ناشناس
| 
۱۷:۱۸ - ۱۴۰۴/۰۷/۲۰
پاسخ
این بنده خدا در خلوت خودش میگه عجب اشتباهی کردم که وارد این بازی بی اختیار شدم در سر عقل باید بی کلاهی عار نیست!مذاکره بی معنیه حالا شما ساده لوحا تشویق کنید بره مصر!
پاسخ ها
ناشناس
| | ۲۳:۳۷ - ۱۴۰۴/۰۷/۲۰
تو هم مدام بر طبل جنگ بکوب مگه نمگید حماس پیروز شده پس در جشن پیروزیشان شرکت کنید بعد از آزادی اسرااسرائیل حملاتش را آغاز میکند
پاسخ ها
ناشناس
| | ۲۰:۲۸ - ۱۴۰۴/۰۷/۲۰
انشاالله که اینطور باشد با خطوط قرمز موهومی کشور را به این وضعیت رسانده‌اند و تا این خطوط قرمز موهوم شکسته نشود اوضاع در سطح کلان هیچ تغییری نمیکند. فرصتی مناسب برای شرکت در اجلاس است عدم شرکت میتواند بهانه‌ای باشد تا ایران را مخالف اتش بس و حامی جنگ بدانند حضور ایران برای اینکه نشان دهد هنوز یکی از کشورهای قابل اتکا و بازیگردان در خاور میانه است لازم است. با نزدیک شدن به نشست شرم‌الشیخ درباره بحران غزه، بحث بر سر شرکت یا عدم شرکت ایران در این نشست بار دیگر داغ شده است. این تصمیم در ظاهر دیپلماتیک، اما در عمق خود راهبردی و هویتی است.از دید دیپلماتیک، حضور ایران در چنین نشست‌هایی فرصتی است برای بازتاب مستقیم مواضع کشور در برابر جامعه بین‌الملل. در جهانی که روایت‌ها بیش از واقعیت‌ها اثرگذارند، غیبت به‌معنای واگذاری میدان روایت‌سازی به دیگران است. اما از دید سیاسی، برخی معتقدند چنین نشست‌هایی تحت نفوذ قدرت‌های غربی برگزار می‌شوند و شرکت در آن‌ها نوعی مشروعیت‌بخشی به فرآیندی ناعادلانه تلقی می‌شود.
میان این دو نگاه، راه سومی وجود دارد: حضور مشروط و انتقادی.
به این معنا که ایران میتواند در نشست شرکت کند، اما نه به عنوان تأییدکننده‌ی دستور کار دیگران، بلکه با هدف طرح دیدگاه مستقل خود، نقد رویکردهای غالب و پیشنهاد راه‌حل‌های جایگزین. چنین حضوری میتواند روایت رسمی ایران را وارد فضای رسانه‌ای و سیاسی جهان کند، بدون آن‌که استقلال سیاسی کشور آسیب ببیند.
تجربه‌ی تاریخی ایران نیز از همین منطق پشتیبانی میکند. در نشست بُن سال ۲۰۰۱، جمهوری اسلامی ایران در حالی شرکت کرد که مواضع تندی نسبت به آمریکا داشت. با این حال، نقش مؤثری در دستیابی گروه‌های افغان به توافق نهایی ایفا کرد؛ نقشی که بعدها حتی از سوی دیپلمات‌های آمریکایی نیز تأیید شد. ایران در آن نشست حاضر شد، اما قواعد بازی را خودش تعیین کرد—نمونه‌ی موفق یک حضور مشروط و انتقادی.
در مقابل، غیبت ایران از نشست مادرید ۱۹۹۱ درباره صلح خاورمیانه، نمونه‌ای از هزینه‌های عدم حضور بود. در آن غیبت، روند تصمیم‌گیری درباره آینده‌ی فلسطین بدون حضور کشوری رقم خورد که خود را مدافع اصلی آن می‌داند. در نتیجه، ایران از مسیر رسمی مذاکرات حذف شد و تنها از راه‌های غیررسمی و منطقه‌ای توانست بر تحولات اثر بگذارد.
اما مهم‌ترین نمونه از حضور انتقادی، روند آستانه در بحران سوریه بود. در شرایطی که مذاکرات بین‌المللی ژنو به نتیجه نرسیده بود، ایران با همراهی روسیه و ترکیه میز تازه‌ای ساخت و به‌مرور آن را به محور اصلی گفت‌وگوهای سیاسی درباره سوریه تبدیل کرد. این روند نشان داد که اگر میز موجود را نمی‌پذیری، می‌توانی میز جدیدی بسازی و دیگران را وادار کنی در آن بازی کنند.
بنابراین، در برابر نشست شرم‌الشیخ نیز ایران میتواند همان الگو را دنبال کند: حضوری فعال، مشروط و منتقد. چنین حضوری نه تنها مشروعیت نمی‌سازد، بلکه قدرت تأثیرگذاری می‌آفریند. در سیاست بین‌الملل، سکوت به‌ندرت پاداش دارد؛ و صدایی که شنیده می‌شود، صدای کسی است که در اتاق حضور دارد.