policy/reports/knowledge-networks-nations/

ببينيد پيشرفت در توليد علم يك مقوله هستش كه نيازمند به پيشرفت در بكارگيري توليد علم در اقتصاد و جامعه است. دانشگاه هاروارد به طور متوسط ساليانه 22000 هزار عنوان مقاله علمي توليد ميكنه كه هزينه تحقيق اين مقالات به چند ميليارد دلار ميرسد. اما اين هزينه ها با استفاده از همكاري بين اقتصاد و جامعه و دانشگاه برطرف ميشود. اما تو جامعه ما فرآيند تحقيق به محض اينكه مقاله چاپ شد بايكوت ميشه و به غير از چند نفر دانشجو و استاد ديگه كسي نيست كه بره اين مقالات رو از توي كتابخانه ها دربياره و بخواند. من خودم نزديك به 6 تا مقاله علمي و پژوهشي دادم. يك طرح تحقيقاتي با هزينه شخصي خودم انجام دادم در مورد توسعه اقتصاد حمل و نقل مقاله تاييد شد، سازمان مربوطه هم چاپ كرد. ولي نكته جالب اينه كه نه وزارت علوم و نه وزارت امور خارجه كه متولي اين همايش بين المللي بودند دو روز مانده به كنفرانس اطلاع دادند كه نه اقدامات مربوط به اقامت من به اونها مربوطه و نه رزرواسيون هتل و مسافرت؟
من وقتي تو ايران به عنوان يك محقق كه عمرم رو براي ايران گذاشتم كسي حاضر نيست هزينه هاي شركت من رو در يك كنفرانس علمي تقبل كنه چه كار بايد بكنم؟ من هم ترجيح دادم اين پولي كه بايد خرج مسافرت به اون گوشه ايران مي كردم رو خرج خانواده خودم بكنم.
حالا شما بيايد به وضعيت معيشتي ما محقق ها رسيدگي كنيد بعد بگيد ما بيشترين رشد رو داريم. معني نداره كه ما چشمون و عمرمن رو بذاريم پيش پاي شما و ولي شما ها هيج حركتي از خودتون نشون نديد!توي 6 سال سابقه پژوهشي من، هيچ مسئولي سراقي از من نگرفته اونوقت انتظار داريد كشور توسعه پيدا كند؟ امثال ما تا كي مي تونيم از جيب خودمون براي تحقيق هزينه كنيم؟ به خدا اگه يه فوتباليست يا يه وزنه بردار بودند بچه هاي محقق ما براشون زندگي آسون تر ميشد.
تابناك هيچ وقت نظرات من رو نگذاشتي اگه شرافت داري بذار اين حرف منو

من یه استاد دانشگاه هستم. به نظر من چنانچه تولید علم بدون رویکرد اقتصادی و تجاری به نفع کشور و ملت باشه متاسفانه به هیچ دردی نمی خوره.

اميدوارم اينگونه باشد

به نظر من بايد ديد اين مقالات چقدر در ايران تبديل به عمل مي شوند.اين كه ايراني ها پيشرفت علمي داشته باشند خيلي عاليه اما بايد ديد اين پيشرفت علمي به نفع ايران تموم ميشه و يا توي كشورهاي پيشرفته دانش تبديل به تكنولوژي ميشه.به هر حال اگه اول هم باشيم تا وقتي كه خودمون استفاده نمي كنيم به اين معني كه هنوز عقب افتاده هستيم.