در رثای حبیب سینمای ایران

 

حبیب سینمای ایران که آفرینش هنر را در لفافه ی تعهد، تعریف کرده بود، برای همیشه، با صحنه ی دنیا وداع گفت تا به لطف حق در عرصه ی عرش، میهمان کارگردان هستی وصحنه گردان کائنات باشد.

 

 نام حبیب الله کاسه ساز، تا هماره نقشبندان اوراق زرین برگ تاریخ هنرسازی این مرزوبوم است.  تارک سینمای انقلاب، ممهور به نام، و بنیان سینمای دفاع مقدس، مزین به یاد حبیب الله کاسه ساز است.

 

 

 

به فضل و کرم الهی رجاء واثق داریم که مخاطب ندای ملکوتی « یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه» قرارگرفته باشد واینک روح لطیفش، رهاشده از سجن دنیا در غرفات فردوس برین، میهمان انبیاء و همنشین اولیاء باشد.

 

اگرچه اوازرنج ومحنت جهان گذران آزاد گشت ولی هجرت ناباورانه اش، جان هنرمندان  را مغموم کرد و آزرد و دل صاحبدلان  را محزون کرد و فِسُرد.

 

سه دهه مجاهدت خاضعانه و تلاش صادقانه ی حبیب الله کاسه ساز، در وادی خَلق هنرقدسی و گستره ی آفرینش فرهنگ ناب، کارنامه ای است درخشان، که سرشار از فخر و مجد و آزادگی ست.

 

این پیشینه ی مشعشع، علاوه بر اینکه، آذین بندان بدنه ی سینمای کشور است،باذن الله در هیات" الباقیات الصالحات"، جواز آرمیدن حبیب در پرنیانی پالوده و  ارتزاق از خوان گسترده الهی است.

 

 

روح جلا خورده ی حبیب، که سر سوداگری با هنر را روانمی دانست، هیچگاه آواره ی کوره راه های بن بست و بی فرجام دنیوی نشد. این هنرمند دردآشنای سینما، نه بر گنجینه ی افتخاراتش نازید و نه بر نشان درجه ی یک هنریش بالید. آنچه که در نظرگاه حبیب چونان طُرفه ای  طناز، جلوه می کرد، امتثال امر الهی، دغدغه ی مردم و اعتلای ایران سرفرازبود.

 

 او که به کریمه ی« و من یاته مومنا قد عمل صالحا فاولئک لهم الدرجات العلا » اعتقادی راسخ داشت، زانوی خاکساری را بر زمین ارادت دوست نهاد و ماحصل عمری زحمت در وادی تولید آثار هنری را در طبق اخلاصی جانانه، به آستانه ی قرب الهی تقدیم نمود تا به پاس این انفاق و چشم داشت این ایثار، در یوم الحساب، در  پیشگاه امام و شهدا رو سفید گشته و به حرمت شفاعت بردار شهیدش محسن کاسه ساز، در هم شانگی اصحاب یمین آرام گیرد،ودرآن هنگامه ی بس دشوار نامه اعمال رابادست راست دریافت کندوحسابش آسان ونتیجه اش سروربی پایان باشدبه مصداق:"فامامن اوتی کتابه بیمینه فسوف یحاسب حسابایسیراوینقلب الی اهله مسرورا"

 

 

 

دراین وادی سخن بسیار است، ترجیح می دهم دراین وجیزه به آثارآن عزیز سفرکرده اشارتی کنم. به راستی اسم فیلم ها،سریالهاومستندهاچه بامسمی وگویاست؛وچه آشکارانشانگرخط مشی پایدار او از نوسفری تا پیش کسوتی درآزمون بس دشوار هنرهفتم است.

 

آری حبیب هنر به سان «پرنده بازکوچک» و یا «پروانه ای در مه» باانگیزه و امید از «کنار رودخانه» پرتلاطم زندگی،حیات طیبه وسیروسلوک خود را بانوای دل انگیز «ترانه باران» و با نشاط و خرمی در زیر «دانه های ریز برف» آغاز کرد تا با «عشق سالهای جنگ» و سرودن عارفانه «روایت فتح»، روحیه سرخورده و تفکر «موج مرده» را به «حماسه مجنون» مبدل سازد و «اخراجی ها»ی بازمانده از قافله «در چشم باد» را از «سقوط آزاد» در منجلاب شهوات و «زندانی» شدن در «حیات خلوت» نفسانیات و وسوسه خوردن «قارچ سمی» هرچند در «مزرعه پدری» و یا در زر ورق«پیتزامخلوط» و همراه با «نبات داغ» برحذر دارد.

 

علیرغم نیش و طعن ها، نقش «محافظ» مشفق و دلسوز و «وکیل مدافع» توانا و راهنما را برای آنان ایفاء کند و با دلاوران شجاعی چون «مبارزان کوچک» و عالمانی ربانی چون «شیخ بهایی» و «مروارید»های بی بدیلی چون «شهید ادواردو آنیلی» آشنا و مانوس سازد و راه آسمان را به آنان بنمایاند تا با تمسک به حبل الله المتین و «ریسمان باز» قرآن واهل بیت(ع)و تدبر در «نامه های باد» و توکل علی الله «پرواز در نهایت» را بیاموزند ونه «فوق سری» که صریح و علنی و گوش به فرمان ولایت، منسجم و «نظام از راست» درطی طریق الی الله، دل از دنیا و مافیها برکنند و درتولدی نو و «نوروز»ی زیبا مسیر نورانی عشق را بپیمایند تا در «آخرین مرحله» زیست این سرای فانی به «قله دنیا» صعود کنند و دلداده و شیدا با «کارناوال مرگ» سرخ به کوی دوست بشتابند و علی ای حال هرچند «پابرهنه در بهشت» برین وارد شوند و روح و ریحان و غفران خدای رحمان و رضوان ایزد منان را نصیب خود سازند و جنت پاکان را ماوای جاودان خود قرار دهند. سعیش مشکور، روحش شاد و یادش گرامی باد.