کپسولها خالی بود، آتش‌نشان‌ها ایثار کر‌ده بودند
يکي از مأموران مديريت بحران مي‌گويد: «کپسول‌هاي آتش‌نشاني‌ای که از پلاسکو پيدا شده، همه خالي هستند. انگار که آتش‌نشان‌ها تمام تلاششان براي خاموش کردن آتش را انجام داده‌اند و در حال برگشت از ساختمان بودند که ساختمان ريزش کرد و همگي دفن شدند.»
روزنامه وقایع‌اتفاقیه نوشت: «جان‌ها، آهن‌ها و خشت‌ها همه با هم سوخت. در پلاسکو آب که بر تل آوارها مي‌ريزند، دودي خاکستري رنگ به هوا بلند مي‌شود و بعد دود سفيد ذره‌ذره آسمان را مي‌پوشاند. دود سياه و سمي از تجزيه مواد شيميايي در مجاورت آب توليد مي‌شود که مستقيم بر سينه آتش‌نشان‌ها مي‌نشيند. کنارش خاطره رفيق‌هايي است که تا همين ٦ روز پيش، صداي خنده‌ها و شوخي‌هايشان در آسايشگاه ايستگاه آتش‌نشاني، پشت گوشي موبايل و پشت فرمان ماشين شنيده مي‌شد. فرمانده، مرگ آتش‌نشان‌هايش را باور ندارد. به آينده فکر مي‌کند، به روزهايي که قرار است دوباره در اتاقک آسايشگاه ايستگاه، همگي دور هم جمع شوند و جاي چند نفر خالي باشد. فرمانده يکي‌يکي از پله‌هاي بيل مکانيکي پایین مي‌آيد و ماسک روي صورتش را برمي‌دارد و پشت سر هم سرفه مي‌کند. يکي از آتش‌نشان‌ها مي‌گويد: «تو اين ٦ روز لب به غذا نزده، دودهاي سمي گلوي آدم رو ميبندن.» اما فقط اين نيست. فرمانده‌ها و قديمي‌ترها هر بار که بيل‌هاي مکانيکي به خرابه‌هاي پلاسکو چنگ مي‌زنند، پيکر رفيق‌هايشان را مي‌بينند. بغض مي‌کنند و گاهي آرام اشک مي‌ريزند.
وقت استراحت که مي‌شود، زنان قرمزپوش اورژانس اجتماعي با ظرف‌هاي غذا از راه مي‌رسند و با آتش‌نشان‌هاي داغ‌ديده صحبت مي‌کنند تا دردشان را فراموش کنند و با خوردن غذا نيروي از دست رفته‌شان را به دست بياورند. يکي از مأموران مديريت بحران مي‌گويد: «کپسول‌هاي آتش‌نشاني‌ای که از پلاسکو پيدا شده، همه خالي هستند. انگار که آتش‌نشان‌ها تمام تلاششان براي خاموش کردن آتش را انجام داده‌اند و در حال برگشت از ساختمان بودند که ساختمان ريزش کرد و همگي دفن شدند.»
چهار بيل مکانيکي در محوطه پلاسکو با چنگک‌هاي فلزي آوار را برمي‌دارند و در کاميون‌هاي حمل خاک مي‌ريزند. انبوه شلوارهاي جين دخترانه و پسرانه، پيراهن‌ها و پليورهاي رنگ و وارنگ مردانه همراه با خاک و خاکستر خيس خورده به چنگک‌هاي بيل مکانيکي آويزان شده و تلوتلوخوران راهي کاميون‌ها مي‌شود. يک نفر بالاي اتاقک راننده بيل مکانيکي‌ها نشسته و يکي ديگر کنار پنجره اتاقک. دوتايي با هم با اشاره دست يا بي‌سيم به راننده فرمان مي‌دهند که کدام تکه را آوار‌برداري کند. آتش‌نشان جواني که تازه از کوه آوار پايين آمده و خسته روي زمين مي‌نشيند، مي‌گويد: «الان تمام هدف اين است که هر چه زودتر باقي‌مانده‌هاي پلاسکو را جمع کنيم تا اينجا خالي شود و غائله پلاسکو تمام شود. هر روز که بگذرد، اينجا شايعه جديدتري درست مي‌شود و آدم‌هاي بيشتري براي پيداکردن عزيزشان مي‌آيند. الان نيروهايي را گذاشته‌اند تا نخاله‌هاي منتقل‌شده به مکان جديد را بررسي کنند و اگر بقاياي جنازه در آنها بود، خبر دهند.»
روزنامه وقایع‌اتفاقیه نوشت: «جان‌ها، آهن‌ها و خشت‌ها همه با هم سوخت. در پلاسکو آب که بر تل آوارها مي‌ريزند، دودي خاکستري رنگ به هوا بلند مي‌شود و بعد دود سفيد ذره‌ذره آسمان را مي‌پوشاند. دود سياه و سمي از تجزيه مواد شيميايي در مجاورت آب توليد مي‌شود که مستقيم بر سينه آتش‌نشان‌ها مي‌نشيند. کنارش خاطره رفيق‌هايي است که تا همين ٦ روز پيش، صداي خنده‌ها و شوخي‌هايشان در آسايشگاه ايستگاه آتش‌نشاني، پشت گوشي موبايل و پشت فرمان ماشين شنيده مي‌شد. فرمانده، مرگ آتش‌نشان‌هايش را باور ندارد. به آينده فکر مي‌کند، به روزهايي که قرار است دوباره در اتاقک آسايشگاه ايستگاه، همگي دور هم جمع شوند و جاي چند نفر خالي باشد. فرمانده يکي‌يکي از پله‌هاي بيل مکانيکي پایین مي‌آيد و ماسک روي صورتش را برمي‌دارد و پشت سر هم سرفه مي‌کند. يکي از آتش‌نشان‌ها مي‌گويد: «تو اين ٦ روز لب به غذا نزده، دودهاي سمي گلوي آدم رو ميبندن.» اما فقط اين نيست. فرمانده‌ها و قديمي‌ترها هر بار که بيل‌هاي مکانيکي به خرابه‌هاي پلاسکو چنگ مي‌زنند، پيکر رفيق‌هايشان را مي‌بينند. بغض مي‌کنند و گاهي آرام اشک مي‌ريزند.
