حامد آفاق:
با شعار «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم» به خودمان روحیه دادیم
در مسابقات ژاپن که قهرمان جام ملت ها شدیم بلافاصله قول پاداش قهرمانی دادند. اول گفتند یک خودرو زانتیا به ما پاداش می دهند، بعد زانتیا بدل شد به پژوپارس و دست آخر نفری یک 206 صندوقدار به ما جایزه دادند اما این بار حتی قول و وعده هم به ما ندادند. باورمان نمی شد که پاداشی به ما داده نشود. ما از بی توجهی مدیران ورزش که انگار سرشان جاهای دیگر شلوغ است شوکه شده ایم
پیروزی تیم ملی بسکتبال ایران در مسابقات جام ملت های آسیا در چین و شکست دادن قدرت اول آسیا در خانه شاید بهترین اتفاق ورزشی سال 1388 ایران تا به اینجا بوده است؛ پیروزی که یک بار دیگر توان برج های بسکتبال ایران را ثابت کرد و حالا همه اهالی ورزش ایران امیدوارند درخشش این ورزش در مسابقات جهانی هم ادامه پیدا کند.حامد آفاق یکی از اصلی ترین نفرات نسل طلایی بسکتبال ایران است.
به نوشته سرمایه؛ این بازیکن که پرتاب های سه امتیازی فوق العاده ای دارد، معتقد است «نسل طلایی» بسکتبال ایران تمام موفقیت های اخیر را رقم زده اما او ناراحت است که این نسل پشتوانه مناسبی ندارد و ممکن است با پایان عمر بازی این نفرات، درخشش ها و قهرمانی های بسکتبال ایران هم پایان یابد.
حامد آفاق از این ناراحت است که برخی از کارشناسان، تیم چین حاضر در رقابت های جام ملت ها را تیم دوم این کشور معرفی کرده اند و برخی دیگر گفته اند چینی ها در بازی فینال انگیزه کافی نداشته اند. به نظرم آنهایی که می گویند چین در بازی فینال انگیزه نداشت شوخی کرده اند، مگر می شود تیمی حاضر شود فینال یک دوره از مسابقات مهم را آن هم در خانه اش ببازد؟ ما قبل از مسابقه در رختکن هم قسم شدیم که بازی را به خاطر مردم ایران ببریم، چینی ها با تشویق های وحشتناک خودشان جو عجیبی در سالن ایجاد کرده بودند اما در رختکن با شعار «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم» به خودمان روحیه دادیم.
فکر می کنم در واقع در همان رختکن بازی را بردیم.حامد آفاق، «ماتیچ» سرمربی تیم ملی را ستایش می کند اما نکته جالبی در این میان می گوید: «به نظرم در قهرمانی ایران نقش بازیکنان پررنگ تر از نقش مربی بود. به هر حال بازیکن ابزار دست مربی است اما ما با انگیزه بالایی که داشتیم، توانستیم تمام برنامه های او را در زمین اجرا کنیم. فکر می کنم در یک جمله می شود گفت هم بازیکنان از مربی راضی بودند هم مربی از بازیکنان.»
شاید مهم ترین حرف حامد آفاق اما در مورد بی پشتوانه بودن تیم درخشان فعلی است: «ما از نسل طلایی بسکتبال ایران هستیم. ما از نوجوانی تاکنون کنار هم بازی کرده ایم و طبیعی است با هم هماهنگ باشیم. من و حدادی و نیکخواه بهرامی و کامرانی سال هاست که با هم همبازی هستیم و حالا چشم بسته هم همدیگر را پیدا می کنیم اما متاسفانه این تیم پشتوانه چندان قوی ندارد، البته تیم ملی جوانان بازیکنان مستعد زیادی دارد اما مشکل آنها این است که در باشگاه ها بازی به آنها نمی رسد.
مسوولان فدراسیون باید بیشتر روی این جوان ها سرمایه گذاری کنند و تا می توانند برای جوانان بازی تدارکاتی بگذارند اما متاسفانه در ورزش ما مسوولان پس از هر شکست دلسرد می شوند و کار خود را ادامه نمی دهند.
