مهدی منصوری ( پژوهشگر و اقتصاددان): در نظریه های اقتصاد ساختار گرا درآمد سرانه پایین را تنها ویژگی توسعه نیافتگی نمی دانند بلکه عوامل ساختاری شامل تولید ، نهادهای اقتصادی و... را نیز موثر می دانند ، طبق این نظریه فقر زدایی نیازمند تغییرات ساختاری و به هم خوردن مناسبات قدرت به نفع فقرا و طبقات فرو دست می باشد ..... در این میان گردشگری و توریسم از جمله پارامترهای تاثیر گذار بر توسعه ی اقتصادی و از راهکارهای بسیار مورد تایید اغلب اقتصاد دانان دنیا جهت گریز از عقب ماندگی های ناشی از عقب ماندگی های ساختاری و کندی روند توسعه و تولید می باشد.... با توجه به روند کند توسعه در منطقه ترشیز بزرگ و کشف راهکار مناسب جهت دفع این آفت ویرانگر شناخت پتانسیل های جذب گردشگر و اکوتوریسم ضروری به نظر می رسد....( عنایت به این نکته حائز اهمیت است که بین جاذبه گردشگری و منبع گردشگری تمایز است . منابع گردشگری پتانسیل های توسعه ی گردشگری است اما اگر قرار است این منابع به عنوان جاذبه های گردشگری مطرح شوند باید تمام معیارهای مشخص و ضروری را دارا و به صورت اصولی سازماندهی شده باشند)
اکوتوریسم یا طبیعت گردی،یک سفر و بازدید زیست محیطی مسؤولانه از مناطق طبیعی بکر است که به منظور لذت بردن از طبیعت و درک مواهب آن و ویژگیهای فرهنگی مرتبط با آن انجام می شود و از لحاظ علمی گردشگری کویر زیرشاخه ای از اکوتوریسم محسوب می شود.... می توان گفت در ایران قریب یک دهه است که تحقیقات کویر و بیابان برای کسانی که علاقه مند به حوزه ی زمین شناسی ، زیست شناسی ، فرهنگ و مذهب در نواحی کویری رشد بسیار خوبی نسبت به اوایل انقلاب و قبل از انقلاب داشته و شاید اغراق نباشد اگر بگویم مناسب ترین کتاب آن دوران در باب کویر دلنوشته ی معلم شهید علی شریعتی در مورد کویر است! نمونه های موفق توسعه ی بیابان گردی در دنیا هند ، امارات ، استرالیا ، آمریکا مصر ،آفریقای جنوبی، عربستان ، عمان و...در مقام مقایسه با امارات کویرها و بیابان های ایران و کویر اطراف منطقه ترشیزبزرگ از لحاظ عوارض طبیعی ، پوشش گیاهی و حتی جانوری برتری قابل توجهی دارند اما سوال این است که پس چه چیزی باعث شده است که امارات در توسعه ی گردشگری بیابانی موفق تر از ایران عمل نماید؟
مطالعات موردی چندین پایان نامه مقاطع ارشد و دکتری توام با تحقیقات نگارنده نشان دهندی این مهم است که بزرگترین معضل توسعه ی اکوتوریسم کویر در کشور ما و همچنین منطقه ی ترشیز بزرگ عدم سیاست گذاری و نبود نگاه راهبردی برای توسعه و بهره برداری از منابع بالقوه موجود است، که آن هم محصول عدم اطلاعات کافی مدیران تصمیم ساز اقتصادی و پیرو آن نبود برنامه ریزی مناسب برای این مهم می باشد با عنایت به وجود شاخص های لازم و کافی برای توسعه ی بیابان گردی در منطقه ی ترشیز مدیران شهری و نماینده مجلس ،مطلوب است در این خصوص جلساتی برگزار نموده تا یکی از گام های توسعه ی پایدار در منطقه به خوبی برداشته شود....