احمدومحمود مهم نیست؛نگاه به ورزش را تغییر دهیم

1- بعید است با رفتن محمود گودرزی و آمدن سرپرست جدید وزارت ورزش ، دگرگونی ویژه ای در ورزش ایران رخ بدهد و آسمان و زمین به هم دوخته شود. تنها شش ماه به پایان کار دولت فعلی باقی است و بی تردید ، سرپرست تعیین شده در وزارت ورزش و جوانان اگر زیرک و قدرتمند باشد ، در این شش ماه ابتدا به شناخت حوزه ماموریتش خواهد رسید و اگر زود بتواند از این مرکب غیر راهوار سواری بگیرد ، در نهایت تنها برنامه های کوتاه مدتش را به انجام خواهد رساند ؛ تا در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو ، بخت با که یار باشد و مردم چه کسی را بر مسند ریاست جمهوری بنشانند هم نمی توان از قطعیت ادامه تصدی سرپرست فعلی بر امور ورزش و جوانان خبر داد. بنابراین کاش این تغییر و استعفای خود خواسته یا بنا بر توصیه ، زودتر رخ می داد.

2- محمود گودرزی هم مانند تمامی "مدیران گماشته شده بر ورزش" پیش از خودش تا جایی که در توانش بود برای ورزش ایران کار کرد ، اما ضعف هایش بر قوت هایش چربید تا ثابت شود اعتماد به معلمی که از پشت میز دانشگاه به وزارت ورزش می رسد هم تضمینی برای بهبود وضعیت ورزش کشور نخواهد بود. با این همه ، حالا که او رفته ، تاخت و تاز مخالفان و منتقدان و برجسته کردن ناکارآمدی های برنامه ای که او در وزارت ورزش و جوانان دنبال می کرد ، بی انصافی است. نگاهی به مصاحبه های مدیران سابق باشگاه های سرخابی و البته مخالفان سرسخت او در هیات مدیره این باشگاه ها ، نمود کاملی از عقده گشایی های اینچنینی را به نمایش می گذارد که زیبنده یک جامعه سالم نیست. گودرزی رفته و همه هم خوب می دانند که چرا رفته ؛ پس دیگر تخریب او چه حاصلی دارد؟

3- بی شک یکی از معضلات بزرگ هرکس که بر مسند وزارت یا سرپرستی ورزش بنشیند ، تمشیت امور باشگاه های پرسپولیس و استقلال است که دیگر بطور قطعی اعلام شده که جزو املاک دولت هستند و باید توسط دولت اداره شوند. فرزندان خرج تراش و ولخرج ورزش که همواره چشمشان به جیب وزارت بوده ، حالا باید با یک متولی تازه تعامل کنند که اگر نخواهد مدیران پرسپولیس و استقلال را تغییر دهد ، دست کم زمانی برای ایجاد رابطه ای مناسب و دوستانه با او نیاز خواهند داشت. در چنین شرایطی که لیگ به روزهای حساس خود نزدیک می شود و لیگ قهرمانان آسیا هم در پیش است ، هرگونه شوک یا تغییر ناگهانی و سلیقه ای در این دو باشگاه و البته عدم حمایت صحیح سرپرست تازه وزارت ورزش از آنان ، موجب تضعیف بیشتر سرخابی ها را فراهم خواهد نمود.

4- «برای دوره بعد در وزارت خانه نمی مانم، وقتی بودجه نمی دهند چگونه مدیریت کنم؟»  ؛ چند ماه پیش که محمود گودرزی این جملات را به زبان آورد ، در واقع آب پاکی را روی دست تمام اهالی ورزش ، کارشناسان و منتقدان ریخت تا همه چیز روشن شود که دولت چگونه نگاهی به وزارت ورزش و جوانان دارد. پیش از این البته در زمان معرفی وزیر ورزش به مجلس و عدم پذیرش وزرای پیشنهادی رییس جمهور توسط مجلس مشخص شد که نگاه به این وزارتخانه ، نگاهی متفاوت و بی اهمیت تر از دیگر وزارتخانه ها است. تا نگاه کلان به مقوله مهم ورزش که در بیانات رهبری عالی نظام هم به اهمیت گسترش آن چه در بخش همگانی و چه قهرمانی توصیه شده است تغییر نکند ، اوضاع این وزراتخانه همین خواهد بود و سنگ های بزرگ از پیش روی وزیر و معاونان او برداشته نخواهد شد. ورزش نه فعالیتی لوکس و ویژه طبقاتی خاص از جامعه است و نه  به لحاظ امکان جلب توجه جامعه جهانی و بالا بردن جایگاه کشور در دنیا ، کم اهمیت تر از وزارتخانه های دیگر ؛ بنابراین دولتی که این نگاه را با کمک سران عالی کشور تغییر دهد و سیستمی بدون توجه به افراد و جناح های حاکم بر مدیریت اجرایی کشور را بطور طولانی مدت پی بریزد ، نفع دنیا و آخرت را برای خود خریده است.