ایران و سیاسیون همه‌چیزدان
محسن حیدری
محسن حیدری در یادداشتی برای «تابناک» نوشت:
ایران در پنجاه سال اخیر، بهشت سیاسیون است؛ سیاسیونی که گمان می کنند همه چیز را می دانند و در تمامی رشته های تخصصی ماهرند؛ کافی است یک میکروفن در اختیار آنان قرار دهید تا درباره هر موضوعی اظهارنظر جزئی و مفصل نمایند. و جالب اینجاست که اگر «بز اخفش» نباشید و سر را به نشانه تایید تکان ندهید و زبان به تحسین آنان نگشایید، ممکن است از شما برنجند.
به عنوان مثال؛ دخالت سیاسیون در فوتبال ایران زبانزد خاص و عام است. سیاسیون کشور به رغم هشدارهای فدراسیون جهانی فوتبال، علاقه عجیبی دارند که در انتخابات فدراسیون فوتبال دخالت کنند. پس از انتخاب رئیس فدراسیون، در انتخاب سرمربی هم تا جایی که بتوانند مداخله می کنند؛ سپس سراغ باشگاه‌ها می روند. حجم ورود و رفت و آمد غیرمسئولانه سیاسیون ایران در فوتبال چنان بالا رفته که همگان معتقدند یکی از معضلات ورزش ما به ویژه ضعف مدیریت باشگاه‌های ورزشی، حضور افراد غیرمتخصص در ورزش است. در حالی که بیش از 2 هزار دکتر و کارشناس ارشد تربیت بدنی و چندین هزار لیسانس تربیت بدنی داریم، تعداد اندکی از آن‌ها در وزارت ورزش و سطوح مختلف مدیریت باشگاه‌های کشور حضور دارند. سیاسیون با دخالتهای خود عملا اجازه نمی دهند ورزش به دست تحصیل‌کرده‌ها و پیشکسوتان ورزش اداره شود.
انتظار می رفت با گذشت زمان و مشاهده شکستهای مکرری که به خاطر دخالت سیاسیون در بخشهای تخصصی نصیبمان می شود، سیاسیون دست از این رویه بردارند. ولی چنین نشد. یکی از بخشهای تخصصی کشور، مسائل نظامی و دفاعی است. سیاسیون می توانند و باید در مسائل کلان نظامی نظیر بودجه ریزی دفاعی و نظارت بر نحوه هزینه شدن بودجه های دفاعی، تعیین راهبردها و استراتژی های نظامی و دفاعی، هدایت روابط راهبردی نظامی با کشورهای همسایه و نظایر آن وارد شوند ولی حق ندارند درباره جزئیات یک حمله نظامی آنهم وسط حمله دخالت کنند. اگر نظری دارند باید بگذارند بعد از آن عملیات، در جلسه حضوری اتاق جنگ بیان کنند. اگر وسط عملیات در جزئیات مسائل وارد شوند، نام این کارشان دخالت نا به جا و خطرناک است.
اخیراً مستندی به نام «اتاق جنگ» از تلویزیون منتشر شده که در آن آقای حسن روحانی (رئیس جمهور کنونی کشورمان و نماینده مجلس شورای اسلامی در زمان دفاع مقدس) شرحی از اقدامات خود ارائه می کند. روحانی در این مستند به ما می گوید که فاو در حال سقوط بوده و سپاه و ارتش در حال دفاع از خط مقدم فاو بوده اند، در این حین من با خبر شدم که سپاه از نیروی هوایی ارتش تقاضای پشتیبانی هوایی و بمباران فلان منطقه فاو را کرده است. تلفنی به آقای هاشمی خبر دادم و او تلفنی از محسن رضایی (فرمانده کل سپاه در دوران دفاع مقدس) وضعیت را پرسید و رضایی گفت وضع خوب است و فاو مگر با بمب اتم سقوط کند. روحانی توضیح می دهد که ظرف سه ساعت چندین بار به هاشمی تلفن زده و هاشمی را برانگیخته که به محسن رضایی تلفن کند و وضعیت را بپرسد. (محسن رضایی در همین مستند، در توضیح رفتار تلفنی خود می گوید اطلاعات مهم نظامی را نباید با تلفن منتقل کرد و دشمن چند بار تلفنها را شنود کرده بود و ممکن بود با شنود مکالمات تلفنی به وضعیت واقعی خطوط دفاعی ما پی ببرد.)
