درودبه شرفت جناب آقای اسماعیل حسین پورکه بااین قلم شیوایت دریادداشت آفتاب یزداحساس وتفکرمیلیونهاایرانی منجزرازنژادپرستی رابیان نمودیدتانماینده حداقلی جایگاه خودش ومسیولیتی که بردوش داردرامتوجه شود

به نظر می رسد آنچه امروز تحت عنوان زابان فارسی از آن یاد می شود گویش زبان فارسی نوشتاری است که با اکثریت غریب به اتفاق زبانهای محلی فارسی متفاوت است و در واقع آموزش این زبان آکادامیک برای تمامی ایرانیان از مدرسه شروع می شود و البته بعدا پایه ارتباط اقوام اعم از فارس و عرب خوزستانی و عرب سواحل شمالی خلیج فارس و ........... و ترک و آذری و ترک خراسانی و ترک قشقایی و ترک خلج و ترک..... و لر چهار لنگ و لر هفت لنگ و خمسه و بویر احمدی و چهار محالی و ....... و بلوچ و سیتانی و...... و تات و مازنی و گیلانی و کرد و کرد کرمانج و لک و ایلام و آسوری و ارمنی و.........زرتشتی اوستایی و .....و دها گویش رایج در مناطق گوناگون کشور می شود.
حال اگر در پاره ای از نقاط کشور تاکید خاصی بر یک زبان و یا گویش وجود دارد باید به سابقه تاریخی موضوعات آن منطقه معطوف و خواسته زبانی طبق اصوال قانون اساسی پس از مداقه جدی و پس از فراگیری مطلوب زبان آکادامیک فارسی مدرن و نوشتاری و گویشی رسمی به سایر زبانها در صورت وجود بودجه و شرایط پرداخت.
چرا مثلا آموزش زبان ترکی خراسانی و کردی کرمانجی خراسانی که هر دو در معرض اضمحلال هستند نباید آموزش داده شود و فقط تاکید مثلا روی زبان ترکی آذری و :ردی غرب کشور است.
خود این نگرش آموزش زبان محلی در مقاطع تحصیلی فقط روی چند زبان رایج در کشورهای اطراف مانند ترکی و آذری و عربی و کردی اقلیم کردستان و بلو..... تاکید دارد و اصلا اعتنایی به بعضی خرده فرهنگها و زبانها ندارد.