بیانیه ای با امضای کلی صادر شد که در آن نوشته بود با توجه به آگاهی ام به عنوان الگویی برای مسلمان ها و با توجه اعتقادات شخصی ام، درخواست حضور در ویتنام را رد کرده ام. نسبت به پیامدهای کارم آگاهم اما این تصمیمی بود که باعث می شود وجدان آسوده ای داشته باشم. قهرمانی جهان را داشتم، نه به خاطر اینکه آن را به من اهدا کرده باشند، نه به خاطر اینکه دین دیگری دارم؛ به خاطر اینکه آن را در رینگ به دست آورده ام. آن ها که می خواهند مدال را از من بگیرند و بر آن چوب حراج بزنند؛ به جای اینکه به من زیان بزنند، خود را زیر سوال می برند. هواداران ورزش و آدم های آزاده، هرگز نمی پذیرند که شخصی دیگر اینطور مدال را به دست بیاورد.
محمد علی برای پنج سال به زندان محکوم شد و ده هزار دلار جریمه شد. دادگاه تجدید نظر او را با قرار وثقه آزاد کرد. پاسپورت او از درجه اعتبار ساقط شد و عنوان قهرمانی جهان از او پس گرفته شد. همینطور از مبارزه در ایالات متحده محروم شد. در سال 1970 -وقتی 29 سال داشت- با رای دیوان عالی ایالات متحده به بوکس بازگشت و بهترین روزهایش را رقم زد. از کسی که به سراغ بوکس رفته بود تا از دزدهای دورچرخه اش در کودکی انتقام بگیرد، تا به آن جا رفت که یک سال بعد در 1971 دستکش هایش را در رینگ مقابل جو فریزر بر دست کرد تا نبرد قرن، آغاز شود.
نکته: "محمدعلی کلی" به این عنوان او در ایران شناخته می شد که اشتباه است. در واقع او در طول زندگی سه نام داشت که دومی، کاسیوس کلی و پیش از گرویدن به دین اسلام بود. او تا انتهای عمر از مردم می خواست که وی را با نام اسلامی اش "محمد علی" صدا بزنند و اینطور است که او را همانطور که خود می خواست، محمد علی صدا می زنیم.