اگرقرارباشددرهرمنطقه ازکشوری که قوم خاصی زندگی میکنند باچنین دلیلی اعلام استقلال کنندوخودرامنتسب بکشوری خارجی کنندوباحمابت آنکشوربخواهندمستقل شوندمثلاشهرهای عرب نشین یاکردنشین ویابلوچ نشین ویاترک زبان نشین وغیره ببینیدچه هرج ومرجی میشودبخصوص آنکه کشوردیگری بیایدبرای حمایت آن قوم جدائی طلب منطقه رااشغال وتصرف کنددرست مثل قرباغ که تعدادی ارمنی ساکن داشته اعلام خودمختاری کرده وساکنین آذری راکشته وآنانکه زنده ماندندراآواره کرده باحمایت اشغالگران ارمنستان این عین واقعیت است که مطمئنااگراین تجاوزواشغالگری درموردکشوری غیراسلامی صورت میگرفت ازطرف تمام کشورهای دنیابشدت محکوم میشدولی اکنون فقط ترکیه آنهم باحمایت کلامی اشغالگری رامحکوم میکندارامنه اشغالگر حامیان پرنفوذدرهمه دنیادارندولی آذری های موردظلم قرارگرفته بجزحمایت اندکی ازروحانیون کشورمان دیگرصدائی درحمایتشان شنیده نمیشودحالاهرچه صغری کبری کنیداین لب مطلب وعین واقعیت است

مسئله سلطه یافتن روسیه بر قفقاز، به عنوان منطقه ای عمدتاً ایرانی، به لحاظ تاریخ و فرهنگ و نژاد، همیشه در ذهن مخاطب ایرانی تازه بوده است؛ مسئله ای که ارامنه نقشی اساسی در آن آفریدند. متأثر از خاطرات جنگ های صلیبی، ارامنه قفقاز، همیشه در آرزوی حضور یک دولت مسیحی قدرتمند در نزدیکی منطقه سکونت خود بودند، اما ازآنجا که اروپای غربی پس از جنگ های صلیبی هرگز آن حد به قفقاز نزدیک نبود که بر امور منطقه، تأثیرگذار باشد، ظهور یک قدرت مسیحی دیگر توجه ارامنه را جلب کرد؛ دولت مسکووی. فرآیندی که نخبه گان ارامنه ایران طی آن کوشیدند پای دولت همیشه توسعه طلب مسکووی و بعدها امپراتوری روسیه را به قفقاز باز کنند، درواقع فرآیندی از تغییر وفاداری بود که از دهه 1660 م (1070 ق) آغاز شد و تا سال 1828 م (1243ق)، سال بسته شدن قرارداد ترکمنچای، ادامه یافت. اینجا سعی شده به واسطه تبیین تشریحی و با اتکای عمده بر منابع ارمنی، افت و خیز های این فرآیند صدوشصت ساله به همراه چگونگی انتقال وفاداری ارامنه از ایران به روسیه تاحد ممکن روشن شود. یافته های این بررسی نشان می دهد که سه جناح عمده اشرافیت ارمنی، یعنی رهبران کلیسا، ملیک ها و تجار برجسته، به ترتیب بیشترین اهمیت را در تعیین وفاداری سیاسی ارامنه قفقاز داشته اند؛ درحالی که ابتکار گِرَوش به روسیه از آنِ تجار ارمنی بود؛ اما این ملیک ها بودند که به آن دامن زدند و درنهایت، کلیسا بود که با نقش آفرینی خود تغییر وفاداری را قطعی ساخت.

واقعا دلم برای ارامنه میسوزه آخه چرا این ملت با شیوه های مختلف نسل کشی مواجه هستند

کل دو کشور درگیر جز سر زمین ایران بزرگ است ولی افسوس که امروز هم باید منتظر تصمیم پوتین باشیم

متاسفانه برخی از هموطنان علیه دیگر اقوام ایرانی شعارهایی دادند که موجب آزرده خاطر شدن بخشی از ملت ایران شد

در اینکه بسیاری از مرز های کشور های خاورمیانه بعد از دو جنگ اول ودوم جهانی توسط قدرت های سلطه گر دستخوش تغییرات تحمیلی گردید جای شک وتردیدی نیست و اگر فرار باشد در هر نقطه از خاورمیانه این مرز ها جا بجا شود خونهای زیادی ریخته میشود .موضع ایران درجنگ دو کشور تازه تاسیس که تا همین صد وچند سال پیش قسمتی از خاک ایران بودند باید بعنوان میانجی بی طرف باشد تا خدایناکرده بین اذری ها وارامنه کشور تبدیل به خصومت نشود یادمان نرود که در تجاوز وحشیانه صدام به خاک کشورمان خون های زیادی از مدافعین اذری .وارمنی .وفارس وعرب وبلوچ کرد ولر وکلا همه اقوام ایرانی بر زمین ریخ تا این خانواده بزرگ قدیمی پا برجا بماند.

متاسفانه نویسنده مقاله ننوشته این سرزمین ها چندین قرن متعلق به ایران بودند ودر زمان شوروی سابق از ایران جدا شدند. چرا می خواهید حافظه تاریخی مردم را پاک کنید.وقتی می نویسید از نظر تاریخی کمی هم به عقب تر برمیگشتی .

مثل اشغال خرمشهر توسط صدام هستش، ایران اونوقت چیکار کرد یا باید میکرد؟ آذربایجان هم همان را انجام بدهد با قدرت تا آخرین خون، قره باغ جزو خاک رسمی و بین المللی آذربایجانه

قره باغ باید آزاد شود، اشغالگر ارمنستانه و این را تمام کشورهای جهان و قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل تایید کرده اند، مرگ بر اشغالگر غاصب هم ارمنستان و هم اسراییل

واقعا جای تاسف است با این تاریخ نگاری ناقص و مغرضانه !!!!!!!!!!!!
چرا نگفتید اصولا" در این منطقه ابدا" ارمنی مسیحی نبوده و در زمان نادرشاه مهاجرین آلبانی وارد شدن
چرا نگفتید که طبق تقسیمات بین الملی مناطق تحت اشغال متعلق به جمهوری آذربایجان هست
چرا در مورد قتل عام مسلمانان مناطق اشغالی مخصوصا" خوجالی را نگفتید
چرا نگفتید ارامنه پس از اشغال قره باغ مساجد را محل نگهداری خوک و دام و طیور کرده
چرا بیان نمیکنید یکی از مساجد بزرگ و قدیمی مشابه مسجد کبود تبریز در زمان صفویه در شهر ترک نشین (آن زمان) ایروان در آنجا احداث شده و اکنون نیز تحت اداره سفارت ایران در ارمنستان هست
کاش مطبوعات و برخی مسئولان پایتخت نشین اینقدر بر طبل تجزیه طلبی و هراسندن مردم دست می کشیدن و از حق دفاع میکردن
متاسفانه طرح رضاخانی که کل ملت ایران را فارس زبان کردن و ایرانشهر کردن در کشوربود را که هنوز هم هست در حالی که
اقتدار ایران را همین قومیتهای ترک،لر ،عرب،فارس تشکیل می دهد