با سلام. من خطاب به عزیزی که نظر چهارم رو نوشتند میخوام بگم که دوست عزیز اونها از دولت یا حکومت طلبکار نیستند که حالا بخوان اجرشون رو بگیرند. اجر این زحمات رو خدا باید بده که میده! اونا خودشون این رو خوب میدونند و اگر هم باز (خدای ناکرده) جنگی در این کشور رخ بده مطمئن باش که بسیجیا مهلت به بقیه نمیدن 
دلم هواي آن ايام كرده بگو چه چاره كنم ؟ چطور و چگونه آن صفا و وفا را نظاره كنم / باسلام چقدرخوب بود این کار رابنیادشهید بعهد می گرفت وبرای اردوگاه های دیگر این برنامه ریزی باامکانات می کرد ما که همراه این عزیزان بودیم ولی سعادت شهید و جانباز شدن را نداشتیم و افتخار همراهی با آزادگان بزرگوار را نداشتیم ولی با آنها با هم خاک مناطق عملیاتی را به چهره داشتیم و با هم با آواز سوت خمپاره و توپ و راکتهای ... روی زمین می خیز یدیم چی؟ کسی حالمون را نمی پرسه؟! جای بسی تعجب و تامل است که این گرد همایی چرا در دهه ی اول یعنی 10 سال پیش برگذار نشد آیا دوستان به فکر تجدید دیدار بودند یا . . . . با سلام خدمت همه دوستان آزاده و خصوصا برادر آزاده آقای یوسف زاده.بعنوان یک آزاده 8 ساله بسیار خوشحال از قلم شیوای توصیف و نیز دلگیر فراغ دوستان گردیدم. ضمنا از تابناک که این مجال را فراهم نمود تشکر مینمایم. امیدواریم در همین حد تجلیل نیز مستمر بماند!
اونجا بودم از هتل های پنج ستاره هم زیباتر و گواراتر بود . درست مثل اردوگاه دو سه تا پتو عرض کمتر از یک متر و طول 5/1 متر چهره هایی مصمم و باقی بر عهد خویش صادق و مومن با صفا و صمیمی در آغوش گرفتن هاشان لبخند هاشان یاد آوری خاطرات به یکدیگر و اما در این میان جای خیلی ها خالی بود . بعضی ها نشده بود بیایند و اما بعضی ها دیدار را به قیامت گذاشته بودند.
یاد ایام اسارت یاد باد
یاد هر لحظه شهادت یاد باد
یاد بعقوبه رمادی الانبار
موصل یک موصل دو سه و چار
یاد تک سلولی تار و نمین
یاد ساعت ها نشستن بر زمین
یاد فریاد و دعای عاشقان
زیر ضربتها و توهین خسان...