حال و هوای نپال در دهه 60 و 70 میلادی

«نپال / Nepal» در شمال هندوستان واقع شده و پایتخت آن کاتماندو است. بیشتر محدوده نپال بر روی رشته‌کوههای هیمالیا قرار گرفته و شمال این کشور هشت قله از ده قله بلند جهان را در خود جای داده که یکی از آن‌ها بلندترین کوه جهان یعنی قله اورست است. جنوب کشور مرطوب و حاصلخیز است و جمعیت زیادی را در خود جای داده ‌است. در 1768 حاکم شاهزاده‌نشین گورخا در غرب، دره کاتماندو را فتح کرد و دوره گسترشی را شروع نمود که با شکست خوردن از چینی‌ها در تبت در 1792 و از بریتانیایی‌ها در هند 1816 پایان یافت. از 1846 تا 1950 خاندان رانا در مقام وزیران ارشد که پادشاهانی ضعیف بودند حکمرانی کردند. سیاست انزواطلبی آنان استقلال نپال را به قیمت توسعه نیافتن آن حفظ کرد. رژیم پیش از 1950 از نظر ساختار سیاسی یک نظام اقتدارگرا بود که هیچ مخالفتی را از سوی گروه‌های قومی، فرهنگی و احزاب سیاسی نمی‌پذیرفت. نظم اجتماعی و هویت فرهنگی ملی از طریق تحمیل قوانین هندو برقرار می‌شد و حاکمان قدرت خود را از طریق قرار دادن همه گروه‌های نپال در یک چارچوب سلسله مراتبی از ساخت طبقاتی هندو استحکام می‌بخشیدند. همزمان با سرنگونی رژیم رانا در سال 1950 نپال درهایش را به روی دنیای خارج گشود و آماده پذیرش فرایند دمکراتیک شد اما این کشور نتوانست الگویی جدید از جامعه چند قومی ایجاد کند. با پیدایی دولت پانکایات در سال 1962، ساختارهای سیاسی و اجتماعی نپال، بیش از پیش بسته و متحجر شد. در این دولت، هیچ جایی برای فعالیت سیاسی و اپوزسیون وجود نداشت اما در همین شرایط آئین قانونی جدید در سال 1964 به تصویب رسید. بر پایه این قانون همه در مقابل قانون برابر بودند و سامانه طبقاتی تضعیف می‌شد. تجربه‌ای کوتاه‌مدت از دموکراسی، تثبیت مجدد حکومت پادشاهی به دست ماهندرا را تا 1972 در پی داشت. در نهایت ناآرامی همگانی و تظاهرات خشونت‌آمیز در طرفداری از دموکراسی، پادشاه را مجبور به اعطای قانون اساسی دموکراتیک کرد. پس از یک کشمکش طولانی، نپالی‌ها توانستند یک دولت دموکراتیک در آوریل 1990 تشکیل دهند. اکنون حال و هوای نپال در دهه 1960 و 1970 میلادی و پیش از تغییرات سیاسی و اجتماعی در این کشور می‌بینید.