قهرمانی بسکتبال ایران در چین انعکاس بسیار زیادی در داخل کشور داشت. شکست های پیاپی ورزشی باعث شد این قهرمانی بسیار مورد توجه قرار گیرد اما بشنوید از پاداش های کلان این قهرمانی برای افتخارآفرین های آن: «در مسابقات ژاپن که قهرمان جام ملت ها شدیم بلافاصله قول پاداش قهرمانی دادند. اول گفتند یک خودرو زانتیا به ما پاداش می دهند، بعد زانتیا بدل شد به پژوپارس و دست آخر نفری یک 206 صندوقدار به ما جایزه دادند اما این بار حتی قول و وعده هم به ما ندادند. باورمان نمی شد که پاداشی به ما داده نشود. ما از بی توجهی مدیران ورزش که انگار سرشان جاهای دیگر شلوغ است شوکه شده ایم... تا قبل از بازی فینال حتی یک تماس تلفنی هم با ما نگرفتند، ما محتاج یک تماس تلفنی نبودیم اما فکر می کردیم قبل از بازی فینال برای دلگرمی هم شده یک تماس تلفنی با ما می گیرند اما این اتفاق هم نیفتاد.»
به نوشته سرمایه؛ این بازیکن که پرتاب های سه امتیازی فوق العاده ای دارد، معتقد است «نسل طلایی» بسکتبال ایران تمام موفقیت های اخیر را رقم زده اما او ناراحت است که این نسل پشتوانه مناسبی ندارد و ممکن است با پایان عمر بازی این نفرات، درخشش ها و قهرمانی های بسکتبال ایران هم پایان یابد.
حامد آفاق از این ناراحت است که برخی از کارشناسان، تیم چین حاضر در رقابت های جام ملت ها را تیم دوم این کشور معرفی کرده اند و برخی دیگر گفته اند چینی ها در بازی فینال انگیزه کافی نداشته اند. به نظرم آنهایی که می گویند چین در بازی فینال انگیزه نداشت شوخی کرده اند، مگر می شود تیمی حاضر شود فینال یک دوره از مسابقات مهم را آن هم در خانه اش ببازد؟ ما قبل از مسابقه در رختکن هم قسم شدیم که بازی را به خاطر مردم ایران ببریم، چینی ها با تشویق های وحشتناک خودشان جو عجیبی در سالن ایجاد کرده بودند اما در رختکن با شعار «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم» به خودمان روحیه دادیم.
فکر می کنم در واقع در همان رختکن بازی را بردیم.حامد آفاق، «ماتیچ» سرمربی تیم ملی را ستایش می کند اما نکته جالبی در این میان می گوید: «به نظرم در قهرمانی ایران نقش بازیکنان پررنگ تر از نقش مربی بود. به هر حال بازیکن ابزار دست مربی است اما ما با انگیزه بالایی که داشتیم، توانستیم تمام برنامه های او را در زمین اجرا کنیم. فکر می کنم در یک جمله می شود گفت هم بازیکنان از مربی راضی بودند هم مربی از بازیکنان.»
شاید مهم ترین حرف حامد آفاق اما در مورد بی پشتوانه بودن تیم درخشان فعلی است: «ما از نسل طلایی بسکتبال ایران هستیم. ما از نوجوانی تاکنون کنار هم بازی کرده ایم و طبیعی است با هم هماهنگ باشیم. من و حدادی و نیکخواه بهرامی و کامرانی سال هاست که با هم همبازی هستیم و حالا چشم بسته هم همدیگر را پیدا می کنیم اما متاسفانه این تیم پشتوانه چندان قوی ندارد، البته تیم ملی جوانان بازیکنان مستعد زیادی دارد اما مشکل آنها این است که در باشگاه ها بازی به آنها نمی رسد.
مسوولان فدراسیون باید بیشتر روی این جوان ها سرمایه گذاری کنند و تا می توانند برای جوانان بازی تدارکاتی بگذارند اما متاسفانه در ورزش ما مسوولان پس از هر شکست دلسرد می شوند و کار خود را ادامه نمی دهند.
قهرمانی بسکتبال ایران در چین انعکاس بسیار زیادی در داخل کشور داشت. شکست های پیاپی ورزشی باعث شد این قهرمانی بسیار مورد توجه قرار گیرد اما بشنوید از پاداش های کلان این قهرمانی برای افتخارآفرین های آن: «در مسابقات ژاپن که قهرمان جام ملت ها شدیم بلافاصله قول پاداش قهرمانی دادند. اول گفتند یک خودرو زانتیا به ما پاداش می دهند، بعد زانتیا بدل شد به پژوپارس و دست آخر نفری یک 206 صندوقدار به ما جایزه دادند اما این بار حتی قول و وعده هم به ما ندادند. باورمان نمی شد که پاداشی به ما داده نشود. ما از بی توجهی مدیران ورزش که انگار سرشان جاهای دیگر شلوغ است شوکه شده ایم... تا قبل از بازی فینال حتی یک تماس تلفنی هم با ما نگرفتند، ما محتاج یک تماس تلفنی نبودیم اما فکر می کردیم قبل از بازی فینال برای دلگرمی هم شده یک تماس تلفنی با ما می گیرند اما این اتفاق هم نیفتاد.»