سخنان آقای روحانی درباره سقوط فاو و بمباران خط مقدم فاو توسط نیروی هوایی ارتش در سال 1367 که حدود سی سال بعد یعنی در سال 1395 یا 1396 در مقابل دوربین بیان شده، نشان می دهد که او نه تنها از دخالت سیاسیون در جزئیات تخصصی نظامی شرمنده نیست بلکه این مساله را نشانه زیرکی خود می داند!
در حالی که هر شهروند عادی می داند که؛
1- اطلاعات طبقه بندی شده نظامی را نباید با تلفن منتقل کرد چون ممکن است دشمن با خبر شود.
2- وقتی که تک و پاتک طرفین در جریان است و هنوز وضعیت جبهه تثبیت نشده، نمی توان و نباید جمع بندی کرد.
3- در شرایطی که نیروهای نظامی مورد حمله دشمن قرار دارند، مهمترین نکته حفظ روحیه نیروهای خودی است.
4- تنها جایی که فرماندهان مجاز هستند بلوف بزنند، جایی است که ممکن است نیروهای خودی و دشمن بشنوند.
5- گفتن اینکه جبهه فاو در حال سقوط است دردی از مدافعان فاو دوا نمی کرده چون سپاه و ارتش با همه توان در حال دفاع بودند و نیازمند تمرکز روحی و روانی بودند.
جالب اینجاست که سیاسیون با گذشت سی سال از آن حادثه، دخالت غیرمسئولانه و زیان بخش در کارهای تخصصی را نشانه زیرکی خود می دانند و با قیافه حق به جانب، خود را عقل کل و عصاره عقلا می دانند و نه تنها قبول نمی کنند که دخالتشان نا به جا و خطرناک بوده بلکه آن را بعنوان نمونه زیرکی خود در مقابل دوربین نقل می کنند! با این روشها، طبیعی است که مدیریت بخشهای تخصصی کشورمان مسیر رشد و ترقی را به خوبی طی نمی کند.
ایران در پنجاه سال اخیر، بهشت سیاسیون است؛ سیاسیونی که گمان می کنند همه چیز را می دانند و در تمامی رشته های تخصصی ماهرند؛ کافی است یک میکروفن در اختیار آنان قرار دهید تا درباره هر موضوعی اظهارنظر جزئی و مفصل نمایند. و جالب اینجاست که اگر «بز اخفش» نباشید و سر را به نشانه تایید تکان ندهید و زبان به تحسین آنان نگشایید، ممکن است از شما برنجند.
به عنوان مثال؛ دخالت سیاسیون در فوتبال ایران زبانزد خاص و عام است. سیاسیون کشور به رغم هشدارهای فدراسیون جهانی فوتبال، علاقه عجیبی دارند که در انتخابات فدراسیون فوتبال دخالت کنند. پس از انتخاب رئیس فدراسیون، در انتخاب سرمربی هم تا جایی که بتوانند مداخله می کنند؛ سپس سراغ باشگاه‌ها می روند. حجم ورود و رفت و آمد غیرمسئولانه سیاسیون ایران در فوتبال چنان بالا رفته که همگان معتقدند یکی از معضلات ورزش ما به ویژه ضعف مدیریت باشگاه‌های ورزشی، حضور افراد غیرمتخصص در ورزش است. در حالی که بیش از 2 هزار دکتر و کارشناس ارشد تربیت بدنی و چندین هزار لیسانس تربیت بدنی داریم، تعداد اندکی از آن‌ها در وزارت ورزش و سطوح مختلف مدیریت باشگاه‌های کشور حضور دارند. سیاسیون با دخالتهای خود عملا اجازه نمی دهند ورزش به دست تحصیل‌کرده‌ها و پیشکسوتان ورزش اداره شود.
