روحش شاد. اما چرا د رتمام سالهاي پرمشقتي كه تنها پرستار ايشان دركنج يك خانه كوچك خواهرشان بود و زندگيش در محله اي از خرم آباد كه ظاهرا مسوولين محترم عارشان مي آمد سري به آنجا بزنند ، كسي به فريادش نرسيد او را حتي به يك مركز درماني و مراقبت از معلولين نبردند و عمري را با زجر و درد به پايان رساند باز هم تكرار بي مهري هاي پايان ناپذير مسولين به هنرمندان . اما آواي او در گوش جان ما تا ابد زنده خواهد بود و جاودانگي از آن هنرمندان خواهد بود نه مسوولين بي مسوليت
خدا رحمتش کند حیف تا زنده ایم قدر یکدیگر را نمیدانیم مرحوم سقایی تا زنده بود جز سختی و مرارت چیزی به چشم ندید هیچکدام از مسولین احوال خشک و خالی از او نپرسیدند . ایرانی جماعت عادت داریم به مرده پرستی