وقت استراحت که مي‌شود، زنان قرمزپوش اورژانس اجتماعي با ظرف‌هاي غذا از راه مي‌رسند و با آتش‌نشان‌هاي داغ‌ديده صحبت مي‌کنند تا دردشان را فراموش کنند و با خوردن غذا نيروي از دست رفته‌شان را به دست بياورند. يکي از مأموران مديريت بحران مي‌گويد: «کپسول‌هاي آتش‌نشاني‌ای که از پلاسکو پيدا شده، همه خالي هستند. انگار که آتش‌نشان‌ها تمام تلاششان براي خاموش کردن آتش را انجام داده‌اند و در حال برگشت از ساختمان بودند که ساختمان ريزش کرد و همگي دفن شدند.»
چهار بيل مکانيکي در محوطه پلاسکو با چنگک‌هاي فلزي آوار را برمي‌دارند و در کاميون‌هاي حمل خاک مي‌ريزند. انبوه شلوارهاي جين دخترانه و پسرانه، پيراهن‌ها و پليورهاي رنگ و وارنگ مردانه همراه با خاک و خاکستر خيس خورده به چنگک‌هاي بيل مکانيکي آويزان شده و تلوتلوخوران راهي کاميون‌ها مي‌شود. يک نفر بالاي اتاقک راننده بيل مکانيکي‌ها نشسته و يکي ديگر کنار پنجره اتاقک. دوتايي با هم با اشاره دست يا بي‌سيم به راننده فرمان مي‌دهند که کدام تکه را آوار‌برداري کند. آتش‌نشان جواني که تازه از کوه آوار پايين آمده و خسته روي زمين مي‌نشيند، مي‌گويد: «الان تمام هدف اين است که هر چه زودتر باقي‌مانده‌هاي پلاسکو را جمع کنيم تا اينجا خالي شود و غائله پلاسکو تمام شود. هر روز که بگذرد، اينجا شايعه جديدتري درست مي‌شود و آدم‌هاي بيشتري براي پيداکردن عزيزشان مي‌آيند. الان نيروهايي را گذاشته‌اند تا نخاله‌هاي منتقل‌شده به مکان جديد را بررسي کنند و اگر بقاياي جنازه در آنها بود، خبر دهند.»
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۲
انتشار یافته: ۱۰
خخخخخخخخخخخخخخخخخخخ پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۶:۵۲ - ۱۳۹۵/۱۱/۱۲
واقعا بیمارهستی.ان شاءاله بزودی متوجه بشی داغ دیدن یعنی چی ..
ضمن عرض تسلیت , توصیه می کنم بجای نگارش حرفه ای بغض نامه , منبعد به فکر جان مردم و خودتان باشید...
.
.
قبل از اینکه ساختمان فرو بریزد و آتش نشانان هنوز در ساختمان باشند...!
.
.
مديريت بد بود و اين بيچاره هارو به كشتن داد بايد رها ميكردن ساختمان ميريخت در حادثه پلاسکو درست قبل از ريزش در تلگرام فردي نشان ميدهد که در طبقه بالا آتش سوزي است ولي آنها به همراه حداقل 200نفر دورتادور 3طبقه اولي ايستاده بودند که يکدفعه ساختمان فرو ريخت در حادثه پلاسکو حداقل 200نفر کارگر زير آوار ماندند که اکثراً شهرستاني بودند و کم کم خانواده شان اطلاع پيدا مي کنند و مراجعه مي کنند. یاد زمان جنگ و شرکت بسیجی ها در عملیاتها و بر نگشتن برخی از انها به دوکوهه و حال و هوای غمزده دوکوهه افتادم. پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۶:۲۷ - ۱۳۹۵/۱۱/۱۲
دکتر! بجای پیداکردن راه حل دنبال روضه خوانی هستیم. هر چه بود گذشت هرچند سخت و جان سوز واز دست دادن عزیزانی ولی خطاب بنده به همه هموطنان که دارای کپسول اتش نشانی هستند وخصوصا بازرسان میباشد که در خصوص شارژ مجدد کپسولهای خود دقت بیشتری معمول دارند بطوری که شنیده شده بعضی از شرکتها بجای تخلیه مواد مانده و شارژ مجدد کپسولها فقط با شل کردن پیچ سر کپسول و تزریق هوا موجب بالا امدن درجه شده و فقط هوا داخل ان میکنند وموادته نشین شده درزمان لزوم بکار نمی اید . اخیرا گپسولهای به نام منجا تولید شده که هرچند یک بار مصرف است اما ماندگاری ان تازمان استفاده اعتبار داردو نیاز به شارژ سالانه ندارد .