پرورش اسب‌های اصیل ایرانی در ورکانه
ورکانه، روستایی با بافت خاص سنگی یکی از روستاهای هدف گردشگری است که با وجود ظرفیت‌های بسیار برای گردشگری تاکنون برای حضور گردشگران آموزش ندیده و به دلیل برقرار نشدن پیوند میان جامعه محلی و اقتصاد گردشگری در معرض آسیب قرار گرفته است.
به گزارش ایلنا، روستای ورکانه در استان همدان، در سال ۹۰ به عنوان روستای هدف گردشگری تعیین شده است، این روستا با قدمتی ۴۰۰ ساله ویژگی خاصی دارد که آن را در میان دیگر روستاهای کشور متمایز می‌کند و آن بافت سنگی‌اش است.
اگر ابیانه به دلیل بافت گلی سرخش شهرت یافته، ورکانه نیز با نمای منحصر به فرد سنگی خود دست کمی از این روستا ندارد.
حسین زندی؛ کنشگر مدنی حوزه میراث فرهنگی و گردشگری در این باره می‌گوید: «قبل از ۴۰۰ سال پیش نیز روستای ورکانه وجود داشته، اما به دلیل سرما و بارش برف ریزش سقف خانه‌ها چند بار جابه جا شده و از سمت کوه به دشت آمده است که آخرین مکان آن همین روستای کنونی است.»
وی در ارتباط با جاذبه‌های گردشگری این روستا اظهار می‌کند: «به دلیل اینکه این منطقه بسیار پربرف است، ورکانه برای گردشگری زمستانی مناسب است و بسیاری از کوهنوردان علاقه مندند مسیر گردشگری ورکانه را طی کنند، همچنین بافت این روستا سنگی است و به همین خاطر به آن روستای رنسانی می‌گویند، خانه‌ها در این روستا معماری سنتی دارد و با مصالح نقشه و کارکرد بومی ساخته شده‌است، در روزهای بارانی نیز شاهد تلالوئی بی‌نظیر از سنگ‌هایی هستیم که خانه‌های روستا با آن‌ها ساخته شده که زیبایی خاصی به روستا می‌بخشد و به ویژه گردشگران خارجی به آن بسیار علاقه‌مند هستند.»
ورکانه محل احیای اسب اصیل ایرانی
اما علاوه بر این‌ها ورکانه دلیل محکم دیگری برای گردشگری دارد، ورکانه از گذشته‌ای دور پایگاهی برای سوارکاری بوده و قدمتی طولانی در این زمینه دارد، زندی در این باره توضیح می‌دهد: «ورکانه مرکز احیای اسب اصیل ایرانی (نژاد عرب خوزستان) است، سال‌ها پیش خانم مری لیلی قراگوزلو فرزند امیرتومان قراگوزلو (از ملاکان بزرگ منطقه) نژاد اسب اصیل خوزستان را در ورکانه احیا می‌کند، ایشان که سال‌هاست فوت کرده‌اند از ورکانه‌ای‌های قدیمی و شخصی بسیار معروف در صنعت اسب دنیا هستند.»