انتظار می رفت با گذشت زمان و مشاهده شکستهای مکرری که به خاطر دخالت سیاسیون در بخشهای تخصصی نصیبمان می شود، سیاسیون دست از این رویه بردارند. ولی چنین نشد. یکی از بخشهای تخصصی کشور، مسائل نظامی و دفاعی است. سیاسیون می توانند و باید در مسائل کلان نظامی نظیر بودجه ریزی دفاعی و نظارت بر نحوه هزینه شدن بودجه های دفاعی، تعیین راهبردها و استراتژی های نظامی و دفاعی، هدایت روابط راهبردی نظامی با کشورهای همسایه و نظایر آن وارد شوند ولی حق ندارند درباره جزئیات یک حمله نظامی آنهم وسط حمله دخالت کنند. اگر نظری دارند باید بگذارند بعد از آن عملیات، در جلسه حضوری اتاق جنگ بیان کنند. اگر وسط عملیات در جزئیات مسائل وارد شوند، نام این کارشان دخالت نا به جا و خطرناک است.
اخیراً مستندی به نام «اتاق جنگ» از تلویزیون منتشر شده که در آن آقای حسن روحانی (رئیس جمهور کنونی کشورمان و نماینده مجلس شورای اسلامی در زمان دفاع مقدس) شرحی از اقدامات خود ارائه می کند. روحانی در این مستند به ما می گوید که فاو در حال سقوط بوده و سپاه و ارتش در حال دفاع از خط مقدم فاو بوده اند، در این حین من با خبر شدم که سپاه از نیروی هوایی ارتش تقاضای پشتیبانی هوایی و بمباران فلان منطقه فاو را کرده است. تلفنی به آقای هاشمی خبر دادم و او تلفنی از محسن رضایی (فرمانده کل سپاه در دوران دفاع مقدس) وضعیت را پرسید و رضایی گفت وضع خوب است و فاو مگر با بمب اتم سقوط کند. روحانی توضیح می دهد که ظرف سه ساعت چندین بار به هاشمی تلفن زده و هاشمی را برانگیخته که به محسن رضایی تلفن کند و وضعیت را بپرسد. (محسن رضایی در همین مستند، در توضیح رفتار تلفنی خود می گوید اطلاعات مهم نظامی را نباید با تلفن منتقل کرد و دشمن چند بار تلفنها را شنود کرده بود و ممکن بود با شنود مکالمات تلفنی به وضعیت واقعی خطوط دفاعی ما پی ببرد.)
سخنان آقای روحانی درباره سقوط فاو و بمباران خط مقدم فاو توسط نیروی هوایی ارتش در سال 1367 که حدود سی سال بعد یعنی در سال 1395 یا 1396 در مقابل دوربین بیان شده، نشان می دهد که او نه تنها از دخالت سیاسیون در جزئیات تخصصی نظامی شرمنده نیست بلکه این مساله را نشانه زیرکی خود می داند!
در حالی که هر شهروند عادی می داند که؛
1- اطلاعات طبقه بندی شده نظامی را نباید با تلفن منتقل کرد چون ممکن است دشمن با خبر شود.
2- وقتی که تک و پاتک طرفین در جریان است و هنوز وضعیت جبهه تثبیت نشده، نمی توان و نباید جمع بندی کرد.
3- در شرایطی که نیروهای نظامی مورد حمله دشمن قرار دارند، مهمترین نکته حفظ روحیه نیروهای خودی است.
4- تنها جایی که فرماندهان مجاز هستند بلوف بزنند، جایی است که ممکن است نیروهای خودی و دشمن بشنوند.
5- گفتن اینکه جبهه فاو در حال سقوط است دردی از مدافعان فاو دوا نمی کرده چون سپاه و ارتش با همه توان در حال دفاع بودند و نیازمند تمرکز روحی و روانی بودند.
جالب اینجاست که سیاسیون با گذشت سی سال از آن حادثه، دخالت غیرمسئولانه و زیان بخش در کارهای تخصصی را نشانه زیرکی خود می دانند و با قیافه حق به جانب، خود را عقل کل و عصاره عقلا می دانند و نه تنها قبول نمی کنند که دخالتشان نا به جا و خطرناک بوده بلکه آن را بعنوان نمونه زیرکی خود در مقابل دوربین نقل می کنند! با این روشها، طبیعی است که مدیریت بخشهای تخصصی کشورمان مسیر رشد و ترقی را به خوبی طی نمی کند.
